Introductie:
2024 voelde als een overgangsjaar. Niet alleen voor de filmindustrie, maar ook voor ons als kijkers. De nasleep van stakingen was nog voelbaar, streamingdiensten herdefinieerden hun strategieën en bioscopen zochten opnieuw naar hun identiteit. Grote titels trokken publiek met vertrouwde namen en herkenbare formules, maar onder dat oppervlak groeide iets veel interessanters.
2024 was namelijk ook het jaar waarin filmmakers massaal terugkeerden naar de kern. Naar intimiteit. Naar observatie. Naar verhalen die niet vroegen om applaus, maar om aandacht. Films die je niet overdonderen, maar langzaam binnendringen. Die niet antwoorden geven, maar vragen stellen die blijven hangen wanneer het licht weer aangaat.
Bij Panda Bytes zijn dat precies de films waar we van houden. Cinema die niet probeert te winnen, maar te delen. Die niet harder praat dan de wereld, maar juist zachter gaat spreken. Daarom hebben we opnieuw vijf verborgen schatten geselecteerd. Films uit 2024 die misschien niet overal bovenaan lijstjes stonden, maar die zich vastzetten in je hoofd en daar niet meer weggaan.
Dit zijn geen films om “even” te kijken. Dit zijn films om naar terug te keren.
1. All of Us Strangers
Andrew Haigh maakte met All of Us Strangers een film die voelt als een open zenuw. Losjes gebaseerd op de roman Strangers van Taichi Yamada, maar diep persoonlijk in uitvoering. Andrew Scott speelt Adam, een schrijver die in een bijna leeg appartementencomplex woont. Wanneer hij een buurman ontmoet, gespeeld door Paul Mescal, begint een relatie die hem confronteert met zijn jeugd, zijn ouders en het verdriet dat hij jarenlang heeft weggestopt.
De film beweegt zich op het snijvlak van realisme en iets anders. Iets dromerigs. Iets wat niet helemaal te verklaren valt, maar wel te voelen. Haigh gebruikt herinnering niet als flashback, maar als aanwezigheid. Het verleden staat niet achter Adam, het zit naast hem op de bank.
Waarom opnieuw kijken
Omdat All of Us Strangers bij een tweede kijk pas echt zijn kaarten laat zien. De eerste keer laat je je meevoeren door emotie. De tweede keer zie je hoe zorgvuldig alles is opgebouwd. De dialogen. De ruimtes. De manier waarop liefde en verlies door elkaar lopen zonder duidelijke scheidslijn.
Het is een film over rouw, maar ook over de mogelijkheid van verbinding, zelfs wanneer het leven voelt als een echo van wat had kunnen zijn.
2. Perfect Days
Wim Wenders verraste in 2024 met Perfect Days, een film die radicaal eenvoudig durft te zijn. We volgen Hirayama, een man die openbare toiletten schoonmaakt in Tokio. Zijn dagen verlopen volgens een vast ritme: werken, muziek luisteren, lezen, foto’s maken van bomen, slapen. Meer lijkt er niet te zijn.
Maar juist in die herhaling ontstaat betekenis. Wenders filmt met een liefdevolle aandacht voor routine. Voor hoe een mens kan bestaan zonder altijd meer te willen. Zonder drama, zonder verklaring. Koji Yakusho speelt Hirayama met een ingetogen menselijkheid die ontroert zonder sentiment.
Waarom opnieuw kijken
Omdat Perfect Days een film is die meegroeit met je gemoedstoestand. Kijk je gehaast, dan voelt hij langzaam. Kijk je met aandacht, dan opent hij zich. De kleine glimlach van Hirayama. De manier waarop hij reageert op een onverwachte ontmoeting. De muziek die zijn binnenwereld verklapt.
Herbekijken maakt duidelijk dat de film niet gaat over tevreden zijn, maar over aanwezig zijn. En dat is misschien wel moeilijker.
3. La Chimera
Alice Rohrwacher blijft een unieke stem in de hedendaagse cinema, en La Chimera is misschien wel haar meest gelaagde werk tot nu toe. Josh O’Connor speelt Arthur, een archeoloog die samen met grafrovers oude Etruskische graven plundert. Hij zoekt niet alleen naar artefacten, maar ook naar iets dat hij verloren heeft en nooit echt kan terugvinden.
De film beweegt zich tussen realisme en mythe, tussen aarde en herinnering. Rohrwacher filmt alsof de grond zelf verhalen fluistert. Tijd is vloeibaar. Dood en leven lopen door elkaar heen. De film voelt soms rommelig, soms bijna chaotisch, maar altijd bewust.
Waarom opnieuw kijken
Omdat La Chimera niet in één keer te bevatten is. Bij een tweede kijk zie je hoe thema’s als verlies, uitbuiting, nostalgie en verlangen in elkaar grijpen. Hoe Arthur gevangen zit tussen wat voorbij is en wat nooit zal komen.
Het is een film die weigert netjes te zijn. En juist daarom blijft hij hangen.
4. The Zone of Interest
Jonathan Glazer maakte met The Zone of Interest een film die je niet loslaat, juist omdat hij weigert expliciet te zijn. De film toont het leven van Rudolf Höss en zijn gezin, die naast Auschwitz wonen. We zien tuinen, diners, spelende kinderen. De horror bevindt zich buiten beeld, maar nooit buiten gehoor.
Geluid is hier het belangrijkste wapen. Schoten, schreeuwen, machines, rook. Alles sijpelt door in het dagelijks leven zonder dat iemand erop reageert. Glazer toont niet de gruwel zelf, maar de normalisering ervan.
Waarom opnieuw kijken
Omdat deze film pas echt binnenkomt wanneer je weet wat hij niet laat zien. Bij herziening luister je anders. Je hoort de stilte anders. Je beseft hoe zorgvuldig elk geluid is geplaatst.
The Zone of Interest is geen film die je begrijpt. Het is een film die je ondergaat. En die ervaring verandert wanneer je terugkeert.
5. Fremont
Babak Jalali’s Fremont is een kleine film met een groot hart. Donya, een jonge Afghaanse vrouw, werkt in een fabriek waar fortune cookies worden gemaakt. Ze woont alleen, worstelt met slapeloosheid en probeert haar plek te vinden in een Amerika dat vriendelijk lijkt, maar afstandelijk blijft.
De film is zwart wit, droog, soms absurdistisch, maar altijd warm. Jalali observeert Donya met zachte humor en respect. Jeremy Allen White verschijnt in een bijrol die verrassend teder is.
Waarom opnieuw kijken
Omdat Fremont subtieler is dan hij lijkt. De grapjes verbergen melancholie. De eenvoud verbergt eenzaamheid. Bij een tweede kijk zie je hoe zorgvuldig elke scène is opgebouwd. Hoe elk detail iets zegt over thuishoren en vervreemding.
Wat deze vijf films met elkaar verbindt
1. Ze kiezen voor nabijheid
Geen grote plot constructies. Geen spectaculaire wendingen. Deze films blijven dicht bij hun personages en vertrouwen erop dat menselijkheid genoeg is.
2. Tijd is geen vijand
Alle vijf films nemen hun tijd. Ze vertragen bewust. Ze laten scènes uitademen. Ze nodigen de kijker uit om hetzelfde te doen.
3. Ze gaan over verlies zonder melodrama
Of het nu gaat om rouw, herinnering, gemiste kansen of ontworteling, deze films behandelen verlies met respect en nuance.
4. Ze vragen om herziening
Dit zijn geen films die alles meteen prijsgeven. Ze veranderen wanneer jij verandert. En dat maakt herbekijken essentieel.
Waarom 2024 blijft nazinderen
2024 liet zien dat cinema niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden. Terwijl de industrie zocht naar zekerheden, kozen deze filmmakers voor kwetsbaarheid. Voor verhalen die niet gericht zijn op effect, maar op eerlijkheid.
Deze films bewijzen dat het publiek nog steeds hunkert naar betekenis. Naar rust. Naar verhalen die iets achterlaten in plaats van alles op te eisen.
Slot: Herbekijk 2024 en geef de stilte ruimte
All of Us Strangers leert ons dat liefde soms pas zichtbaar wordt in herinnering.
Perfect Days toont dat betekenis schuilt in aandacht.
La Chimera laat zien hoe het verleden blijft trekken aan het heden.
The Zone of Interest confronteert ons met de gevaren van wegkijken.
Fremont fluistert dat thuiskomen soms begint met blijven staan.
Bij Panda Bytes geloven we dat deze films groeien wanneer je ze opnieuw ziet. Niet omdat ze veranderen, maar omdat jij verandert.
Dus neem de tijd.
Kies een avond.
En laat 2024 opnieuw binnenkomen.
Niet als jaaroverzicht, maar als gesprek.
En jij?
Welke verborgen schat uit 2024 raakte jou het meest? Welke film bleef bij je, ook nadat de aftiteling voorbij was? Deel het met ons en bouw samen met Panda Bytes verder aan een filmcanon die fluistert, maar nooit zwijgt.
Panda Bytes blijft jouw plek voor cinema die blijft hangen, juist omdat ze niet schreeuwt.
