Door Panda Bytes – jouw gids van de post-apocalyps naar het witte doek
Toen The Last of Us als serie op HBO Max verscheen, raakten we collectief in de ban van een wereld in verval. Het was niet alleen de infectie die schrik aanjoeg, maar de diepe menselijkheid die tussen de brokstukken van de beschaving doorsijpelde. Het verhaal van Joel en Ellie was rauw, emotioneel en filmisch op een manier die zelden zo goed werkte op het kleine scherm.
En laten we eerlijk zijn: na zo’n intense ervaring wil je méér. Niet zomaar meer zombies of meer actie, maar verhalen die raken aan dezelfde thema’s: verlies, overleven, verbondenheid, morele dilemma’s. Daarom presenteert Panda Bytes acht films die na The Last of Us perfect aansluiten op die mix van post-apocalyptische dreiging en menselijke emotie. Van grote bioscoophits tot stille meesterwerken – dit zijn films die de overgang van bingemode naar biosmodus naadloos maken.
- Children of Men (2006)
Regie: Alfonso Cuarón
Genre: Sci-fi, dystopie, drama
In een wereld waarin vrouwen onvruchtbaar zijn geworden en de samenleving langzaam uit elkaar valt, moet een uitgebluste man een jonge vrouw – die op wonderbaarlijke wijze zwanger is – in veiligheid brengen.
Klinkt dat bekend? De parallellen met The Last of Us zijn treffend. Niet alleen door het ‘vervoer van het wonder’ in een kapotte wereld, maar ook in toon: somber, gelaagd, visueel adembenemend. De film zit vol lange, ongeknipte shots die je letterlijk midden in het geweld en de chaos plaatsen.
Waarom kijken?
Omdat dit de blauwdruk is voor de menselijke roadtrip in een kapotte wereld. Clive Owen speelt een man die langzaam zijn hoop hervindt, net als Joel. En net als in The Last of Us, is de echte dreiging niet altijd het virus – maar de mensen zelf.
- The Road (2009)
Regie: John Hillcoat
Genre: Drama, post-apocalyptisch
Gebaseerd op: De roman van Cormac McCarthy
Een vader en zijn jonge zoon trekken door een verdord, levenloos Amerika, op zoek naar veiligheid – of in elk geval iets dat daarop lijkt. Het is koud, nat, grauw en vijandig. En toch… zit er liefde. Kleine momenten van tederheid, hoop, overleven.
The Road is misschien wel de meest nihilistische film op deze lijst, maar juist daarom zo raak na The Last of Us. Joel en Ellie zijn hier voorgangers van de man en de jongen. De dialogen zijn spaarzaam, maar zwaar geladen. De sfeer is beklemmend, maar nooit gratuit.
Waarom kijken?
Omdat het de essentie raakt van wat The Last of Us zo krachtig maakt: ouderlijke liefde in een wereld die liefde niet meer kent. En de onmogelijke keuzes die daaruit voortkomen.
- 28 Days Later (2002)
Regie: Danny Boyle
Genre: Horror, thriller, infectievirus
Deze film zette het zombie genre begin jaren 2000 op z’n kop. Geen strompelende ondoden, maar sprintende razende geïnfecteerden. De openingsscène waarin hoofdpersoon Jim wakker wordt in een leeg Londen, behoort tot de meest iconische uit het genre.
Maar wat deze film zo goed maakt, is hoe hij voorbij de horror kijkt. Hij toont de menselijke aard in crisissituaties – inclusief machtsmisbruik, paranoia en onderdrukking. De vraag is niet wie overleeft, maar wie mens blijft.
Waarom kijken?
Omdat het tempo hoger ligt dan bij The Last of Us, maar de emotionele kern even hard binnenkomt. Het gaat om vertrouwen, wantrouwen en de dunne lijn tussen overleven en barbarij.
- Leave No Trace (2018)
Regie: Debra Granik
Genre: Drama
Met o.a.: Ben Foster, Thomasin McKenzie
Geen zombies hier. Geen post-apocalyps. Maar toch perfect passend voor wie geraakt werd door de relatie tussen Joel en Ellie. Leave No Trace vertelt het verhaal van een vader en dochter die buiten de samenleving leven, diep in de bossen van Oregon.
Het is een film over trauma, afzondering, en de fragiele band tussen ouder en kind. Over hoe liefde soms betekent dat je iemand moet loslaten, juist als je hem of haar wil beschermen.
Waarom kijken?
Omdat de emotionele lading en thematiek zó dichtbij die van The Last of Us komen, zonder ook maar één geweer af te vuren. Puur, pijnlijk en prachtig.
- Annihilation (2018)
Regie: Alex Garland
Genre: Sci-fi, horror, psychologisch
Vier vrouwen trekken een onbekend gebied in – ‘The Shimmer’ – waar de wetten van de natuur niet meer gelden. Wat volgt is een hallucinante trip door een wereld waar alles in transformatie is, en waarin elk personage ook intern geconfronteerd wordt met zijn eigen trauma.
Annihilation is geen klassiek post-apocalyptisch verhaal, maar het raakt wel aan vergelijkbare thema’s: verlies, schuld, overleven, mutatie – zowel lichamelijk als geestelijk.
Waarom kijken?
Omdat je na The Last of Us verlangt naar een wereld die niet alleen kapot is, maar ook mysterieus en onverklaarbaar. De horror is niet extern, maar sluipt langzaam in je hoofd.
- I Am Legend (2007)
Regie: Francis Lawrence
Gebaseerd op: De roman van Richard Matheson
Met o.a.: Will Smith
De enige overlevende in een door een virus verwoeste stad. Een hond. Een veilige routine. En dan, natuurlijk, het onvermijdelijke contact met ‘de anderen’. Will Smith draagt deze film in zijn eentje – en doet dat indrukwekkend.
Hoewel de film op bepaalde punten een wat commerciële afwerking kreeg (inclusief een andere, duisterdere alternatieve eindscène), blijft het een sterke aanvulling op het Last of Us-gevoel: hoe eenzaamheid je verteert, en hoe hoop een gevaarlijke keuze wordt.
Waarom kijken?
Omdat het een van de weinige blockbusters is die durft stil te zijn. Die durft te laten zien hoe beklemmend stilte kan zijn in een wereld zonder menselijkheid.
- It Comes at Night (2017)
Regie: Trey Edward Shults
Genre: Horror, psychologisch drama
Een onbekend virus heeft de wereld getroffen. Een gezin leeft in strikte afzondering, tot een ander gezin bescherming zoekt. Wat volgt is een spel van angst, twijfel, regels en instinct. Er is geen monster, geen infectie te zien – maar de dreiging is constant voelbaar.
It Comes at Night is een film die je laat twijfelen aan je morele kompas. Zou jij je deur opendoen? Zou jij iemand helpen als je weet dat het je gezin kan kosten?
Waarom kijken?
Omdat The Last of Us ook die ethische grijstinten onderzoekt. Niet wie goed of slecht is, maar wie overblijft nadat alles verloren is gegaan.
- Logan (2017)
Regie: James Mangold
Genre: Superhelden drama, post-apocalyptisch
Met o.a.: Hugh Jackman, Dafne Keen
De enige superheldenfilm op deze lijst – maar dan wel één met modder onder de nagels en littekens op de ziel. In Logan is de wereld van de X-Men ingestort, en leven we in een toekomst waar mutanten verdwijnen. Wolverine is oud, moe en verbitterd, tot hij een jong meisje moet beschermen dat verdacht veel op hem lijkt.
De dynamiek tussen Logan en Laura is hartverscheurend – herkenbaar voor wie Joel en Ellie heeft gevolgd. De film is gewelddadig, ja, maar vooral ontroerend in zijn afscheid van een held die altijd vocht, maar nooit rust vond.
Waarom kijken?
Omdat het laat zien dat genre niet allesbepalend is. In de kern is dit een film over ouderlijke liefde, over sterfelijkheid, over nalatenschap – en dat resoneert hard na The Last of Us.
Tot slot: de wereld na de wereld
The Last of Us bracht post-apocalyptische verhalen terug naar hun menselijke kern. Geen clichés, geen leeg spektakel, maar relaties, keuzes, pijn. De acht films hierboven vormen samen een verbreding van dat perspectief. Ze laten zien dat de kracht van dit genre niet in de zombies zit, maar in wat we doen als alles op het spel staat.
Of het nu vader en zoon zijn in een grauwe wereld (The Road), een jonge vrouw in een moeras (Leave No Trace) of een gemuteerd soldaat in een stoffig niemandsland (Logan): deze verhalen blijven bij. Niet omdat ze fantasie zijn, maar omdat ze – onder het oppervlak – iets vertellen over wie wij zijn.
Welke film kijk jij als je klaar bent met The Last of Us? Laat het ons weten op onze socials of in de reacties. En vergeet niet: bij Panda Bytes houden we de wereld in de gaten. Ook als die vergaat.
