Introductie:
William Tell. De naam klinkt als een echo uit een geschiedenisboek of een Zwitserse kaascommercial, maar deze legendarische boogschutter komt anno 2024 weer tot leven in een nieuwe film van regisseur Nick Hamm. Met Claes Bang in de hoofdrol, een besneeuwd Alpendecor en een heleboel onderdrukking om tegen te vechten, serveert William Tell (2024) een klassiek heldenverhaal met moderne flair.
Bij Panda Bytes dompelden we ons onder in deze heroïsche vertelling — zonder appel op het hoofd, maar met een scherp oog voor wat de film écht te bieden heeft. Spoiler: het is meer dan je denkt, maar ook nét iets minder dan je hoopt.
Waar gaat het allemaal om?
De film opent in een ruig, bijna sprookjesachtig Zwitserland, onder het strakke regime van de Oostenrijkse overheersers. William Tell is geen nobele held in glanzend harnas, maar een eenvoudige boer met een verleden als korstogsoldaat. Denk minder Robin Hood, meer kruising tussen Maximus uit Gladiator en een introverte survivalgids.
Wanneer zijn zoon Walter slachtoffer dreigt te worden van de sadistische belastinginner Albrecht Gessler, komt Tell in actie. En niet zomaar: hij leidt een opstand die uiteindelijk uitgroeit tot een vrijheidsstrijd met morele lading. Deze strijd ontvouwt zich niet in grote veldslagen, maar in kleine confrontaties die steeds meer spanning opbouwen.
Claes Bang: minder glamour, meer gravitas
Claes Bang (bekend van The Square en Dracula) is een uitstekende keuze voor deze ingetogen versie van Tell. Geen stoere oneliners, geen wapperende manen à la Kevin Costner, maar een zwijgzame man die pas spreekt als het écht moet.
Zijn Tell is gehard, berustend, en toch altijd op het randje van uitbarsten. Het is die ingetogen intensiteit die de film z’n ruggengraat geeft. Wanneer hij uiteindelijk wél losgaat, voelt het verdiend — alsof de berg zelf eindelijk begint te rommelen.
De rest van de cast: een bonte stoet van goed en kwaad
Bang krijgt solide tegenspel van een getalenteerde cast.
- Connor Swindells is heerlijk wreed als Gessler, de bureaucratische boeman die het volk met ijzeren hand onderdrukt.
- Golshifteh Farahani brengt nuance en warmte als Tell’s vrouw Suna, die de morele kompas van de film vertegenwoordigt.
- Ben Kingsley maakt zijn opwachting als Koning Albert, met een vorstelijke blik en de autoritaire allure van een echte schurk.
- Ook Jonathan Pryce, Emily Beecham en Rafe Spall voegen karakter en kleur toe aan het verhaal.
Toch moet gezegd: de dialogen zijn soms aan de theatrale kant. Alsof je midden in een toneelstuk van Shakespeare bent beland, maar dan met middeleeuwse vuiligheid en modder aan je laarzen. Het geeft de film een vleug authenticiteit, maar werkt soms ook wat vervreemdend.
Visueel een traktatie, actietechnisch bescheiden
Waar de film echt in uitblinkt, is zijn cinematografie. De Zwitserse Alpen worden bijna mythisch in beeld gebracht — elke sneeuwvlok, elke wolk lijkt doordrenkt met betekenis. De camera zweeft majestueus over bergtoppen, duikt steegjes in en vangt het licht als een renaissance-schilderij.
De actie blijft daarentegen op de achtergrond. Geen massale slagvelden, geen eindeloze zwaardgevechten — de gevechten zijn intiem, bruut en snel voorbij. Het is een bewuste keuze, en hoewel het de geloofwaardigheid vergroot, kan het voor actiehongerige kijkers wat karig aanvoelen.
Een einde dat nét te veel wil
Net wanneer je denkt dat het verhaal afgerond is, komt daar: sequel bait. Een overduidelijke hint dat er nog meer op komst is. Dat is jammer. Want juist de opbouw naar het slotmoment voelt afgerond en sterk.
De drang om ruimte te maken voor een franchise — of op z’n minst een deel twee — zorgt voor een beetje een wrange nasmaak. Niet fataal, maar wel een gemiste kans op een echt memorabele afronding.
Historisch verantwoord? Niet echt. Maar wel vermakelijk.
Wie met een geschiedenisboek in de hand naar deze film gaat kijken, zal regelmatig fronsen. William Tell kiest er bewust voor om “de legende” te vertellen in plaats van de feiten. En eerlijk: dat werkt eigenlijk prima.
De film weet dat zijn kracht niet in historische nauwkeurigheid ligt, maar in het tijdloze thema van onderdrukking en opstand, van vaders en zonen, van gewone mensen die opstaan tegen macht. Dat is waar het echt om draait — en dat doet deze versie van Tell met overtuiging.
Conclusie van Panda Bytes
William Tell (2024) is een film die trouw blijft aan de geest van de legende, maar hem verpakt in een modern jasje. Claes Bang is uitstekend als de stille held, de visuele stijl is indrukwekkend, en het verhaal bouwt mooi op naar een bevredigend conflict. Helaas gooit de film zichzelf wat zand in de ogen met zijn pseudo-poëtische dialogen en overduidelijke sequelhint.
Maar toch: voor wie houdt van historische drama’s met een menselijk gezicht, is dit een aanrader. Geen schot door een appel, maar zeker een rake pijl in het hart van de kijker.
Eindoordeel: 4 van 5 sterren
Een klassieker in modern jasje: sfeervol, meeslepend, maar niet zonder gebreken.
