Intro: Floppen met stijl
Niet elke film of serie hoeft een succes te zijn om memorabel te blijven. Sommige projecten gaan keihard onderuit aan de kassa of worden afgeslacht door critici, maar slagen er toch in om kijkers aan zich te binden. Juist door hun gebreken, hun overdaad of hun oprechte rare keuzes.
2024 was een jaar vol ambitieuze projecten, veel belofte en hier en daar een ontploffing in slow motionen dan niet op het scherm, maar ernaast. Maar als er iets is wat we bij Panda Byteshebben geleerd, dan is het wel dit: sommige flops zijn zó slecht, dat ze goed worden. Of in elk geval leuk.
Hier is onze top 7 van de grootste flops uit 2024 die je tóch gezien moet hebben, al is het maar om met open mond te staren naar de puinhoop, en stiekem te glimlachen.
De spin in het Marvel-web die vastliep in haar eigen draadjes
Sony probeerde met Madame Web een nieuwe tak van het Spider-Man-universum te lanceren. Maar waar ze mikten op spannend en mysterieus, kregen we vooral verwarring, houterige dialogen en acteurs die eruitzagen alsof ze zelf ook niet begrepen wat er gebeurde.
Dakota Johnson speelt Cassandra Web, een vrouw met voorspellende gaven, die jongere versies van Spider-Women moet beschermen tegen een slechterik met de uitstraling van een natte handdoek. Alles voelt misplaatst, van het kleurgebruik tot het tempo, en het script is soms ronduit hilarisch onbedoeld.
Waarom tóch leuk?
Omdat het voelt als een vergeten jaren-2000-pilot die per ongeluk in 2024 is uitgezonden. En omdat de film zo vol overtuiging probeert cool te zijn, dat het bijna aandoenlijk wordt.
Jennifer Lopez tegen een robot in zichzelf
Sci-fi met J.Lo in een mech suit klinkt als popcorn pret. Helaas leverde Atlas vooral onbegrip op. De film, exclusief op Netflix, draait om een toekomst waarin AI een gevaar is voor de mensheid, en één vrouw de sleutel vormt tot redding.
Wat we kregen: lange monologen over vertrouwen, zwaar beladen scènes met een computerstem en een hoop metafoor zonder richting. J.Lo speelt alsof ze voor een Oscar gaat in een script dat daar niet op voorbereid is.
Waarom tóch leuk?
Omdat de oprechtheid van Jennifer Lopez aanstekelijk is. En omdat je jezelf betrapt op het doorspoelen naar de rare dialoog momenten die zó fout zijn dat je hardop moet lachen.
Spionage, katten en duizend wendingen die niemand vroeg
Met Argylle wilde regisseur Matthew Vaughn het spionagegenre opschudden. Wat begon als een intrigerend idee over een schrijfster die ontdekt dat haar fictieve wereld echt is, veranderde al snel in een visueel circus met te veel personages, te veel plotwendingen en te weinig houvast.
Henry Cavill speelt een geheim agent met een vreemd kapsel, Bryce Dallas Howard probeert alles bij elkaar te houden en Samuel L. Jackson duikt ook even op voor… ja, eigenlijk geen reden.
Waarom tóch leuk?
Omdat het zo ongegeneerd over de top is. De kat is het beste personage, de actie is kleurrijk en als je het als parodie bekijkt, wordt het opeens een hele andere film.
Kevin Hart gaat voor een luchtige overval
Netflix’ Lift speelt zich af op een vliegtuig dat wordt gekaapt voor een internationale kunstroof. Kevin Hart leidt het team en doet zijn best om serieus over te komen in een verhaal dat tegelijkertijd Ocean’s Eleven en Snakes on a Plane probeert te zijn.
Het tempo zakt in, de actie is middelmatig en de heist-planning voelt als een PowerPoint-presentatie. Maar ergens is het allemaal wel charmant.
Waarom tóch leuk?
Omdat Kevin Hart gewoon Kevin Hart is. Hij weet zelfs van een slecht script nog iets leuks te maken. En soms wil je gewoon een film die je hersenen niet lastigvalt.
Jason Statham als moordende imker
The Beekeeper klinkt als een grap, maar het is echt een film. Jason Statham speelt een ex-geheime agent die tegenwoordig bijen houdt en een bloedige wraakmissie start nadat een oudere vrouw zichzelf van het leven berooft door een online oplichting.
Het plot is net zo wild als het klinkt. Statham deelt rake klappen uit, houdt monologen over bijenethiek en brandt halve boerderijen af. Het is gewelddadig, overdreven en dom maar wel op een heerlijke manier.
Waarom tóch leuk?
Omdat het voelt als een jaren-90 actiefilm die per ongeluk in een bijenkorf is beland. En omdat je Jason Statham zelden zó serieus over nectar hoort praten.
Zack Snyder gaat opnieuw vol gas, maar vergeet het stuur
Na het matte ontvangst van het eerste deel in 2023, werd Rebel Moon Part Two in 2024 met hoop én vrees ontvangen. Helaas bleef ook dit tweede deel steken in bombast en trage shots van mensen die betekenisvol naar de horizon staren.
De actie is spectaculair, maar zonder impact. De personages zijn leeg, het script zwaar op de hand en de filosofie voelt als eerstejaars college bij een vermoeide docent.
Waarom tóch leuk?
Omdat Zack Snyder een eigen visuele stijl heeft die, ondanks alles, blijft intrigeren. Zet het aan op een groot scherm, laat het geluid knallen en vergeet het verhaal. Dan is het prima avondvulling.
Muziek, seks en verwarring op het hoogste niveau
Oké, deze serie kwam eind 2023 uit, maar bleef in 2024 rondzingen als hét voorbeeld van hoe ambitie volledig kan ontsporen. Gemaakt door Sam Levinson (Euphoria) en The Weeknd, werd The Idol gepresenteerd als een provocerende inkijk in de muziekindustrie.
Wat het werd? Een ongemakkelijke mix van seksuele spanning, verwarrende dialogen en een hoofdrol van The Weeknd die niet wist of hij eng of gênant moest zijn. Lily-Rose Depp doet haar best, maar wordt verdrukt door de sfeer van leegte.
Waarom tóch leuk?
Omdat het fascinerend is om te zien hoe iets zó groots en gelikt zó hard kan mislukken. En omdat het voelt alsof je naar een slow motion treinongeluk kijkt in glitter licht.
Waarom we deze flops niet willen vergeten
Flops zijn niet het einde van een verhaal. Soms zijn ze het begin van iets nieuws. Een cultstatus. Een herwaardering. Een “weet je nog, die ene film…?”-gesprek met vrienden. In een wereld waarin algoritmes bepalen wat goed zou moeten zijn, is het juist verfrissend om verrast te worden door iets dat níét klopt.
Films en series die perfect zijn, blijven zelden hangen. Maar projecten die vol fouten zitten, met verkeerde keuzes, rare stijlen of onbegrijpelijke scripts, die blijven je bij.
Floppen is óók een kunst
Iedere flop op deze lijst probeerde iets. Misschien iets doms. Misschien iets dat de kijker niet wilde. Maar ze gingen ervoor. En dat verdient respect.
Bij Panda Bytes houden we van die lef. Van falen met flair. Van makers die risico’s nemen, zelfs als het resultaat een rommel is. Juist daar, in de puinhoop, ligt de glans. En soms ook een kat in een rugzak.
Wat vond jij de beste flop van 2024?
We zijn benieuwd. Welke film of serie vond jij zó slecht dat je ervan genoten hebt? Laat het weten in de reacties of op onze socials. Misschien heb jij nog een verborgen parel die we gemist hebben.
En wil je meer van dit soort lijsten? Moeten we dit elk jaar doen? Je roept, wij schrijven.
Tot slot, een wijze les van de flop:
Perfectie is overrated. Geef ons maar een beetje chaos, een vreemd script en acteurs die hun best doen in een film waar niemand om gevraagd heeft. Want daar zit soms het echte plezier.
Blijf kijken. Blijf lachen. En blijf vooral bij Panda Bytes jouw gids in een wereld vol flops die je niet wilt missen.
Wil je dit artikel delen met die ene vriend die Madame Web stiekem drie keer heeft gezien? Ga je gang. Je bent niet alleen.
Panda Bytes waar zelfs een mislukking iets moois kan zijn.
