Introductie:
In een wereld vol capes en clichés bewijzen de Thunderbolts dat een puinhoop aan persoonlijkheden soms precies is wat de wereld nodig heeft.
Een recensie over vallen, opstaan en doorgaan met een vlammenwerper
Marvel Studios levert met Thunderbolts (2025) geen klassiek superheldenverhaal, maar een fascinerende karakterstudie vermomd als actiefilm. Deze review duikt in de diepere lagen van het nieuwste team-up avontuur, waarin heldendom niet ontstaat door goddelijke krachten, maar door vallen, breken en weer opstaan.
Bij Panda Bytes kijken we verder dan de explosies en CGI. Wij vroegen ons af: Wat maakt iemand een held? Thunderbolts geeft daar een verrassend eerlijk antwoord op.
Samenzweringen, tweede kansen en een duik in het duister
Yelena Belova (Florence Pugh) is moe. Moe van het moorden, moe van het rennen, moe van zichzelf. Haar wens om een bureaujob te krijgen bij de CIA eindigt in een valstrik die haar – samen met andere uitgerangeerde figuren als Ghost, John Walker en de kleurrijke Red Guardian – opsluit in een high-tech graf.
De onbekende factor in deze mix is Bob, een man die niet weet wie hij is, maar waarvan duidelijk wordt dat hij iets is. En als we zeggen ‘iets’, bedoelen we een menselijk zwart gat genaamd The Void.
De film balanceert tussen spionage, psychologische thriller en klassiek Marvel-spektakel, maar doet dat met een verrassende controle over toon en tempo. De spanning wordt langzaam opgebouwd, met ruimte voor dialoog, interactie en introspectie. Precies dát maakt deze Thunderbolts review zoveel positiever dan je zou verwachten van een film over zogenaamde “losers”.
De kracht van gebroken mensen – en briljant acteerwerk
Waar Marvel vroeger draaide om perfectie, draait Thunderbolts om imperfectie. Florence Pugh schittert in haar meest genuanceerde MCU-rol tot nu toe. Haar samenspel met David Harbour (die zichtbaar geniet van zijn vaderfiguur met superkrachten) zorgt voor veel hart en humor.
Sebastian Stan laat als Bucky Barnes zien dat hij is uitgegroeid tot een rustige leider. Minder schreeuwend, meer doordacht – een spiegel voor een franchise die ook lijkt te zoeken naar rust en richting.
En dan is er Lewis Pullman als Bob – een man met krachten die hij niet begrijpt, en trauma’s die hij niet kent. Zijn worsteling met zijn identiteit is het kloppend hart van de film. Hij ís de Thunderbolt die niemand verwachtte, maar die je bijblijft lang nadat de credits zijn gerold.
Visueel prachtig en verrassend intiem
De cinematografie van Andrew Droz Palermo verdient een aparte vermelding. Thunderbolts voelt aan als een graphic novel die tot leven komt. Kleuren zijn rijk, bewegingen vloeiend, en elke actie wordt ondersteund door betekenisvolle composities. In het bijzonder de scènes waarin The Void opduikt zijn adembenemend – bijna tastbaar.
De montage (Angela M. Catanzaro en Harry Yoon) houdt het tempo strak en laat ruimte voor emotionele beats. Combineer dat met sterke make-up, praktische effecten en een vleugje body horror, en je hebt een film die je op meerdere niveaus blijft verrassen.
Eindoordeel van deze Thunderbolts (2025) review
Thunderbolts (2025) is een zeldzame superheldenfilm die durft te vertragen. Die durft stil te staan bij pijn, bij herinneringen en bij persoonlijke groei. Deze recensie kan dan ook niet anders dan concluderen dat dit een van de meest gelaagde post-Endgame films is die Marvel heeft afgeleverd.
Pluspunten:
- Indringende karakterontwikkeling
- Sterke visuele stijl
- Pugh, Pullman en Harbour in topvorm
- Thema’s als trauma en mentale gezondheid worden niet geschuwd
Minpunten:
- Trage start
- Enkele voorspelbare wendingen
- Valentina’s achtergrond is net iets te karikaturaal
Bij Panda Bytes zeggen we: laat de Avengers even rusten. De Thunderbolts zijn hier, en ze brengen vuur, kwetsbaarheid en verrassend veel menselijkheid.
Wat denk jij?
Is Thunderbolts de nieuwe maatstaf voor karaktergedreven superheldenfilms? Of mis jij de bombast en grootspraak van eerdere MCU-delen? Deel je mening hieronder – wij zijn benieuwd naar jouw recensie!
Panda Bytes – waar elke film besproken wordt alsof we er samen naar gekeken hebben.
