Introductie: 🔪
Shadyside is terug, en helaas… het is niet het soort reünie waarvoor je je mooiste outfit uit de kast trekt. Met Fear Street: Prom Queen probeert Netflix nieuw leven te blazen in de bloedige nalatenschap van R.L. Stine’s horrorwereld, maar het resultaat voelt eerder als een pijnlijk dansfeest waar je stilletjes langs de muur hoopt te verdwijnen. Panda Bytes duikt dieper in deze horrorrelease van 2025 en komt boven met een duidelijke conclusie: deze prom night is een schoolvoorbeeld van gemiste kansen.
Terug Naar 1988, Maar Dan Zonder Ziel
Het jaar is 1988. De haren zijn groot, de schouders breed en de muziek luid. Althans, dat zou je verwachten. In Prom Queen voelt het retro-jasje eerder als een goedkope carnavalssmink: luid, hol en makkelijk afwasbaar.
De film positioneert zich chronologisch tussen Fear Street: 1978 en Fear Street: 1994, maar lijkt niets te begrijpen van wat die eerdere delen zo geliefd maakte. De sfeer, het tempo, de originele kills – allemaal verdwenen in een zee van oppervlakkige pastiche.
De premisse lijkt op papier nog hoopvol: Lori Granger, een sociale buitenstaander met een getroebleerde familiegeschiedenis, probeert haar reputatie te herstellen door prom queen te worden. Maar zoals bij zoveel tienerfilms komt daar een “mean girl”-groepje om de hoek kijken – The Wolf Pack, geleid door de sadistische Tiffany – die niets liever doen dan Lori klein houden. Voeg daar een onwaarschijnlijk liefdesdrama en een moordlustige killer aan toe, en je hebt het fundament voor een solide slasher. Maar helaas, de uitvoering is allesbehalve solide.
Personages Zonder Hartslag
Waar de Fear Street-trilogie van Leigh Janiak ons gedenkwaardige en gelaagde personages gaf, presenteert Prom Queen een cast waar je je nauwelijks in kunt verplaatsen. De karakters zijn geen mensen, maar archetypen – en niet de interessante soort.
- Lori Granger (India Fowler): de brave outsider zonder echte agency of karakterontwikkeling. Ze kijkt veel angstig in de verte, maar heeft verder weinig invloed op de gebeurtenissen.
- Tiffany (Fina Strazza): de klassieke pestkop, zo overdreven gemenerig dat het karikaturaal wordt. Het ontbreekt haar aan subtiele motieven of echte dreiging.
- Christy (Ariana Greenblatt): de rebelse “wild child” die amper vijf minuten schermtijd krijgt voordat ze al wordt afgeslacht – een signaal dat de film liever personages opoffert dan opbouwt.
- Tyler (David Iacono): het bordkartonnen vriendje zonder chemie of expressie, bedoeld als romantische twist maar eindigend als loze afleiding.
Zelfs Megan (Suzanna Son), de horror-liefhebbende beste vriendin van Lori, krijgt geen ruimte om tot leven te komen. Ze wordt gepositioneerd als het hart van het verhaal, maar blijkt uiteindelijk net zo leeg als de rest.
De Moorden: Meer CGI, Minder Spanning
In een goede slasher draait alles om de kills: ze moeten origineel zijn, hard aankomen, en bovenal… memorabel zijn. Prom Queen slaagt hier op geen enkel vlak. Waar Fear Street: 1994 de iconische broodsnijder-moord introduceerde, krijgen we hier generieke steekpartijen en afgehakte ledematen, zonder enige narratieve opbouw of creatieve flair.
De CGI doet bovendien afbreuk aan de impact. De praktische effecten zijn minimaal en het bloed voelt digitaal en steriel. Zelfs wanneer de film probeert grof te zijn, voelt het als een videogame-cutscene zonder stakes. Je weet dat het misgaat als je eerder geeuwt dan gruwelt.
Tonaliteit Die Overal En Nergens Is
Regisseur Matt Palmer, die eerder indruk maakte met het sobere maar intense Calibre, lijkt hier volledig de controle kwijt te zijn. Is dit een serieuze horrorfilm? Een satirische campy parodie? Een retro ode aan jaren ’80-slasherfilms? Niemand weet het – inclusief de film zelf.
De humor voelt geforceerd, de serieuze momenten worden ondermijnd door slecht acteerwerk en onlogische plotwendingen, en de finale probeert tegelijk serieus én ironisch te zijn – met als resultaat dat het nergens landt.
Plotconstructie: Noodlot Uit Een Doosje
De gebeurtenissen in Prom Queen lijken willekeurig uit een horrorscriptgenerator te komen. Personages veranderen van gedrag wanneer het het plot uitkomt. Lori gaat van verlegen muurbloempje naar overlevende zonder enig groeiproces. De dader en zijn motieven voelen eerder als een late hersenspinsel dan als een goed opgebouwde ontknoping.
Cinematografie en Soundtrack: Vorm Boven Inhoud
Technisch gezien is Prom Queen niet slecht geschoten. Er zijn scènes met sfeervol lichtgebruik en de soundtrack bevat een handvol fijne jaren ’80-nummers. Maar zoals zo vaak: mooie beelden zonder inhoud zijn als een baljurk zonder bal. De beelden kunnen niet verbergen dat er geen ziel in het verhaal zit. De retro-elementen voelen eerder als decorstukken dan als een levendige wereld.
Post-credit Scène: Een Laatste Poging tot Relevantie
Net als je denkt dat het afgelopen is, komt er nog een post-credit scène. Deze probeert een brug te slaan naar de oorspronkelijke trilogie door de Fier-vloek opnieuw op te rakelen. Maar deze poging voelt eerder als wanhopige connectie dan als natuurlijke uitbreiding. Het is het horrorfictie-equivalent van een kapot plakbandje op een gescheurde ballon.
Wat Kan Beter?
Fear Street: Prom Queen voelt aan als een gemiste kans op alle fronten. De ingrediënten waren aanwezig: een bestaand universum met een loyale fanbase, een intrigerende tijdssetting en een regisseur met potentieel. Maar het recept werd verpest door slordige uitvoering en gebrek aan visie.
Wat we wél nodig hebben van een slasher in dit decennium:
- Gelaagde karakters met echte motieven.
- Creatieve kills die je niet snel vergeet.
- Spanning die geleidelijk wordt opgebouwd.
- Subtekst en stijl zonder je intelligentie te beledigen.
Conclusie: Een Film Die Je Snel Vergeet
Waar Fear Street ooit vernieuwend en brutaal was, is Prom Queen voorspelbaar, kleurloos en vermoeiend. Het probeert op de nostalgie trein te springen maar mist elk gevoel voor ritme. Netflix heeft een ijzersterk horror universum in handen, maar als dit de nieuwe standaard is, dan houden we ons hart vast voor wat er nog komt.
Wij van Panda Bytes zeggen het eerlijk: deze prom sla je beter over.
Wat vond jij van Prom Queen? Is het een geslaagde throwback of een horror flop van jewelste? Deel jouw mening in de reacties hieronder!
Blijf griezelen,
Team Panda Bytes 🕷️
