Een ode aan vergeten parels door Panda Bytes, voor iedereen die schoonheid ziet in imperfectie
Het jaar waarin The Dark Knight bioscoopzalen veroverde, Iron Man het Marvel-universum op gang trapte en WALL-E menig traantje wist los te maken met zijn robotogen. Een jaar waarin Hollywood piekte, blockbusters domineerden en Oscarfilms als warme broodjes over de toonbank gingen.
Maar 2008 was óók het jaar van mislukte ambities. Van films die onderuitgingen bij critici, floppen aan de box office en titels die door het publiek massaal werden genegeerd. Toch zijn niet al die films het vergeten waard. Sommige van die flops waren juist gedurfd, verrassend en eigenzinnig. Films die we nu, met een frisse blik, herwaarderen.
Panda Bytes neemt je mee langs zeven titels uit 2008 die stuk voor stuk faalden op papier, maar juist daarom zo interessant zijn. Want soms is een flop geen mislukking, maar een meesterwerk dat te vroeg kwam. Of gewoon een heerlijk rommelige film die je met een glimlach achterlaat.
Regie: Lana en Lilly Wachowski
Budget: 120 miljoen dollar
Opbrengst: 94 miljoen dollar
Na The Matrix doken de Wachowski’s in een nieuw experiment: een liveaction-versie van de Japanse animereeks Speed Racer. Wat volgde was een film die zinderde van kleur, beweging en energie. Met hypergestileerde races, knallende CGI en een flinterdunne grens tussen realiteit en animatie was dit een visuele achtbaanrit zonder weerga.
Maar het publiek snapte het niet. Critici noemden het “te veel”, bioscoopbezoekers bleven weg. Toch is Speed Racer allesbehalve slecht. Het is energiek, warmhartig en uniek in z’n soort. Inmiddels uitgegroeid tot een cultklassieker.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat het pure filmvreugde is. Een kinderlijke fantasie met volwassen precisie uitgevoerd. En omdat het je eraan herinnert dat cinema soms ook gewoon een bonte droom mag zijn.
Regie: Frank Miller
Budget: 60 miljoen dollar
Opbrengst: 39 miljoen dollar
Stripmaker Frank Miller waagde zich voor het eerst aan de regie en leverde een film af die allesbehalve doorsnee was. Gebaseerd op de klassieke comic van Will Eisner is The Spirit een visueel experiment in zwart-wit met bloedrode accenten, cartooneske schurken en dialogen die doen denken aan pulp uit de jaren vijftig.
Het was een chaos. Maar wel een intrigerende. Samuel L. Jackson als krankzinnige wetenschapper. Scarlett Johansson als ijskoude assistente. Eva Mendes in haar meest glamoureuze vorm. Het is camp met ambitie.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat je nergens anders zo’n bizarre mix van stijl, seks, geweld en slapstick zult vinden. Niet perfect, maar absoluut onvergetelijk.
Regie: Martin McDonagh
Budget: 15 miljoen dollar
Opbrengst: 34 miljoen dollar
Een zwarte komedie over twee huurmoordenaars die onderduiken in het pittoreske Brugge. Klinkt simpel, maar onder de oppervlakte van In Bruges schuilt een gelaagd verhaal over schuld, spijt en existentiële twijfel. Colin Farrell en Brendan Gleeson zijn briljant als het onwaarschijnlijke duo dat worstelt met hun verleden.
De film was geen hit bij het grote publiek, maar kreeg later de waardering die het verdiende. Inmiddels staat In Bruges hoog op de lijstjes van de beste zwarte komedies ooit gemaakt.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat het prachtig geschreven is, vol absurde humor en poëtische pijn. En omdat Colin Farrell zelden zo goed was.
Regie: Michel Gondry
Budget: 20 miljoen dollar
Opbrengst: 30 miljoen dollar
Een videotheek. Een ongeluk. Alle VHS-banden gewist. De enige oplossing? De films zelf opnieuw opnemen, scène voor scène, met karton, plakband en veel fantasie. Jack Black en Mos Def spelen twee vrienden die dat klusje klaren en per ongeluk lokale beroemdheden worden.
Be Kind Rewind is een liefdevolle ode aan creativiteit, samenwerken en filmplezier. Gondry’s zelfgemaakte stijl voelt als warme chocolademelk op een koude dag. Maar commercieel? Een mislukking.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat je er blij van wordt. Omdat het laat zien dat film maken en film kijken bovenal een spel is. En omdat je Jack Black nog nooit zó charmant zag.
Regie: Tarsem Singh
Budget: 30 miljoen dollar
Opbrengst: 3 miljoen dollar
Deze film deed alles fout qua marketing, timing en doelgroep. Maar artistiek? Een triomf. The Fall vertelt het verhaal van een gewonde stuntman in een ziekenhuis die een jong meisje een magisch verhaal vertelt dat gaandeweg verweven raakt met hun eigen emoties.
De beelden zijn oogverblindend. Gedraaid in meer dan 20 landen, zonder CGI. Elk shot lijkt geschilderd. De emotie is intens. De structuur fragmentarisch maar betoverend.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat het een kunstwerk is. Geen makkelijke hapklare film, maar een ervaring die je niet loslaat. Wie zich eraan overgeeft, wordt rijk beloond.
Regie: Lexi Alexander
Budget: 35 miljoen dollar
Opbrengst: 10 miljoen dollar
Vergeet de brave superhelden films van vandaag. Punisher: War Zone is rauw, bruut en bloederig. Ray Stevenson is Frank Castle in z’n meest compromisloze vorm. Hier geen morele twijfel of innerlijke strijd, alleen kogels, geweld en droge wraak.
De film ging volledig onder de radar en werd afgeserveerd als te extreem. Maar inmiddels wordt hij gezien als de trouwste verfilming van de stripboeken. Visueel overdreven, heerlijk duister en met een gevoel voor humor dat zo zwart is dat het glimt.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat het een film is die nergens voor terugdeinst. Voor de liefhebbers van oldschool actie met een knipoog en een knal.
Regie: Gil Kenan
Budget: 55 miljoen dollar
Opbrengst: 17 miljoen dollar
Een ondergrondse stad, gebouwd om de mensheid te redden van een ramp. Maar de energie raakt op, de waarheid is vervaagd en twee tieners moeten het mysterie ontrafelen om de toekomst te redden. City of Ember is gebaseerd op een geliefd boek en heeft een fantastische wereld opgebouwd.
Met Saoirse Ronan, Bill Murray en Tim Robbins in de cast had dit de nieuwe Harry Potter kunnen worden. Maar de marketing faalde, de toon was te donker voor kinderen en te kinderlijk voor volwassenen.
Waarom je deze flop moet zien:
Omdat het avontuur, mysterie en een originele wereld perfect combineert. Een vergeten parel voor fans van dystopische vertellingen met hart.
Waarom houden we van flops?
Niet alle films hoeven perfect te zijn. Soms is het juist de imperfectie die ze charme geeft. De rare keuzes. De vreemde structuur. De creatieve risico’s die niet werkten, maar wél iets probeerden. Flops zijn vaak films die durven te dromen zonder vangnet.
En dat maakt ze memorabel. Want in de filmwereld is er al genoeg gladgestreken middelmaat. Geef ons maar de onhandige pogingen, de gewaagde sprongen en de mislukkingen met een ziel.
Tot slot: wat is jouw favoriete flop uit 2008?
Misschien vond jij The Happening stiekem briljant. Of genoot je van de chaos van Babylon A.D.. Misschien weet jij nog een verborgen titel uit 2008 die dringend herontdekt moet worden. Deel het met ons.
Bij Panda Bytes vieren we het onvolmaakte. Want daar schuilt de echte schoonheid.
Blijf ons volgen voor meer verborgen parels, filmherwaarderingen en alles wat schuurt, ontroert en verrast. Hier kijk je niet wat iedereen kijkt hier ontdek je wat je bijna had gemist
