Voor wie nog steeds met een brok in de keel terugdenkt aan Ray, Peter en die eindeloze weg deze films brengen dezelfde intensiteit, existentiële spanning en morele dilemma’s.
Bij Panda Bytes waren we diep onder de indruk van The Long Walk. Niet omdat het een spektakelstuk is, maar juist omdat het dat niet is. De film kruipt onder je huid met zijn stille wanhoop, zijn melancholische sfeer en zijn vlijmscherpe maatschappelijke kritiek. En als je, net als wij, na afloop met een leeg gevoel bleef zitten en op zoek bent naar méér van dat soort films – dan hebben we iets moois voor je.
Hieronder vind je acht films die qua toon, thematiek of stijl perfect passen bij wat The Long Walk zo bijzonder maakt. Geen simpele actie of standaard coming-of-age-verhalen, maar films die je laten nadenken. Die je misschien een beetje kapot maken. Maar op de best mogelijke manier.
- The Road (2009) Regie: John Hillcoat
“Papa, we gaan toch niet dood?”
In deze verpletterende verfilming van Cormac McCarthy’s roman volgen we een vader en zijn jonge zoon terwijl ze door een post-apocalyptisch Amerika trekken, op zoek naar veiligheid, voedsel en een sprankje hoop. De sfeer is grauw, de gevaren zijn reëel, maar het is de relatie tussen vader en zoon die het verhaal draagt.
Net als in The Long Walk draait het hier niet om het einde, maar om het onderweg zijn. De honger, de kou, de uitputting ze zijn bijna tastbaar. En de vraag blijft: hoe behoud je je menselijkheid als alles om je heen instort?
- Come and See (1985) Regie: Elem Klimov
Een film die je niet bekijkt, maar ondergaat.
Deze Sovjetklassieker over een jonge jongen die zich aansluit bij het verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog is misschien wel de meest rauwe, beklemmende oorlogsfilm ooit gemaakt. Geen glorieuze gevechten, geen heroïek alleen trauma, waanzin en het verlies van onschuld.
Net als Ray in The Long Walk is hoofdpersonage Florya nog maar een kind, maar de wereld om hem heen dwingt hem volwassen te worden in de meest brute omstandigheden. Als je deze film hebt uitgezeten, weet je: sommige wonden helen nooit.
- The Hunger Games (2012) Regie: Gary Ross
De film waar je automatisch aan denkt, maar die je opnieuw moet kijken na The Long Walk.
De vergelijking is logisch. Vijftig jongeren in een dodelijk spel, georganiseerd door een totalitair regime het ligt voor de hand. Maar waar The Hunger Games vaak gepresenteerd wordt als een YA-actiefranchise, zit er in de kern iets veel donkerders en diepgaanders.
Let bij een hernieuwde kijk vooral op de mentale aftakeling van de deelnemers, de manipulatie via media en hoe “vrijheid” altijd gepaard gaat met geweld. Katniss is misschien geen Ray, maar hun strijd is dezelfde: overleven in een wereld die hen liever ziet sterven.
- Children of Men (2006) Regie: Alfonso Cuarón
Wanneer hoop een revolutionaire daad wordt.
In een toekomst waarin de mensheid geen kinderen meer kan krijgen, is het vinden van een zwangere vrouw letterlijk een wonder. Clive Owen speelt een uitgebluste antiheld die haar moet beschermen tegen een wereld die alles is kwijtgeraakt wat het menselijk maakt.
De kracht van Children of Men zit ‘m in de wereldbouw, de rauwe realiteit en het idee dat hoop gevaarlijk kan zijn. Net als The Long Walk speelt deze film met thema’s als controle, opoffering en het doorzetten wanneer het leven zinloos lijkt.
- Son of Saul (2015) Regie: László Nemes
Een film die je door de lens van één man door de hel van Auschwitz laat lopen.
Deze Hongaarse meesterfilm volgt Saul, een Joodse gevangene in Auschwitz die werkt in een Sonderkommando en geobsedeerd raakt door het begraven van een kind dat hij als zijn zoon ziet. Gefilmd in lange, claustrofobische takes die je nooit loslaten.
Net als in The Long Walk is er nauwelijks ontsnapping mogelijk. Je zit gevangen in een systeem dat elke vorm van menselijkheid uitwist. Toch blijft er, ergens diep vanbinnen, een sprankje waardigheid. En dat maakt de film des te schrijnender.
- Lord of the Flies (1963) Regie: Peter Brook
Voor wie de vergelijking met The Long Walk echt wil doorgronden.
Gebaseerd op de beroemde roman van William Golding, laat deze film zien wat er gebeurt als jonge jongens op een onbewoond eiland hun eigen maatschappij moeten opbouwen. Zonder volwassenen. Zonder regels. Spoiler: het gaat snel mis.
De kracht van deze film ligt in zijn eenvoud. Net als in The Long Walk zien we hoe dun de laag beschaving is, en hoe snel groepsdruk en angst veranderen in geweld. Een tijdloze klassieker die nog steeds de rillingen over je rug jaagt.
- They Shoot Horses, Don’t They? (1969) Regie: Sydney Pollack
Marathons, mensonterende omstandigheden en de illusie van keuzevrijheid.
Deze minder bekende parel speelt zich af tijdens de Grote Depressie en volgt een groep mensen die meedoet aan een dansmarathon die dagen, soms weken duurt. Wie het langst danst, wint geld. De rest stort in letterlijk of figuurlijk.
Het is The Long Walk, maar dan met jazz in plaats van geweerschoten. De psychologische uitputting, de kapitalistische waanzin, de stille wanhoop: alles zit erin. En het laat je achter met dezelfde vraag: wie organiseert deze waanzin en waarom doen we eraan mee?
- The Platform (2019) Regie: Galder Gaztelu-Urrutia
Een verticale gevangenis. Een platform met eten. En een diepe, morele crisis.
In deze Spaanse sciencefictionfilm bevindt zich een man in een toren van honderden verdiepingen. Elke dag komt er een platform met voedsel naar beneden de bovenste verdiepingen eten zich misselijk, de onderste verhongeren. Wat doe je als je bovenaan belandt?
De film snijdt genadeloos in het vlees van sociale ongelijkheid en morele verantwoordelijkheid. Net als The Long Walk stelt het de vraag: ben je nog mens, als het systeem je dwingt om onmenselijke keuzes te maken?
De rode draad: systeem boven individu
Wat deze acht films bindt, is dat ze allemaal verhalen vertellen waarin het individu strijdt tegen een onverbiddelijk systeem. Soms openlijk, soms in stilte. Vaak zonder overwinning. Maar altijd met betekenis.
Ze laten zien dat echte horror niet in monsters zit, maar in structuren die mensen als pionnen behandelen. Dat opoffering soms het enige verzet is. En dat menselijkheid, hoe klein ook, een vorm van rebellie kan zijn.
Laat je horen op onze socials
Welke van deze films heb jij al gezien? En welke mis je nog? Of heb je zelf nog tips die in dit rijtje thuishoren?
Laat het weten op onze social media kanalen Facebook, X en Instagram. We zijn altijd benieuwd naar jouw kijkervaringen en aanbevelingen.
Blijf kijken. Blijf voelen. En blijf kritisch.
Want bij Panda Bytes geloven we dat verhalen hoe donker ook ons menselijk houden.
