Een Moedig Verhaal in een Donkere Tijd
Met I’m Still Here (2025) levert Walter Salles een film af die niet alleen de pijn van verlies vastlegt, maar ook de stille kracht van menselijke veerkracht viert. Deze historische Braziliaanse film, met een indrukwekkende hoofdrol voor Fernanda Torres, duikt diep in het verhaal van Rubens Paiva (Selton Mello), een politieke dissident die tijdens de militaire dictatuur in Brazilië spoorloos verdwijnt.
Waar veel films over dit soort historische tragedies de nadruk leggen op het grote politieke plaatje, kiest I’m Still Here juist voor een intieme benadering. Het is niet de politieke arena die de hoofdrol speelt, maar de woonkamer van de familie Paiva, waar de muren langzaam maar zeker lijken te krimpen onder de druk van de dictatuur. Bij Panda Bytes waren we direct gegrepen door deze unieke aanpak. Salles weet op meesterlijke wijze het persoonlijke met het politieke te verweven, waardoor het verhaal zowel universeel als zeer persoonlijk aanvoelt.
Een Familiedrama te Midden van Politiek Geweld
De Duistere Geschiedenis van Brazilië
De jaren ’70 waren een donkere periode voor Brazilië. Na de militaire staatsgreep in 1964 werd het land geregeerd door een streng regime dat geen tegenspraak duldde. Politieke dissidenten verdwenen, persvrijheid werd ingeperkt en de angst sloop de huiskamers binnen. Het verhaal van Rubens Paiva is helaas slechts één van de duizenden die nooit echt werden afgesloten.
In 1971 werd Rubens, een gerespecteerde ingenieur en voormalig congreslid, gearresteerd. Hij werd uit zijn huis gehaald onder het voorwendsel van een “verhoor”. Wat volgde was stilte. De autoriteiten gaven geen antwoorden, en Eunice Paiva bleef achter met vijf kinderen en een eindeloze lijst vragen. De film toont niet alleen de fysieke afwezigheid van Rubens, maar vooral de psychologische impact die zijn verdwijning heeft op het gezin.
Het Onzichtbare Gevaar
Wat I’m Still Here zo bijzonder maakt, is de manier waarop het onzichtbare gevaar voelbaar wordt. In plaats van expliciete geweldsscènes, kiest Salles voor subtiele signalen: de constante aanwezigheid van militaire helikopters boven het strand, de krantenkoppen die over ontvoerde diplomaten spreken, de controleposten die het dagelijks leven verstoren.
Dit zorgt ervoor dat je als kijker voortdurend op je hoede bent, zelfs in scènes die ogenschijnlijk onschuldig zijn. Een feestje in de tuin krijgt een wrange bijsmaak wanneer de camera even stil blijft staan op een passerende legertruck. Deze aanpak versterkt het gevoel dat het kwaad overal kan toeslaan, zelfs in de meest veilige omgevingen.
Fernanda Torres: De Ziel van de Film
Fernanda Torres schittert als Eunice Paiva. Haar vertolking is ingetogen, maar verbergt een diepe innerlijke kracht. Ze speelt een vrouw die niet alleen haar man verliest, maar ook haar zekerheid, haar toekomstbeeld en soms zelfs haar geloof in gerechtigheid.
In plaats van in wanhoop te vervallen, blijft Eunice vechten. Ze neemt deel aan protesten, schrijft brieven aan internationale organisaties en probeert haar kinderen een zo normaal mogelijk leven te bieden. Torres slaagt erin om deze complexe emoties over te brengen zonder grote gebaren of theatrale uitbarstingen. Haar spel zit hem juist in de kleine momenten: de trilling van haar handen als ze een foto van haar man vasthoudt, de manier waarop ze haar kinderen aankijkt wanneer ze een moeilijke vraag stellen, of de ingehouden adem bij elke onverwachte klop op de deur.
Bij Panda Bytes waren we diep onder de indruk van Torres’ vermogen om zoveel te zeggen met zo weinig woorden. Haar Eunice is niet alleen een moeder en echtgenote, maar ook een stille verzetsstrijder die haar eigen manier vindt om terug te vechten tegen het regime.
Walter Salles: Een Regisseur met Respect voor het Verleden
Walter Salles, die eerder al indruk maakte met films als Central do Brasil en The Motorcycle Diaries, toont opnieuw zijn meesterschap in I’m Still Here. Hij kiest voor een sobere, bijna documentaire-achtige stijl die het verhaal juist nog krachtiger maakt.
De film vermijdt de valkuil van melodrama. In plaats daarvan kiest Salles voor subtiliteit. Hij toont niet alleen wat er gebeurt, maar laat ook zien wat er niet wordt uitgesproken. De stiltes in de film zeggen soms meer dan dialogen ooit zouden kunnen doen.
Salles’ regie versterkt het gevoel dat we getuige zijn van echte levens, niet van acteurs op een set. Dit zorgt ervoor dat de film niet alleen ontroert, maar ook aanvoelt als een waardevol historisch document.
Een Film die Resoneert: Van Rio tot Rotterdam
Hoewel I’m Still Here stevig geworteld is in de Braziliaanse geschiedenis, draagt de film een boodschap die overal ter wereld relevant is. Het gaat niet alleen over een specifieke dictatuur, maar over de universele thema’s van verlies, hoop en de kracht van familie.
De film is gebaseerd op het autobiografische boek van Marcelo Paiva, de zoon van Rubens en Eunice. Zijn herinneringen aan die tijd—hij was pas 11 toen zijn vader verdween—geven de film een extra laag van authenticiteit. Voor Braziliaanse kijkers zal de film een open zenuw raken, maar ook internationaal heeft I’m Still Here het potentieel om kijkers te raken en te inspireren.
Conclusie: Moet Je I’m Still Here Zien?
Ja, zonder twijfel. I’m Still Here is een film die je niet alleen kijkt, maar ook voelt. Het is een film die blijft hangen, die je doet nadenken en die je misschien zelfs motiveert om meer te leren over de geschiedenis van Brazilië en andere verborgen verhalen uit het verleden.
Bij Panda Bytes houden we van films die zowel het hart als het hoofd weten te raken, en I’m Still Here doet dat zonder meer. Het is een ingetogen, maar diepe film die je niet snel zult vergeten.
Wat Vond Jij van I’m Still Here?
Heb jij de film al gezien? Raakte het verhaal jou net zo diep als ons? Of vond je juist dat de ingetogen stijl van Salles misschien wat te voorzichtig was? Laat het ons weten in de reacties hieronder!
Bij Panda Bytes houden we van een goede discussie en zijn we benieuwd naar jouw mening. Laten we samen deze bijzondere film nog lang laten resoneren!
