Introductie:
Elisabeth Moss. Voor sommigen is ze de koningin van de prestige-tv, voor anderen het gezicht van onderdrukking, verzet en psychologische diepgang. Ze is geen klassieke Hollywood-ster met rode-loper-glamour, maar een actrice die met pure intensiteit en rauwe emotie de kamer binnenstormt. Als Moss in beeld verschijnt, weet je: dit wordt geen lichte kost. Maar het wordt wél goed.
Bij Panda Bytes zijn we fan van haar compromisloze keuzes, haar spel dat altijd voelt als een open zenuw, en haar vermogen om een scène te dragen met niets meer dan een blik. Maar ook zij is niet immuun voor de occasionele misstap of matige script keuze. Daarom: hier zijn twee knallers en twee floppers uit haar indrukwekkende, maar niet foutloze carrière.
Twee Knallers
Knaller 1: The Handmaid’s Tale (2017–heden)
Als er één rol is waarmee Elisabeth Moss zich in het culturele collectieve geheugen heeft gebrand, dan is het die van June Osborne – ook wel Offred – in The Handmaid’s Tale. Gebaseerd op de dystopische roman van Margaret Atwood, speelt Moss een vrouw die vecht tegen een totalitair regime waarin vrouwen zijn gedegradeerd tot broedmachines.
Moss is in deze serie een krachtcentrale. Ze balanceert op het scherpst van de snede tussen hoop, woede, wanhoop en rebellie. Soms spreekt ze hele afleveringen nauwelijks een woord, maar zegt ze alles met haar ogen. Geen wonder dat ze een Emmy won en talloze andere prijzen in de wacht sleepte.
Bij Panda Bytes hielden we ons adem in bij elke close-up. Zelden zagen we een serie waar één actrice zó veel kracht en nuance in haar rol legde. The Handmaid’s Tale is en blijft een monument – en Moss is het fundament.
Knaller 2: The Invisible Man (2020)
Wie had gedacht dat een klassieke horrorfilm zo’n gelaagde vrouwelijke hoofdrol kon bevatten? In The Invisible Man speelt Elisabeth Moss een vrouw die probeert te ontsnappen aan haar gewelddadige ex – die, nadat hij schijnbaar overlijdt, haar blijft achtervolgen… onzichtbaar.
De film is slim, spannend en verrassend emotioneel. Maar het is vooral Moss die het geheel naar een hoger niveau tilt. Haar paranoia, angst en strijd om geloofd te worden voelen hartverscheurend echt. De horror komt niet alleen van wat je niet ziet, maar van wat zij voelt. En dat voel jij ook – tot in je tenen.
Bij Panda Bytes waren we diep onder de indruk: horror met brains én een hart. En dat dankzij een actrice die altijd alles geeft, zelfs als ze ogenschijnlijk tegenover lucht speelt.
Twee Floppers
Flopper 1: Shirley (2020)
Oké, laten we iets genuanceerd zijn. Shirley is géén slechte film. Sterker nog, Elisabeth Moss is ook hier fenomenaal in haar rol als de getroebleerde schrijfster Shirley Jackson. Maar… de film zelf voelt als een onvoltooide gedachte. Arty tot op het bot, vol traag voortkabbelende scènes en een script dat net iets te veel wil zeggen zonder het écht te zeggen.
Moss geeft alles, zoals altijd, maar de film blijft steken in sfeer zonder richting. Het resultaat is dat haar prestatie – hoe krachtig ook – een beetje verloren gaat in de mist van vage symboliek en onnodige ingewikkeldheid.
Bij Panda Bytes dachten we: deze film is als een prachtig boek met een warrig plot. Mooi, maar frustrerend.
Flopper 2: Her Smell (2018)
Deze film is intens. Echt intens. Elisabeth Moss speelt een zelfdestructieve punkrocker met zoveel venijn en chaos dat het je bijna uit je bioscoopstoel blaast. Klinkt goed? Op papier, zeker. In de praktijk… een uitputtingsslag.
Her Smell is een film waar je je doorheen moet worstelen. De opzettelijk onsympathieke hoofdpersoon, de kakofonische regie en de gefragmenteerde structuur maken het kijken vermoeiend. Moss is, wederom, indrukwekkend – maar ook hier geldt: als de film z’n hoofdrolspeler niet kan bijhouden, haakt het publiek af.
Bij Panda Bytes moesten we na afloop eerst even gaan wandelen. Zo’n film waar je ‘respect’ voor hebt, maar die je niet snel opnieuw opzet. Soms is ‘veel’ gewoon… te veel.
Moss op z’n Mossiaans
Wat Elisabeth Moss uniek maakt, is dat ze zelden voor veilig kiest. Ze zoekt de randen op, de barsten, de ongemakkelijke stiltes. Ze is niet bang om lelijk, boos, breekbaar of intens te zijn. En dat maakt haar misschien wel een van de meest authentieke actrices van haar generatie.
Zelfs haar floppers zijn fascinerend. Omdat zij fascinerend is. Je voelt haar hartslag in elke rol – en dat maakt zelfs de minder geslaagde projecten de moeite waard om te bespreken.
En nu jij!
Wat is jouw favoriete Elisabeth Moss-moment? Kun jij ook geen genoeg krijgen van The Handmaid’s Tale? Of ben jij één van de mensen die Shirley juist geniaal vond? En hoe zit het met Her Smell – kunst of zelfkwelling?
Laat het ons weten in de reacties, of haak aan bij de discussie op onze socials. Bij Panda Bytes houden we van pittige filmbabbels – helemaal als het over actrices gaat die geen angst kennen voor het diepe eind.
Door de redactie van Panda Bytes – waar we met liefde in het archief duiken voor de mooiste knallers en de meest intrigerende floppers.
