Introductie:
Er zijn acteurs die spelen, en er zijn acteurs die transformeren. Joaquin Phoenix behoort ongetwijfeld tot die laatste categorie. Hij is geen publiekspleaser, geen rode-loper-glimlacher. Hij is de acteur die je ongemakkelijk laat voelen, die je meesleept in zijn wereld van rauwe emoties, innerlijke strijd en onvergetelijke personages.
Maar ook een kameleon als Phoenix is niet immuun voor misstappen. Bij Panda Bytes kijken we graag naar beide kanten van het verhaal. Dus zetten we zijn twee absolute knallers én twee niet-zo-glorieuze floppers op een rijtje. Want zelfs bij de meest intense acteurs geldt: niet elke rol is goud waard.
De Knallers: Joaquin op z’n onnavolgbare best
Joker (2019)
“Is it just me, or is it getting crazier out there?”
Deze film is geen superhelden film, het is een psychologisch portret, een aanklacht tegen de maatschappij, een open zenuw. Joaquin Phoenix is Arthur Fleck: een kwetsbare, mentaal instabiele clown in een wereld die hem keer op keer afwijst. Wat volgt is geen transformatie maar een escalatie – naar geweld, chaos en een ongemakkelijke waarheid.
Phoenix viel 24 kilo af, studeerde maniakale lachpatronen, en leefde zich zó in dat je je afvraagt of hij er ooit helemaal uit is gekomen. Hij won er een Oscar voor, terecht. En wij? Wij zaten ademloos te kijken. Met lichte angst. En een tikje bewondering.
Waarom het een knaller is:
- Phoenix’ spel is intens, onvoorspelbaar en onvergetelijk.
- De film laat je achter met meer vragen dan antwoorden (op de goede manier).
- Een uniek portret van mentale kwetsbaarheid en maatschappelijke uitsluiting.
Her (2013)
“Sometimes I think I’ve felt everything I’m ever gonna feel. And from here on out, I’m not gonna feel anything new.”
Een man wordt verliefd op een AI-stem. Klinkt raar? Zeker. Maar in handen van regisseur Spike Jonze en met Phoenix in de hoofdrol wordt het een ontroerend liefdesverhaal over eenzaamheid, verbinding en wat het betekent om mens te zijn.
Joaquin Phoenix speelt Theodore, een gevoelige ziel die zijn hart opent voor ‘Samantha’, een geavanceerd besturingssysteem ingesproken door Scarlett Johansson. Geen groot drama, geen explosies – enkel een man en zijn worsteling met liefde. Zacht, poëtisch, tragisch.
Waarom het een knaller is:
- Een unieke benadering van liefde en technologie.
- Subtiel acteerwerk, vol kleine gebaren en blikken.
- Phoenix laat zien dat hij ook in stilte kan schreeuwen.
De Floppers: Ook Joaquin kan miscast worden
The Village (2004)
“We are grateful for the time we have been given.”
Laten we even eerlijk zijn: het idee van The Village – een geïsoleerde gemeenschap in de bossen die leeft in angst voor mysterieuze wezens – klonk op papier best interessant. Maar wat M. Night Shyamalan (daar is-ie weer) afleverde was… tja, een film die zichzelf nét iets te serieus nam.
Joaquin Phoenix speelt Lucius, een zwijgzame held in een film die zichzelf verliest in trage scènes, overdreven dialogen en een plottwist die eerder frustrerend dan verhelderend was. Zijn spel is degelijk, maar hij krijgt simpelweg te weinig te doen in een film die nergens echt wil knallen.
Waarom het flopte:
- Te veel opbouw, te weinig payoff.
- De twist was eerder een anticlimax dan een aha-moment.
- Phoenix was onderbenut – en dat is een zonde op zich.
Buffalo Soldiers (2001)
Een film die probeert grappig en kritisch tegelijk te zijn, maar ergens onderweg z’n balans verliest. Joaquin Phoenix speelt Ray Elwood, een soldaat die zich inlaat met zwarte marktpraktijken in het Amerikaanse leger. Wat volgt is een mengelmoes van satire, actie en halfbakken maatschappijkritiek.
Het grootste probleem? De timing. De film werd uitgebracht net na 9/11 en het publiek had even géén behoefte aan cynisme over het leger. En hoewel Phoenix z’n best doet, blijft het verhaal onsamenhangend, de personages karikaturaal en de toon… tja, wat wilde het eigenlijk zijn?
Waarom het flopte:
- De timing was rampzalig.
- De film wist niet of het satire of actie wilde zijn.
- Phoenix was niet slecht, maar kon de film niet redden.
Reflectie: Phoenix blijft een fenomeen
Joaquin Phoenix is niet zomaar een acteur. Hij is een ervaring. Je kijkt niet naar hem, je voelt hem. Zelfs zijn mindere rollen hebben iets ongemakkelijks dat blijft hangen. Maar wanneer hij op de juiste plek zit – met het juiste script, de juiste regie – dan ontstaat er magie.
Hij kiest geen gemakkelijke rollen. Hij kiest verhalen die wringen, die schuiven, die vragen stellen zonder antwoorden te geven. Dat is misschien waarom we hem bij Panda Bytes zo waarderen. Hij speelt geen helden of schurken, hij speelt mensen – kapot, mooi, verwarrend.
Panda Bytes’ Takeaway
Bij Panda Bytes houden we van contrast. Van films die je laten nadenken, maar ook van die onbedoelde missers waar je achteraf met je vrienden smakelijk om kunt lachen. Joaquin Phoenix levert beide – soms in dezelfde film.
Zijn carrière is als een berglandschap: pieken die adembenemend zijn, en dalen die je liever overslaat. Maar dat maakt hem misschien wel een van de meest intrigerende acteurs van zijn generatie.
Wat is jouw favoriete Joaquin-moment? En welke film liet je hoofdschuddend achter?
Vertel het ons hieronder, of spring in onze DM’s. Want bij Panda Bytes geloven we dat film geen eindpunt is – maar het begin van een goed gesprek
