Introductie: Deze man is veel meer dan een tijdreizende DeLorean
Robert Zemeckis. De naam roept bij velen meteen beelden op van flux capacitors, hoverboards en Marty McFly die “Great Scott!” hoort terwijl hij zich weer eens in een tijdparadox werkt. Maar deze briljante regisseur heeft een filmografie die veel breder is dan alleen Back to the Future. Zijn carrière is een rollercoaster van genres, stijlen en thema’s – van bitterzoete komedies tot filosofische sci-fi, van surrealistische horror tot intieme karakterstudies. Bij Panda Bytes vinden we dat het hoog tijd is om vijf films van Zemeckis – stuk voor stuk pareltjes – opnieuw in het zonnetje te zetten. Films die vaak in de schaduw staan van zijn blockbusters, maar stuk voor stuk laten zien dat hij één van Hollywoods meest veelzijdige regisseurs is.
- Contact (1997): Een spirituele zoektocht tussen de sterren
Regisseur: Robert Zemeckis
In een tijdperk waarin sciencefiction vaak synoniem was aan knallende ruimteschepen en aliens met slechte bedoelingen, durfde Zemeckis iets anders. Contact, gebaseerd op de roman van Carl Sagan, is misschien wel zijn meest filosofische film. Geen ruimtegevechten, geen explosies. Wel: Jodie Foster als wetenschapper Ellie Arroway, die via een buitenaards signaal een spirituele en existentiële reis onderneemt.
De kracht van Contact zit in de stilte. In het geloof. In de verwondering. Zemeckis onderzoekt de spanning tussen wetenschap en religie, logica en geloof – zonder ooit een kant te kiezen. Het resultaat is een film die het hart aanspreekt én het hoofd aan het werk zet. En hoewel de film technisch indrukwekkend is (die spiegelshot blijft magie!), is het vooral de emotionele kern die beklijft. Foster speelt haar rol met een intense kwetsbaarheid, en de finale – waarin zij contact maakt op een manier die alles in vraag stelt – is ronduit adembenemend.
Waarom ondergewaardeerd? Omdat Contact in een tijd van CGI-spektakel misschien te bedachtzaam en te “stil” leek. Maar in een wereld waarin we allemaal snakken naar betekenis, voelt deze film anno nu relevanter dan ooit.
- Death Becomes Her (1992): Onsterfelijke schoonheid met een bijtende knipoog
Regisseur: Robert Zemeckis
Death Becomes Her is een bonkers cocktail van zwarte humor, horror en camp. Meryl Streep en Goldie Hawn vechten om jeugd, schoonheid en – jawel – onsterfelijkheid. Voeg daar Bruce Willis als een schlemielige plastisch chirurg aan toe en je hebt een film die tegelijkertijd hilarisch én huiveringwekkend is.
Zemeckis durft hier volledig los te gaan. Hij overgiet de film met een saus van groteske visuele effecten, absurde situaties en sardonische maatschappijkritiek. Hoe ver willen mensen gaan om jong te blijven? Hoe belangrijk is een mooi uiterlijk als je ziel vergaat? En wat als eeuwige jeugd eigenlijk een vloek blijkt?
De film was bij verschijnen een curiositeit. Te raar voor de mainstream, te Hollywood voor de cult-scene. Maar in de jaren daarna groeide hij uit tot een queer cultklassieker – en terecht. Zemeckis toont hier zijn talent voor visuele flair én zijn lef om taboes te doorbreken.
Waarom ondergewaardeerd? Omdat het een rare eend in de bijt was, tussen Back to the Future en Forrest Gump in. Maar als je door de bizarre buitenkant heen kijkt, zie je een scherpe satire op schoonheidscultus en ijdelheid die niets aan actualiteit heeft verloren.
- Flight (2012): De zwanenvlucht van een gebroken held
Regisseur: Robert Zemeckis
Het openingsshot van Flight is er één voor de boeken: een naakte Denzel Washington, katerig, snuivend cocaïne en nippend aan een bierflesje, terwijl hij zich voorbereidt op een werkdag… als piloot. Het zet meteen de toon: dit is geen feelgoodfilm. Dit is een rauw en eerlijk portret van verslaving, zelfdestructie en verlossing.
Zemeckis keert hier terug naar realisme, na jaren van animatie-experimenten (The Polar Express, Beowulf). Hij vertrouwt volledig op zijn acteurs, en vooral op Denzel – die in deze film een van zijn sterkste rollen ooit neerzet. Kapitein Whip Whitaker is briljant in de cockpit, maar een puinhoop daarbuiten. Wanneer hij miraculeus een defect vliegtuig aan de grond weet te zetten, komt de waarheid langzaam aan het licht: was het heldendom een kwestie van kunde, of puur geluk?
Zemeckis filmt met ingetogen kracht. Geen flitsende CGI, maar close-ups die binnenkomen als mokerslagen. De vliegtuigcrash zelf is één van de meest intense scènes uit zijn carrière, maar het is de stilte ná de klap die echt binnenkomt.
Waarom ondergewaardeerd? Omdat Flight vaak wordt gezien als een “Denzel-film”, terwijl Zemeckis’ regie de ruggengraat vormt. Zijn subtiele regie en morele ambiguïteit tillen het boven de gemiddelde verslavings drama’s uit.
- The Walk (2015): Hoogtevrees met een vleugje poëzie
Regisseur: Robert Zemeckis
In The Walk vertelt Zemeckis het waargebeurde verhaal van Philippe Petit, de man die in 1974 op een koord tussen de Twin Towers liep. Wat in andere handen een klassieke biopic zou zijn geworden, maakt Zemeckis tot een bijna sprookjesachtige ode aan dromen, risico’s en de kunst van het balanceren.
Joseph Gordon-Levitt speelt Petit als een eigenwijze dromer met een missie. En ook al weet je hoe het verhaal eindigt, de manier waarop Zemeckis de climax opbouwt – inclusief duizelingwekkende CGI-shots boven New York – zorgt voor knikkende knieën en zweterige handpalmen.
Maar The Walk is meer dan een technisch hoogstandje. Het is een poëtisch eerbetoon aan de magie van het onmogelijke. En een emotionele terugblik op een wereld vóór 9/11, waarin de Twin Towers nog stonden als symbolen van ambitie in plaats van tragedie.
Waarom ondergewaardeerd? Omdat de film qua box office flopte – wellicht omdat veel mensen dachten: “Waarom een verhaal vertellen dat we al kennen?” Maar juist de verbeeldingskracht waarmee Zemeckis het doet, maakt deze film bijzonder. Hij laat je geloven dat lopen tussen de wolken écht mogelijk is.
- Used Cars (1980): Tweedehands auto’s, verse satire
Regisseur: Robert Zemeckis
Lang voordat Zemeckis begon te spelen met tijdreizen, kwam hij met een heerlijk foute komedie over – jawel – louche tweedehands autoverkopers. Used Cars is een hysterisch, bij vlagen absurdistische satire op kapitalisme, hebzucht en mediagekte. Kurt Russell speelt Rudy Russo, een gladde praatjesmaker die alles verkoopt, zolang het maar op vier wielen staat.
De humor is zwart, de situaties over de top, en de maatschappijkritiek scherp als een scalpel. Wie goed kijkt, ziet in deze vroege Zemeckis al de kiemen van zijn latere werk: het spelen met moraal, het oprekken van realiteit, en de liefde voor personages die balanceren op het randje van goed en fout.
Waarom ondergewaardeerd? Omdat de film geflopt is bij release en overschaduwd werd door grotere komedies uit die tijd. Maar anno nu voelt Used Cars als een verloren cultklassieker – eentje die perfect de hebzucht van onze consumptiemaatschappij fileert, met een grijns.
Tot slot: Zemeckis, de magiër zonder goochelhoed
Robert Zemeckis is geen regisseur die je in één hokje kunt stoppen. Hij springt van genre naar genre zoals Marty McFly door tijdlijnen – met lef, visie en een ontembare drang om verhalen te vertellen die je bijblijven. Bij Panda Bytes willen we je uitdagen: herbekijk deze vijf films. Niet als voetnoten in zijn carrière, maar als volwaardige hoofdstukken van een regisseur die altijd net dat stapje verder ging.
Welke Zemeckis-film vind jij ondergewaardeerd? Laat het ons weten in de reacties – en wie weet duiken we binnenkort nóg dieper in zijn rijke oeuvre.
Bonus voor de echte fans: voeg je eigen herwaarderingslijst toe in de comments of tag ons op Insta met #PandaBytesZemeckis
Volgende week: waarom The Polar Express eigenlijk best creepy is – en waarom dat oké is.
