Introductie:
Sommige films worden direct bij hun release omarmd, overladen met prijzen en geprezen als meesterwerken. Andere verdwijnen geruisloos in de vergetelheid, genegeerd door critici en publiek. En dan zijn er nog films die ergens daartussen zweven: niet per se een flop, maar ook geen daverend succes. Films die misschien hun tijd vooruit waren, verkeerd werden gepromoot of simpelweg pech hadden.
Maar hier is het mooie aan cinema: de tijd heeft de kracht om alles in perspectief te plaatsen. Wat in de jaren 2000 werd afgedaan als “te vreemd”, “te experimenteel” of gewoonweg “te veel” wordt nu soms gezien als pure genialiteit. Gelukkig leven we in een tijdperk waarin streamingdiensten en fysieke media ons de kans geven om films opnieuw te ontdekken.
Bij Panda Bytes houden we ervan om verborgen parels uit het verleden op te graven. Dus duiken we vandaag in vijf cultfilms uit de 2000s die destijds ondergewaardeerd waren, maar nu klaar zijn voor herwaardering. Pak je popcorn, zet je bril op (soms letterlijk, want sommige van deze films zijn visuele tripjes), en geef deze films de tweede kans die ze verdienen!
- The Fall (2006) – Een visueel meesterwerk dat je niet mag missen
Regie: Tarsem Singh
Waarom flopte het? Te arthouse, te bizar en niet makkelijk in een hokje te plaatsen.
Waarom moet je het nu zien?
Sommige films zijn meer dan alleen een verhaal – ze zijn een ervaring. The Fall is zo’n film. Regisseur Tarsem Singh, bekend van The Cell, nam jarenlang de tijd om op de meest adembenemende locaties ter wereld te filmen, zonder gebruik van CGI. Het resultaat? Een visueel verbluffend sprookje dat net zo poëtisch als tragisch is.
Het verhaal draait om een gewonde stuntman (Lee Pace) die in een ziekenhuis een klein meisje (Catinca Untaru) ontmoet. Hij vertelt haar een groots fantasieverhaal, maar al snel beginnen realiteit en fictie in elkaar over te vloeien. De film is een ode aan de kracht van verhalen en hoe ze ons kunnen redden – of vernietigen.
Waarom het nu briljant is:
Destijds misschien te experimenteel voor het grote publiek, maar nu – in een tijd waarin we visuele spektakels zoals The Green Knight en Everything Everywhere All At Once omarmen – voelt The Fall als een verloren meesterwerk.
- Kiss Kiss Bang Bang (2005) – De meest ondergewaardeerde misdaadkomedie ooit
Regie: Shane Black
Waarom flopte het? Onduidelijke marketing en net iets te slim voor het gemiddelde bioscooppubliek.
Waarom moet je het nu zien?
Een sarcastische detectivefilm met messcherpe dialogen, een onnavolgbare vertelstructuur en een jonge Robert Downey Jr. vóór zijn Iron Man-tijdperk? Ja, graag! Kiss Kiss Bang Bang is een film noir-parodie die tegelijkertijd óók een geweldige detectivefilm is.
Robert Downey Jr. speelt een klungelige dief die per ongeluk een auditie doet voor een filmrol en vervolgens in een moordmysterie belandt, begeleid door een sarcastische privédetective (Val Kilmer in een van zijn beste rollen). De chemie tussen Downey Jr. en Kilmer spat van het scherm, en regisseur Shane Black laat zien dat hij een meester is in snedige dialogen.
Waarom het nu briljant is:
Destijds werd de film over het hoofd gezien, maar in een post-Deadpool-tijdperk, waarin zelfbewuste en metahumoristische films populairder zijn dan ooit, voelt Kiss Kiss Bang Bang als een voorloper van alles wat we nu geweldig vinden.
- Children of Men (2006) – Een dystopische toekomst die steeds realistischer wordt
Regie: Alfonso Cuarón
Waarom flopte het? Te deprimerend en moeilijk te verkopen aan een mainstream publiek.
Waarom moet je het nu zien?
In 2006 voelde Children of Men als een beklemmende nachtmerrie. Nu, bijna 20 jaar later, voelt het alsof de film de toekomst voorspelde. Geen kinderen meer, een instortende samenleving en een wereld op het randje van de afgrond – het komt allemaal eng dichtbij.
Alfonso Cuarón levert niet alleen een meeslepend verhaal af, maar ook enkele van de beste long-take-actiescènes in de filmgeschiedenis. Clive Owen speelt een man die, in een wereld waarin al jaren geen kinderen meer zijn geboren, de taak krijgt om de eerste zwangere vrouw in decennia te beschermen. Het resultaat is een zenuwslopende en emotionele reis.
Waarom het nu briljant is:
Als we het hebben over invloedrijke films van de 21e eeuw, hoort Children of Men absoluut in dat rijtje. De manier waarop Cuarón actie en emotie verweeft, heeft sindsdien talloze filmmakers beïnvloed, van Christopher Nolan tot Denis Villeneuve.
- A Scanner Darkly (2006) – Een dystopische paranoia-trip
Regie: Richard Linklater
Waarom flopte het? De rotoscoping-animatiestijl was voor veel mensen een te grote drempel.
Waarom moet je het nu zien?
Gebaseerd op het werk van sci-fi-legende Philip K. Dick, is A Scanner Darkly een unieke mix van animatie en live-action. Door gebruik van rotoscoping – waarbij over live-action beelden wordt getekend – krijgt de film een droomachtige, hallucinante sfeer.
Keanu Reeves speelt een undercoveragent die steeds meer grip op de realiteit verliest. Met thema’s als privacy, overheidsspionage en drugsgebruik was deze film in 2006 al relevant, maar in een wereld waarin AI en surveillance steeds dominanter worden, voelt het nu als een visionair meesterwerk.
Waarom het nu briljant is:
Wat ooit werd gezien als een niche-experiment, blijkt een van de meest vooruitstrevende sci-fi-films van de jaren 2000.
- Speed Racer (2008) – De meest ondergewaardeerde Wachowski-film ooit
Regie: Lana Wachowski. Lilly Wachowski
Waarom flopte het? Te kleurrijk, te chaotisch, te “anders”.
Waarom moet je het nu zien?
Toen de makers van The Matrix deze live-action anime-verfilming uitbrachten, wist niemand wat ze ermee aan moesten. Maar nu, in een tijd waarin maximalisme en visuele durf gevierd worden (Spider-Verse, iemand?), wordt Speed Racer eindelijk gewaardeerd als de avant-garde klassieker die het is.
Waarom het nu briljant is:
De film is een hyperactieve explosie van kleur en emotie. Wat vroeger als “te veel” werd gezien, is nu een visueel meesterwerk dat z’n tijd ver vooruit was.
Conclusie: Tijd is de ultieme filmcriticus
Niet elke film krijgt meteen de erkenning die hij verdient. Soms moet een film rijpen, of moet het publiek rijpen. Gelukkig geeft de tijd ons de kans om onze fouten te herstellen.
Welke 2000s-cultfilms verdienen volgens jou een tweede kans? Laat het ons weten in de reacties!
