Inleiding: Wat komt na de glitterstorm?
Er zijn van die films die niet gewoon bekeken worden, maar beleefd. Queens of Drama is zo’n film. Een overdosis glitter, queer identiteit, muzikale extase en melancholische liefde, geserveerd met een visuele flair waar de gemiddelde TikTok-filter nog van duizelt. Wat volgt na zo’n cinefiele klap in je gezicht? Wat kun je kijken als je nog nageniet van Billie en Mimi’s sprankelende, verscheurende popopera?
Bij Panda Bytes zochten we het uit. We doken diep in de queer filmgeschiedenis, zochten naar titels die net zo gewaagd, visueel uitgesproken, muzikaal doordrenkt of emotioneel krachtig zijn als Queens of Drama. Geen dertien-in-een-dozijn LGBTQ+ drama’s, maar films die óók spelen met vorm, toon en sfeer. Hier is onze zorgvuldig geselecteerde top 7.
1. Velvet Goldmine (1998) – Todd Haynes
Glamrock, mysterie en een ode aan seksuele vrijheid
Velvet Goldmine is misschien wel het meest logische zusje van Queens of Drama. Een fictieve biopic die evenveel gaat over identiteit als over popcultuur. Todd Haynes neemt je mee in het verhaal van Brian Slade, een glamrock icoon wiens roem net zo snel vervaagt als zijn oogschaduw.
Waarom je deze film moet zien:
- Queer als kern, niet als bijzaak
- Over de constructie van sterren en persona’s
- Visueel en muzikaal een overload van glitter, leer, eyeliner en elektrische gitaren
- Zware Bowie-vibes zonder dat hij ooit genoemd wordt
“The world changed because you changed it.” – een zin die net zo goed uit de mond van Mimi Madamour had kunnen komen.
Haynes speelt net als Langlois met tijd, fictie en werkelijkheid. Hij gebruikt nieuwsreportages, muziekvideo’s en interviews om een leven te reconstrueren — niet zoals het was, maar zoals het voelde.
2. The Rocky Horror Picture Show (1975) – Jim Sharman
Cult, camp en queer extase
Wie Queens of Drama waardeert, moet op de knieën voor de heilige grond die The Rocky Horror Picture Show is. Deze film is geen film, het is een ervaring. Publiek schreeuwt mee, gooit rijst, verkleedt zich, en zingt luidkeels “Let’s do the time warp again!”
Wat het deelt met Queens of Drama:
- Drag en genderbending als bevrijding
- Een excentrieke hoofdpersoon: Dr. Frank-N-Furter, “a sweet transvestite from Transsexual, Transylvania”
- Muziek die het verhaal draagt, in plaats van begeleidt
- Geen schaamte. Gewoon expressie. Overal. Altijd.
Deze film viert het afwijkende en maakt van elk podium een tempel van zelfexpressie. Het is de blauwdruk van queer camp cinema. En zonder Rocky Horror, geen Glittercore Universe.
3. Hedwig and the Angry Inch (2001) – John Cameron Mitchell
Een rockopera over breuken — lichamelijk, emotioneel en artistiek
Een gescheurde identiteit, een halve operatie, een verbroken liefde, en tóch doorgaan. Hedwig and the Angry Inch is rauw, gevoelig, muzikaal en bij vlagen verpletterend. Hedwig, geboren Hansel, ondergaat een geslachtsveranderende operatie om te kunnen trouwen en het Oosten te ontsnappen. Wat overblijft is “an angry inch” — letterlijk en figuurlijk.
Verbinding met Queens of Drama:
- Liefde die stukgaat door succes
- Artiest die persona bouwt om pijn te verbergen
- Liedjes als emotionele bekentenis
- Camp én catharsis
De nummers in Hedwig zijn iconisch: van “Origin of Love” tot “Wig in a Box”. Elke track is een emotionele uppercut, net zoals Mimi’s knallende pophit “Pas Touche!”.
4. To Wong Foo, Thanks for Everything! Julie Newmar (1995) – Beeban Kidron
Drie queens, één busje en een heleboel liefde
Een film die warm aanvoelt als een omhelzing. Drie drag queens (gespeeld door Swayze, Snipes en Leguizamo) stranden in een klein stadje en veranderen daar letterlijk levens — inclusief die van zichzelf.
Wat je hier zult herkennen:
- Kostuums, kleur, couture
- De kracht van gekozen familie
- Queerness als heling, niet alleen conflict
- Humor en oprechtheid in perfecte balans
Waar Queens of Drama tragisch eindigt, biedt To Wong Foo hoop. Deze film is een hartverwarmend eerbetoon aan transformatie — zowel innerlijk als uiterlijk.
5. Climax (2018) – Gaspar Noé
Ecstasy, horror en hypnotiserende choreografie
Stel je voor dat Queens of Drama een bad trip is. Dan kom je uit bij Climax. Deze Franse film (ja, weer Frans) volgt een groep dansers die opgesloten raken in een studio terwijl hun sangria stiekem met LSD is verrijkt. Wat volgt is een visueel en auditief bombardement dat voelt als een koortsige droom.
Waarom het erbij hoort:
- Explosieve choreografie, net als de optredens van Mimi
- Glitter, zweet en hallucinaties
- Een hypnotische camera die net zo danst als de acteurs
- Geen traditionele queer verhaallijn, maar wél queer energie
Niet voor tere zieltjes, maar wel voor wie Queens of Drama net iets té lief vond.
6. Kaboom (2010) – Gregg Araki
Seksuele vrijheid meets samenzwerings thriller
Gregg Araki’s Kaboom is zoals je Tinder-bio zou willen zijn: grappig, vreemd, sexy en totaal niet te voorspellen. Smith is een student die op een campus vol apocalyptische samenzweringen en seksueel fluïde vrienden probeert zijn hoofd koel te houden.
Overeenkomsten:
- Visuele uitbundigheid en surrealistische sfeer
- Queer personages zonder uitleg of verontschuldiging
- Campy humor gecombineerd met existentieel drama
- Een wereld die net niet echt lijkt — net als bij Langlois
Dit is een film die net zo goed past in het Glittercore-universum als Queens of Drama zelf.
7. Pink Narcissus (1971) – James Bidgood
Avant-garde, droom en decadentie
We sluiten af met een film die letterlijk de geboorte van glitter cinema markeert. In Pink Narcissus filmt Bidgood — zelf dragartiest, fotograaf en stylist — een naamloze jongeman in een reeks droomscènes vol kitsch, homo-erotiek en hyper gestileerde decors.
Waarom dit absoluut thuishoort in deze lijst:
- Voorloper van alle glitter films
- Geen dialoog, alleen beeld en geluid
- Extreme esthetiek als queerness
- Een kunstfilm die net zo kwetsbaar als gewaagd is
Pink Narcissus is als kijken naar iemands diepste fantasieën, en daarmee een perfecte sluitsteen in deze lijst.
Conclusie: Een Queer Cinematisch Universum dat Glanst én Snijdt
Queens of Drama staat niet op zichzelf. Het is onderdeel van een rijke, brutale, vaak ondergewaardeerde queer filmtraditie. Van glamrockers en drag queens tot rockopera’s en avant-garde dromen — deze films hebben één ding gemeen: ze vieren het buitenbeentje.
Of je nu houdt van de tederheid van Hedwig, de chaos van Climax, of de warme armen van To Wong Foo, er is voor ieder wat wils in deze lijst. Ze schijnen allemaal — soms fel, soms dof — maar altijd eerlijk.
Wat is jouw favoriet?
We horen het graag in de reacties! Welke film uit deze lijst raakt jou het meest? Of heb je nog een tip die in deze top 7 thuishoort? Deel het met ons bij Panda Bytes, waar cinefiele queers altijd een thuis hebben.
