Door Panda Bytes – jouw gids in de wereld van film, series, games en technologie
Bij Panda Bytes, waar we het leven zien als een verzameling van meeslepende verhalen, nemen we je vandaag mee in een filmervaring die je niet zomaar van je afschudt. The Rule of Jenny Pen is een van die horrorfilms die je hoofd binnenwandelt en daar blijft rondspoken. Deze recensie duikt diep in de nieuwste Shudder-release van regisseur James Ashcroft, waarin twee grootheden uit de filmwereld – John Lithgow en Geoffrey Rush – elkaar treffen in een macabere, verontrustende setting.
Een horrorfilm met klasse-acteurs en scherpe randjes
Wat gebeurt er als je de theatrale intensiteit van John Lithgow combineert met de stoïcijnse kracht van Geoffrey Rush, en dat alles plaatst in een neerslachtige verzorgingsinstelling? Dan krijg je The Rule of Jenny Pen – een film die zich moeiteloos nestelt tussen nachtmerrie en zwarte komedie, maar tegelijkertijd worstelt met een wankele balans.
Lithgow speelt Dave, een ogenschijnlijk onschuldige rusthuisbewoner met een sadistische inborst. Rush vertolkt Stefan, een rechter die na een beroerte volledig afhankelijk is van het personeel. Hun confrontatie is geladen, niet alleen met spanning, maar ook met diepgewortelde thema’s zoals machtsmisbruik, verval en psychologisch geweld.
Jenny Pen is geen pop voor gevoelige kijkers
De ‘regel’ waarnaar de titel verwijst, draait om een sinistere pop genaamd Jenny Pen. Deze pop is geen schattige metgezel, maar een symbool van controle en vernedering. Dave heeft met haar een regime opgebouwd waarin bewoners van Royale Pine Mews worden gedwongen tot absurde en ronduit walgelijke rituelen. Dit gegeven is zó verontrustend en bizar, dat je als kijker voortdurend twijfelt: is dit satire of pure horror?
James Ashcroft: tussen Ari Aster en een institutionele nachtmerrie
Ashcroft kiest resoluut voor het ongemak. De cinematografie is doordrenkt van kille tinten, scherpe contrasten en claustrofobische kaders. Veel scènes spelen zich af in kleine, benauwde ruimtes die de mentale toestand van de personages versterken. De regisseur flirt zichtbaar met de stijl van Ari Aster (Hereditary, Midsommar), door expliciete gruwel af te wisselen met trage, psychologische opbouw.
Tegelijkertijd waagt hij zich aan satire – en daar schuilt de zwakte van de film. De toon wisselt zo vaak tussen camp en tragedie dat het moeilijk wordt om een duidelijke emotionele lijn te volgen. Moet je lachen om Dave’s kinderlijke liedjes en theatrale uithalen? Of walgen van zijn sadistische gedrag?
Lithgow en Rush: meesters in het ongemak
Wat de film overeind houdt, zijn de twee hoofdrolspelers. John Lithgow laat zich van zijn meest duistere kant zien. Met zijn broek tot onder de oksels en een baby-pop op de hand weet hij een karakter te scheppen dat ergens tussen clown en monster zweeft. Zijn Nieuw-Zeelandse accent laat soms te wensen over, maar zijn performance is verder huiveringwekkend goed.
Geoffrey Rush geeft een tragische invulling aan de rol van Stefan, een man die zijn macht is kwijtgeraakt en zichzelf langzaam ziet verdwijnen in een lichaam dat hem verraadt. Zijn aftakeling is pijnlijk om te zien, maar de film dwingt je tegelijk ook om te erkennen dat hij geen onschuldig slachtoffer is.
Verhalen met scherpe tanden – en zachte momenten?
In enkele zeldzame scènes laat de film een zachtere kant zien, zoals de poging van George Henare’s personage om een haka uit te voeren in de cafetaria. Maar zelfs deze momenten worden ondermijnd door het cynisme dat overal doorheen sijpelt. The Rule of Jenny Pen is geen pleister op de wond – het is een nagel die erin wordt geduwd.
Conclusie: Een gedurfde horrortrip die je niet licht vergeet
The Rule of Jenny Pen is een ongemakkelijke filmervaring, die je doet kronkelen op de bank. Het is niet altijd even geslaagd – de toon is inconsistent, het script soms over-the-top – maar het durft wel. Het durft ons mee te nemen naar een plek waar ouderdom geen rust betekent, maar een hel waar de grens tussen slachtoffer en dader vervaagt.
Wie houdt van horror met diepgang en een flinke dosis maatschappijkritiek, zal hier zeker zijn hart (en maag) aan kunnen ophalen.
Meer recensies en verhalen zoals deze?
Blijf op de hoogte via Panda Bytes, jouw bron voor scherpe, humoristische en diepgravende content over alles wat speelt in de wereld van film, series, games en technologie. Hier beleven we verhalen niet alleen, we ervaren ze.
