Introductie:
Flying Lotus’ tweede speelfilm dompelt ons onder in een beklemmende sfeer vol bloed, geheugenverlies en claustrofobie. Maar onder de indrukwekkende buitenkant blijft “Ash” helaas steken in de mist van zijn eigen mysterie.
Bij Panda Bytes houden we van films die het genre durven te tarten. We worden oprecht blij van makers die risico’s nemen en een unieke stempel op hun werk drukken. “Ash” van Flying Lotus (de artiestennaam van Steven Ellison) klonk op papier als precies zo’n film: sciencefiction, horror, psychologische thriller, allemaal verpakt in een stilistische achtbaan. En toegegeven, het ziet er allemaal prachtig uit. Maar toen we na 97 minuten weer met beide benen op aarde stonden, overheerste er bij ons vooral één gevoel: gemiste kans.
Een sterke sfeer met een zwak verhaal
Het verhaal begint ijzersterk. Riya Ortiz (overtuigend gespeeld door Eiza González) wordt wakker in een gehavend ruimtestation op een verre planeet, KOI-442 – door de bemanning toepasselijk “Ash” genoemd. Ze is gewond, alleen en lijdt aan geheugenverlies. Al snel ontdekt ze dat haar vier crewleden op gruwelijke wijze om het leven zijn gekomen. Wat er gebeurd is? Geen idee. Wie zij eigenlijk is? Ook niet duidelijk. Welkom in de horror van vergeten, vertrouwen en overleven.
Het is een setting die de nieuwsgierigheid meteen prikkelt. Maar in plaats van dat die nieuwsgierigheid langzaam wordt bevredigd met betekenisvolle onthullingen, kiest Flying Lotus ervoor om vooral vaag te blijven. Flashbacks geven ons flarden van wat er misging, maar echt helder wordt het nooit. En dat is jammer, want de potentie voor een diepgaand verhaal was er absoluut.
Prachtige beelden, ijskoude afstand
Laat er geen twijfel over bestaan: visueel is “Ash” verbluffend. Cameraman Richard Bluck (bekend van “The Lord of the Rings”) werkt met een kleurenpalet van indigo, bloedrood en schaduwgrijs dat perfect past bij de grimmige toon van de film. De shots zijn vaak adembenemend – zelfs als het gaat om dode lichamen, kapotte technologie en smalle gangen waar de angst bijna tastbaar is.
Maar die visuele pracht werkt soms ook tegen de film. Alles is zó gestileerd, zó kil en gecontroleerd, dat er weinig ruimte overblijft voor echte emotie. We voelden ons als kijker regelmatig buitengesloten. Alsof we door het glas van een museum naar een kunstwerk keken, in plaats van dat we ín het verhaal zaten. Dat maakt het moeilijk om echt mee te leven met Riya of te vrezen voor haar lot.
Eiza González redt de boel
Wat ons op de been hield tijdens deze visuele hallucinatie, was Eiza González. Haar vertolking van Riya is rauw en geloofwaardig. Ze speelt met intensiteit, maar zonder overdreven drama. Je voelt haar verwarring, haar angst, haar langzaam terugkerende herinneringen – allemaal zonder dat het theatraal wordt. Dit is zonder twijfel haar sterkste rol tot nu toe.
Ook Aaron Paul doet zijn werk als de mysterieuze Brion degelijk, al blijft zijn personage zo vaag geschreven dat het moeilijk is om iets van zijn motieven te begrijpen. De overige personages, zoals Adhi (Iko Uwais) en Kevin (Beulah Koale), komen helaas amper aan bod. Ze zijn meer slachtoffers in dienst van de sfeer dan volwaardige karakters.
Flying Lotus als filmmaker: stijl boven inhoud
Dat Flying Lotus een begaafd componist is, wisten we al. Zijn soundtrack voor “Ash” – vol pulserende elektronische tonen en dreigende ambientgeluiden – is een belangrijk onderdeel van de filmbeleving. Maar als regisseur lijkt hij soms te verdwalen in zijn eigen ideeën. Hij wil zoveel tegelijk: een genre-hommage, een psychologisch drama, een existentiële thriller en een visueel kunstwerk. En hoewel hij in elk van die elementen een talent toont, krijgen ze samen geen stevige bodem.
Er is niets mis met een mysterieuze film. Maar mysterie zonder beloning – zonder catharsis – voelt op den duur als frustratie. En dat is exact wat wij voelden toen de eindcredits over het scherm rolden. Niet omdat we niet genoten hadden van het spektakel, maar omdat we zoveel méér hadden verwacht.
Samenvatting: Form boven functie
In onze review van “Ash” kunnen we niet anders dan concluderen: dit is een film met een schitterende buitenkant, maar een teleurstellend hart. Flying Lotus toont visie, durf en stijlgevoel, maar vergeet dat zelfs in de ruimte een verhaal nodig is dat ons echt raakt. Toch is het geen slechte film – verre van. Maar het is er wel één die had kunnen schitteren als hij minder in zichzelf was gekeerd.
Onze beoordeling bij Panda Bytes: ⭐⭐⭐⭐ (4 van 5)
Waarom dan toch vier sterren? Omdat de film, ondanks alles, een unieke ervaring is. Omdat we Eiza González willen belonen. En omdat we hopen dat Flying Lotus blijft experimenteren – maar de volgende keer met iets meer narratieve ruggengraat.
En jij? Wat vond jij van Ash?
Was jij wel volledig gegrepen door de sfeer en de visuals? Of bleef jij ook hunkeren naar meer duidelijkheid? Laat het ons weten in de reacties of praat mee via onze socials. We zijn benieuwd naar jullie meningen!
Tot de volgende ruimtereis,
Team Panda Bytes
