Introductie:
Een diepere duik in de pieken en dalen van een intrigerende actrice
Bij Panda Bytes zijn we dol op actrices die niet bang zijn om risico’s te nemen — en Vanessa Kirby is er zo eentje. Ze springt moeiteloos van het Britse koningshuis naar de bevallingskamer, en van intieme arthousedrama’s naar testosteronbommen met Dwayne “The Rock” Johnson. Maar zoals dat gaat in Hollywood (en in het echte leven): niet elke sprong is een zachte landing.
In deze uitgebreide blik op Kirby’s carrière duiken we niet alleen in twee van haar absolute hoogtepunten, maar leggen we ook een vergrootglas op twee films waar zelfs een actrice van haar kaliber het tij niet wist te keren. Want als je écht wilt begrijpen waarom een acteur goed is, moet je ook durven kijken naar waar het misging.
Welkom bij de Vanessa Kirby-metamorfose: van ‘koninklijke zus’ tot wereldveroveraar — met hier en daar een misstap op de rode loper.
Twee Knallers
Knaller 1: Pieces of a Woman (2020)
Als rouw een gezicht heeft, dan is het dat van Vanessa Kirby.
Als je na het kijken van Pieces of a Woman nog normaal kunt ademhalen, heb je of geen hartslag, of je bent de Dalai Lama. In deze Netflix-film speelt Vanessa Kirby Martha, een jonge vrouw die haar baby verliest bij een thuisbevalling — een gebeurtenis die de rest van haar bestaan tekent. Het is een rol die niet alleen fysiek en emotioneel uitputtend is, maar ook technisch ijzingwekkend moeilijk.
De openingsscène, een 24 minuten durend one-take wonder van een bevalling, is zó indrukwekkend dat je bijna vergeet dat je naar een film kijkt. De intensiteit, de echtheid, het ongemak — Kirby speelt het niet, ze is het. Haar lichaamstaal, haar gezichtsuitdrukkingen, de manier waarop ze zichzelf lijkt te verliezen in rouw — het is ongepolijst en onverbiddelijk.
Ze kreeg terecht een Oscarnominatie en won de prijs voor Beste Actrice op het Filmfestival van Venetië. Maar misschien nog belangrijker: ze gaf een gezicht aan een onderwerp waar veel films zich liever niet aan wagen. Rouw is zelden sexy in Hollywood. Maar Kirby durfde het aan — en hoe.
Pieces of a Woman is niet makkelijk te kijken, en dat moet ook niet. Sommige films moet je niet leuk vinden, maar belangrijk vinden.
Knaller 2: The Crown (2016-2017)
Met een sigaret in de hand en een blik die werelden zegt.
Ah, Margaret. De tragische, elegante, rebelse prinses die zich voortdurend moest schikken naar het protocol van Buckingham Palace — en het net zo vaak brak als naleefde. In de eerste twee seizoenen van The Crown speelt Vanessa Kirby deze rol met een flair die koninklijk én menselijk is.
Wat Kirby zo goed doet in The Crown, is het vinden van de balans tussen glitter en verdriet. Ze speelt Margaret niet als een karikatuur van een verwende royal, maar als een vrouw die opgesloten zit in een gouden kooi en daar met stijl tegenaan schopt. Haar scènes zijn scherp, haar timing feilloos, en haar chemie met Matt Smith (als prins Philip) vonkt als een open haard in een Schots jachtverblijf.
Kirby kreeg dankzij deze rol haar internationale doorbraak en werd opeens een naam waar men in Hollywood niet meer omheen kon. The Crown bewees dat ze meer kon dan alleen in kamerdrama’s ronddolen — ze kon een publiek laten voelen, kiezen, twijfelen. Je hield van Margaret, je ergerde je aan haar, je begreep haar. En dat alles dankzij Kirby’s finesse.
Het is een van die zeldzame series waar je na twee seizoenen zegt: “Ik wil méér Margaret.” En stiekem: “Waarom is dít niet de hoofdrol?”
Twee Floppers
Flopper 1: The World to Come (2020)
Als verlangen vervaagt tot stilstand.
In theorie is The World to Come een film die alles goed doet: sterke vrouwelijke hoofdrollen, een prachtig rustiek landschap, thema’s als liefde, verlies en identiteit. Maar in de praktijk voelt deze film als een ingedutte poëzieavond in een tochtige boerenschuur.
Vanessa Kirby speelt Tallie, een levendige vrouw die gevoelens ontwikkelt voor haar buurvrouw Abigail (gespeeld door Katherine Waterston). De film wil intiem en introspectief zijn, maar slaagt er niet in om een emotionele connectie op te bouwen. De voice-over is zwaar, de dialogen bedachtzaam en de sfeer eerder kil dan zwoel.
En daar zit dan Kirby, met haar wilde rode haar en oprechte blikken, alsof ze wéét dat dit verhaal meer zou kunnen zijn. Maar zelfs zij kan de film niet redden van zijn eigen traagheid. De chemie tussen de hoofdrolspelers blijft onderkoeld, alsof iemand per ongeluk de verwarming van het script is vergeten aan te zetten.
Het is niet dat Kirby hier slecht acteert — verre van. Maar zelfs het beste gereedschap werkt niet als je timmert aan een huis zonder fundering.
Flopper 2: Fast & Furious: Hobbs & Shaw (2019)
De gaspedalen staan open, maar de ziel is zoek.
Oké. We snappen het. Je wilt iets anders. Je wilt actie, je wilt explosies, je wilt een breder publiek aanspreken. Enter: Hobbs & Shaw. Vanessa Kirby duikt op als Hattie, een MI6-agent met vechtmoves waar zelfs Jason Statham zijn handen voor op elkaar slaat. Klinkt cool, toch?
Maar in werkelijkheid voelt de film als een halve grap die net te serieus genomen wordt. Kirby’s personage is een bijgerecht in een overdadig buffet van explosies, flauwe oneliners en spierballen gekletter. Ze moet cool zijn, maar krijgt amper de ruimte om ook daadwerkelijk een mens te zijn.
Ze doet haar best — dat zie je — maar tussen het machogedrag van Dwayne Johnson en het robotgeweld van Idris Elba krijgt ze nauwelijks speelruimte. Haar talent ligt in subtiliteit en gelaagdheid, en daar is in deze film nul plaats voor. Dit is popcorncinema, en daar is niks mis mee. Maar Vanessa Kirby is een glas rode wijn op een feestje met lauwe pils. Ze past gewoon niet.
Een Carrière van Contrast: Moed versus Marktwaarde
Wat Vanessa Kirby laat zien, is dat acteertalent niet altijd voldoende is om een film te dragen. Je bent zo goed als het script, de regisseur en de context waarin je mag spelen. Ze is op haar best als ze de ruimte krijgt om te ademen, te twijfelen, te botsen. Als de camera dichtbij komt en je haar emoties bijna kunt aanraken.
Maar in Hollywood is durven ook een valkuil. Een blockbuster lijkt aantrekkelijk, maar kan uiteindelijk een doodlopende weg zijn als je niet oppast. Gelukkig lijkt Kirby dit zelf ook te weten: na Hobbs & Shaw is ze weer teruggekeerd naar meer inhoudelijke projecten, zoals The Son (2022) en Napoleon (2023), waar ze opnieuw kan doen waar ze goed in is: écht spelen.
Tot Slot: Wat Willen We van Kirby?
We willen meer films als Pieces of a Woman. Meer rollen zoals Margaret in The Crown. Geef haar scripts die durven. Geef haar tegenspelers die luisteren. En geef haar vooral de ruimte om te laten zien dat subtiele emotie vaak meer zegt dan duizend knallen.
Wat vind jij? Heeft Kirby zich te veel laten verleiden door de blockbuster-glans? Of heeft ze simpelweg het recht om af en toe een slechte film te maken — net als wij allemaal een slechte dag op werk mogen hebben?
Laat het ons weten in de reacties! Wat is jouw favoriete Vanessa Kirby-moment? En wat had je liever nooit gezien? Deel je gedachten, want bij Panda Bytes praten we niet alleen over films — we leven ze.
