Introductie:
“The Electric State” is een van de meest ambitieuze sciencefictionfilms van het jaar. De Russo-broers, bekend van Avengers: Endgame, brengen een visueel verbluffend avontuur vol gigantische robots, een dystopisch landschap en een nostalgische jaren ‘90-sfeer. Maar weet de film meer te zijn dan alleen een fraai plaatje? Panda Bytes duikt diep in deze Netflix-productie en beoordeelt of The Electric State de hype waard is.
Een Visueel Kunstwerk
Laten we beginnen met het sterkste punt van The Electric State: de wereldbouw. De film is gebaseerd op de prachtige illustraties van Simon Stålenhag, en dat is te zien. Het landschap is gevuld met reusachtige, afgedankte robots, verroeste technologische overblijfselen en een melancholische sfeer die perfect past bij het post-apocalyptische verhaal. De CGI is indrukwekkend en de cinematografie ademt een bijna schilderachtige kwaliteit uit.
De alternatieve jaren ‘90-setting, waarin technologie zowel een zegen als een vloek is geworden, is een frisse insteek binnen het sciencefictiongenre. Fans van Blade Runner 2049of Mad Max: Fury Road zullen zeker genieten van de gedetailleerde en soms desolate beelden.
Maar terwijl de visuele kant van de film een dikke 10 verdient, is het verhaal helaas minder gedenkwaardig.
Sterke Cast, Maar Weinig Diepgang
Millie Bobby Brown speelt de hoofdrol als Michelle, een tiener die op zoek gaat naar haar vermiste broer, begeleid door een schattige maar wat beperkte robot genaamd Skip. Brown zet, zoals we van haar gewend zijn, een overtuigende prestatie neer. Haar personage is stoer, vastberaden en heeft een emotionele lading, maar krijgt te weinig kans om écht te schitteren.
Chris Pratt speelt Keats, een smokkelaar die Michelle helpt op haar reis. Pratt brengt zijn kenmerkende mix van charme en humor mee, maar zijn rol voelt te bekend aan – een kruising tussen Han Solo en zijn eigen personage uit Guardians of the Galaxy.
De film heeft een indrukwekkende bijrolbezetting met namen als Stanley Tucci, Giancarlo Esposito en Ke Huy Quan. Toch krijgen veel van deze personages te weinig schermtijd om echt memorabel te zijn. Hierdoor voelt The Electric State soms als een gemiste kans om diepgang aan het verhaal toe te voegen.
Het Verhaal: Interessant, Maar Fragmentarisch
Het plot draait om Michelle’s zoektocht naar haar broer, die zijn bewustzijn heeft overgezet in een robot. Dit levert enkele mooie momenten op, vooral wanneer Michelle zich langzaam realiseert hoe de wereld écht in elkaar zit. De reis door het dystopische Amerika is gevuld met interessante locaties en situaties, maar het voelt soms alsof de film niet goed weet welke richting het op wil.
De oorlog tussen mensen en robots, een belangrijk aspect van de wereld, wordt uitgelegd maar niet volledig uitgediept. Waarom brak deze oorlog uit? Hoe functioneert de nieuwe samenleving? De film laat veel van deze vragen onbeantwoord, waardoor de wereld minder overtuigend voelt dan hij had kunnen zijn.
Een ander punt van kritiek is dat The Electric State leunt op nostalgie, maar dit niet altijd op een betekenisvolle manier doet. We zien verwijzingen naar iconische gadgets en popcultuur uit de jaren ‘90, maar vaak voelt het meer als een versiering dan een essentieel onderdeel van het verhaal. Dit is waar de film vergeleken wordt met Ready Player One, maar het mist de creatieve integratie die Spielberg’s film wél had.
De Actiescènes: Spannend Maar Ongelijkmatig
Als het aankomt op actie, weet The Electric State zeker te entertainen. De scènes waarin Michelle en Keats door vijandige gebieden reizen, robots ontwijken en moeten overleven in een gevaarlijke wereld zijn spannend en goed geregisseerd.
Toch voelt de pacing af en toe vreemd aan. Sommige scènes worden onnodig lang uitgerekt, terwijl andere – zoals een cruciale confrontatie met een vijandige groep – te snel voorbijgaan. Hierdoor mist de film soms de impact die het had kunnen hebben.
Soundtrack en Sfeer
De muziek van Alan Silvestri (Back to the Future, The Avengers) probeert de film een nostalgische en avontuurlijke sfeer te geven. De soundtrack doet soms denken aan de klassieke jaren ‘80 en ‘90 Amblin-films, zoals E.T. en The Goonies. Dit werkt goed om een gevoel van verwondering te creëren, maar het kan niet altijd compenseren voor de gebreken in het verhaal.
Visueel en auditief is The Electric State dus zeker een ervaring, maar zonder een sterk script voelt het als een prachtig ingepakte doos zonder al te veel inhoud.
Conclusie: Een Mooie Film Die Meer Had Kunnen Zijn
✔ Wat werkt goed?
- Adembenemende visuele wereld
- Millie Bobby Brown zet een sterke prestatie neer
- Interessante setting met een unieke sfeer
- Spannende actiescènes
❌ Wat kon beter?
- Fragmentarisch en soms rommelig verhaal
- Nostalgie zonder echte betekenis
- Onderontwikkelde bijpersonages
- Wereldbouw had meer diepgang kunnen hebben
Eindcijfer: ⭐ 6.5/10
The Electric State is een film die visueel indrukwekkend is en op momenten weet te boeien, maar niet altijd even goed weet wat het precies wil vertellen. Fans van sciencefiction en de kunst van Simon Stålenhag zullen zeker genieten van de sfeer en het design, maar als je op zoek bent naar een diepgaand en meeslepend verhaal, blijft deze film net iets te oppervlakkig.
Wat vond jij van The Electric State? Laat het ons weten in de reacties!
