Voor wie melancholie ziet als een kunstvorm en cinema als poëzie in beweging.
De koning van de verloren tijd
Wong Kar-wai. Alleen al zijn naam klinkt als een fluistering in een verlaten steeg ergens in Hongkong, natgeregend door neonlicht en melancholie. Hij is de meester van het onuitgesprokene, de regisseur die met slow-motion en stiltes meer zegt dan menig scenarist in duizend woorden. Iedereen kent In the Mood for Love – het filmische equivalent van een gebroken hart in een maatpak. Of Chungking Express, de ode aan fastfood, toevallige ontmoetingen en cassettebandjes.
Maar achter die grote titels schuilen films die vaak over het hoofd worden gezien. Pareltjes die je niet in lijstjes van ‘beste films aller tijden’ ziet, maar die minstens net zo diep snijden. Laten we ze eens herwaarderen – met frisse ogen, zoals Wong zelf zou doen: traag, met aandacht en een flinke scheut existentialistische romantiek.
- Days of Being Wild (1990): De geboorte van een filmische ziel
Regisseur: Wong Kar-Wai
In 1990 begon het allemaal. Days of Being Wild is misschien niet Wong’s bekendste film, maar het is wél de eerste keer dat hij zijn nu zo herkenbare stijl laat zien: zwevende camerabewegingen, kleurrijke filters, een verhaal dat zich meer voelt dan vertelt.
De film volgt Yuddy, een charismatische maar verloren man, en de vrouwen die in zijn baan blijven hangen als stofdeeltjes in zonlicht. Tony Leung verschijnt pas in de laatste minuut (iconisch, met een lucifer in de hand), maar dat ene shot zette de toon voor wat een gedeeld filmisch universum zou worden.
Waarom ondergewaardeerd?
Omdat het geen klassieke narratief heeft. De plot voelt als mist in de ochtendzon: je weet dat het er is, maar het glipt door je vingers. Juist dat maakt het zo krachtig. Het is cinema als herinnering – onsamenhangend, maar emotioneel raak.
- Ashes of Time (1994): Wuxia als filosofische oefening
Regisseur: Wong Kar-Wai
Wanneer je denkt aan martial arts-films, denk je aan choreografie, snelheid en spektakel. Maar Ashes of Time gooit het over een hele andere boeg. Ja, het is een wuxia-film – maar dan gefilterd door Wong Kar-wai’s lens van existentiële melancholie en verwarring.
De zwaarden kletteren hier niet om eer, maar om gemis. De woestijn is niet slechts een decor, maar een weerspiegeling van de binnenwereld van de personages: leeg, eenzaam, tijdloos.
Waarom ondergewaardeerd?
Omdat het geen martial arts-film is zoals mensen verwachten. Dit is geen Crouching Tiger, Hidden Dragon. Dit is eerder Hamlet met zwaarden – of Bergman in de Chinese woestijn. De film is traag, fragmentarisch, filosofisch. En juist daardoor een uniek kunstwerk.
- Fallen Angels (1995): Het duistere zusje van Chungking Express
Regisseur: Wong Kar-Wai
Als Chungking Express een zonsondergang is vol warme kleuren en hoop, dan is Fallen Angels de nacht die daarna volgt: koud, neon, anoniem. Deze film speelt zich af in dezelfde wereld, maar laat de onderbuik van de stad zien – killers, vreemden, eenzaamheid in fluistertoon.
Met een visuele stijl die schizofreen en hypnotiserend tegelijk is, duikt Wong hier in het rauwe nachtleven van Hongkong. En ondanks de kille toon zit er verrassend veel humor in – een killer die allergisch is voor ananas, een stomme jongen die hamburgers verkoopt, een meisje dat obsessief in andermans bedden ligt.
Waarom ondergewaardeerd?
Omdat het vaak wordt gezien als “gewoon een B-kant” van Chungking Express. Maar eerlijk? Dit is misschien wel Wong’s meest rauwe en gedurfde film. Elk frame is een kunstwerk op zich. Elk personage een tragisch gedicht.
- 2046 (2004): Een futuristisch liefdesvervolg
Regisseur: Wong Kar-Wai
De titel suggereert sciencefiction, en dat is het ook – soort van. Maar dit is geen film over robots of ruimtekolonies. 2046 is het mentale doolhof van een man die terugreist naar verloren liefdes, gevangen tussen verleden en toekomst. De hoofdpersoon – dezelfde als in In the Mood for Love – schrijft sci-fi-verhalen als een manier om zijn verdriet te verwerken.
De film is fragmentarisch, complex, soms frustrerend. Maar o zo prachtig. Alsof je door een gebarsten spiegel kijkt naar je eigen herinneringen.
Waarom ondergewaardeerd?
Omdat je In the Mood for Love moet hebben gezien om het écht te voelen. En zelfs dan is het lastig te volgen. Maar geef het geduld, en je wordt beloond met beelden die blijven hangen als een droom waar je niet uit wakker wilt worden.
- My Blueberry Nights (2007): Wong goes west
Regisseur: Wong Kar-Wai
Zijn Engelstalige debuut, met Norah Jones, Jude Law en Natalie Portman. Op papier leek dit Wong’s grote internationale doorbraak te worden. Maar in de praktijk werd de film lauw ontvangen – “te cliché”, “te gestileerd”, “te veel Wong voor een Amerikaans publiek”.
Maar eerlijk? Deze film is een verborgen snoepje. Ja, het verhaal is simpel – heartbreak, soul searching, taart eten – maar het is oprecht. Er zit een warmte in die Wong’s Aziatische werk soms mist. Een soort hoop. En Norah Jones is verrassend sterk als actrice.
Waarom ondergewaardeerd?
Omdat het een culture clash is – Wong’s poëzie botst met Hollywood’s structuur. Maar tussen die botsing zit schoonheid. Het is een film over verloren zijn, maar ook over langzaam de weg terugvinden. Met bosbessentaart als metafoor. Wat wil je nog meer?
Panda Bytes Reflecteert: Waarom deze films nú kijken?
In een tijd waarin streamingplatforms onze aandacht versnipperen tot TikTok-achtige fragmenten, biedt Wong Kar-wai iets zeldzaams: traagheid. Zijn films zijn geen snacks, maar zeven-gangenmenu’s. Je moet ze proeven, laten bezinken.
Deze ondergewaardeerde parels verdienen herwaardering. Niet omdat ze ‘vergeten klassiekers’ zijn, maar omdat ze ons iets bieden wat we in onze dagelijkse mediaconsumptie vaak missen: reflectie, schoonheid, subtiliteit.
Dus pak dat dekentje, dim het licht, en laat je onderdompelen in een wereld waar gevoelens langzaam koken tot ze overstromen.
Praat mee: Welke Wong Kar-wai film raakte jou het meest?
Heb jij Ashes of Time ooit uitgezet omdat je dacht “wat is dit?” – en wil je het nu toch nog een kans geven? Of ben jij die ene persoon die My Blueberry Nights al jaren verdedigt tegen zure critici? Laat van je horen! Bij Panda Bytes geloven we dat de beste gesprekken ontstaan tussen filmfans met een passie voor het ongewone.
Laat een reactie achter of deel je eigen top 5 Wong-films. Want uiteindelijk zijn we allemaal een beetje verloren in de tijd – op zoek naar een plek waar we ooit gelukkig waren.
Panda Bytes: jouw thuis voor filmische parels, techtrends en verhalen die blijven hangen als de echo van een verloren liefdesverklaring.
