Introductie:
Er zijn series die je kijkt. En er zijn series die je meemaakt. Breaking Bad hoort zonder twijfel tot die laatste categorie. Het is televisie die zich in je geheugen nestelt, als de geur van nat asfalt na een zomerstorm, als dat ene blik van iemand die je nooit meer zag. En als je eenmaal iets zó intens hebt beleefd, laat je het niet zomaar los.
Gelukkig hoef je dat ook niet. Want hoewel Breaking Bad misschien de blauwdruk is voor moderne prestige-televisie, staat het verre van alleen. Er zijn meer parels die zich afspelen op het snijvlak van goed en kwaad, met complexe hoofdpersonages, messcherpe scripts en beeldtaal die je soms meer vertelt dan duizend woorden.
Dus pak iets te drinken (geen blauwe meth graag), zet je telefoon op stil en duik samen met Panda Bytes in deze top acht van series die Breaking Bad-fans absoluut gezien moeten hebben.
“Just when I thought I was out, they pull me back in.”
Laten we meteen met de deur in huis vallen: zonder The Sopranos, geen Breaking Bad. Punt. Tony Soprano is de spirituele vader van Walter White: een man gevangen tussen liefde en geweld, tussen een kogel en een knuffel.
De serie neemt je mee in het hoofd van een maffiabaas met paniekaanvallen, die net zo hard worstelt met zijn moeder als met rivaliserende bendes. Wat volgt is een rauw, psychologisch portret van macht, familie, loyaliteit en existentiële twijfel – met af en toe een keiharde whack-scène tussendoor.
Net als Breaking Bad laat The Sopranos zien dat het kwaad vaak begint bij herkenbare pijn. En dat een hoofdpersonage zowel charmant als verontrustend kan zijn, vaak in dezelfde scène.
Waarom kijken?
Omdat Tony net zo’n morele mindfuck is als Walter, maar dan met een accent en een maatpak. En omdat je niet kunt zeggen dat je een seriefanaat bent zonder dit meesterwerk op je lijst.
“You don’t save me. I save me.”
Ja, oké, misschien een inkoppertje. Maar laten we eerlijk zijn: Better Call Saul is meer dan een prequel. Het is een langzame, elegante karaktersloop die op zijn eigen benen staat – en hoe.
We leren Jimmy McGill kennen voordat hij transformeert in de gladde advocaat Saul Goodman. Wat begint als een tragi-komisch verhaal over een underdog, groeit uit tot een Shakespeareaanse tragedie over ambitie, loyaliteit en de verleiding van het snelle geld.
De serie laat je verliefd worden op bijpersonages, zoals Kim Wexler en – opnieuw – Mike Ehrmantraut, op een manier die soms zelfs Breaking Bad overtreft. Het tempo is lager, de shots nóg filmischer en de dialogen vlijmscherp.
Waarom kijken?
Omdat dit geen bonusmateriaal is, maar een kunstwerk op zich. En omdat je na afloop Breaking Bad opnieuw wilt kijken – met andere ogen.
“Money is not peace of mind. Money is not happiness. Money is, at its essence, that measure of a man’s choices.”
Wat als Walter White een financieel adviseur was in plaats van een scheikundeleraar? En wat als hij niet langzaam veranderde in een crimineel, maar er halsoverkop in werd gezogen?
Welkom bij Ozark, waar Jason Bateman en Laura Linney als het koppel Byrde de rust van hun suburbane leven verruilen voor een wereld van drugskartels, geld witwassen en moord in de Amerikaanse wildernis.
Deze serie is als Breaking Bad op fast forward, maar met een ijskoude cinematografische stijl. De kleur blauw voert de boventoon – letterlijk én figuurlijk – en elke aflevering voelt als een koortsdroom in slow motion.
Waarom kijken?
Omdat je je opnieuw wilt afvragen hoe ver iemand wil gaan om zijn gezin te beschermen. En omdat het briljant geschreven drama is, zonder opsmuk.
- Fargo (serie)
“This is a true story…” (maar dat is het nooit helemaal)
Geïnspireerd door de Coen Brothers-klassieker uit 1996, is Fargo geen directe opvolger, maar een geestelijk erfgenaam. Elke seizoenseditie biedt een nieuwe cast, een nieuwe tijd, een nieuwe misdaad – maar altijd met dezelfde absurde mix van tragedie, toeval en gewelddadige naïviteit.
Wat Breaking Bad doet met spanning, doet Fargo met absurdisme. Je krijgt gewelddadige wendingen, maar ook melancholie, sneeuwlandschappen en personages die nét iets te goed zijn in het maken van domme keuzes.
En hoe mooi: Fargo durft traag te zijn. Het bouwt op, ademt, laat je nadenken. Precies zoals Breaking Bad dat ook deed, maar dan met een accent uit Minnesota en een flinke scheut zwarte humor.
Waarom kijken?
Omdat het bewijst dat geweld en schoonheid perfect samen kunnen gaan. En omdat het je laat lachen op momenten waarop je dat eigenlijk niet wilt.
“Plata o plomo?”
Als Walter White’s meth-imperium je intrigeerde, dan is de opkomst en ondergang van Pablo Escobar verplichte kost. Narcos is rauw, snel, en gebouwd op ware gebeurtenissen – waardoor het net dat extra laagje spanning heeft.
De kracht van de serie zit in de balans tussen feit en fictie, tussen actie en politieke analyse. Je krijgt een inkijk in de wereld van macht, corruptie, internationale drugsbestrijding en menselijke ambitie die altijd groter is dan wat gezond is.
En ook hier weer: een moreel grijs gebied waar de kijker zich mag afvragen wie nou eigenlijk écht de slechterik is.
Waarom kijken?
Omdat het waargebeurd is – en desondanks soms ongelooflijk voelt. En omdat Escobar even charismatisch als angstaanjagend is.
“Good cop and bad cop left for the day. I’m a different kind of cop.”
Voorafgaand aan Breaking Bad was daar al Vic Mackey. Een corrupte politieman die met zijn Strike Team de wet aan zijn laars lapt, maar tegelijkertijd ook de straten veilig houdt. The Shield was in zijn tijd revolutionair, maar wordt tegenwoordig vaak vergeten. En dat is zonde.
Het is rauw, snel gefilmd met handheld-camera’s en barst van het morele ongemak. Het tempo ligt hoog, de conflicten zijn intens en je weet nooit helemaal zeker of je de hoofdpersoon moet haten of toejuichen.
Waarom kijken?
Omdat Vic Mackey de godfather is van de antihelden-tv. Zonder hem? Geen Walter White. Serieus.
“How do we get ahead of crazy if we don’t know how crazy thinks?”
Meer psychologisch dan explosief, maar o zo verslavend. Mindhunter volgt twee FBI-agenten in de jaren 70 die proberen seriemoordenaars te begrijpen door ze… juist ja, op te zoeken en met ze te praten.
De kracht zit in de subtiliteit. Geen achtervolgingen of shoot-outs, maar dialogen die onder je huid kruipen. De spanning zit niet in wat er gebeurt, maar in wat er gezegd wordt. Of juist niet wordt gezegd.
Fans van Breaking Bad zullen genieten van het langzame tempo, de morele ondertonen en de cinematografie die met chirurgische precisie is opgebouwd.
Waarom kijken?
Omdat het je dwingt om te luisteren. En omdat sommige gesprekken enger zijn dan welke explosie dan ook.
“What if you could hack people?”
Sluit af met iets moderns. Mr. Robot is een existentiële mindtrip met hackers, revolutie, identiteit en mentale gezondheid in de hoofdrol.
Het verhaal volgt Elliot, een sociaal ongemakkelijke cybersecurity-expert die ’s nachts uitgroeit tot digitale anarchist. Wat begint als een verhaal over hacken, transformeert in een filosofische zoektocht naar waarheid, realiteit en zelfbeeld.
Met zijn onbetrouwbare verteller, visuele stijl en breinbrekende twists is het de perfecte opvolger voor wie Breaking Bad te kort vond en toe is aan een nieuw moreel doolhof.
Waarom kijken?
Omdat je brein af en toe ook een workout verdient. En omdat paranoïde zijn nog nooit zó stijlvol was.
Tot slot: Meer dan meth en misdaad
Wat deze acht series met Breaking Bad gemeen hebben, is dat ze je meenemen naar de randen van het mens-zijn. Ze zijn duister, maar ook verhelderend. Hard, maar vaak ook onverwacht zacht. Ze tonen dat niemand puur goed of slecht is – alleen keuzes, omstandigheden en een hele hoop grijstinten.
Panda Bytes gelooft dat de mooiste verhalen vaak die zijn die wringen. Die je laten twijfelen. Die blijven hangen.
En jij?
Welke series zette jij aan nadat Walter White de woestijn achterliet?
Heb je een verborgen parel die we gemist hebben? Of ben je het hartgrondig oneens met onze top acht?
Laat het ons weten in de reacties of stuur ons een bericht. Wij zijn benieuwd naar jouw binge-verhalen!
Panda Bytes – omdat je niet alleen series kijkt, je leeft ze.
