Introductie:
Er zijn van die films waar je zogenaamd van moet houden. Je weet wel, die titels die steevast opduiken in lijstjes met “beste films aller tijden” of in gesprekken op wijnfeestjes met mensen die woorden als cinematografisch meesterwerk gebruiken alsof het peper in een soep is.
En als jij dan ergens halverwege denkt: “Wat ís dit traag, gebeurt er nog iets?” dan voel je je meteen een cultuurbarbaar. Maar bij Panda Bytes vinden we: je hoeft niet alles te bewonderen alleen maar omdat het in zwart-wit is, of omdat iemand er fluisterend existentialistische monologen in houdt.
Daarom: een heerlijk eerlijke top 7 van culturele films die je officieel moet prijzen, maar waar je in werkelijkheid bij wegdommelde alsof je naar ASMR keek met een ondertitelde voice-over.
Wat iedereen zegt:
Een duistere karakterstudie, spannend van binnenuit.
Wat jij denkt:
Alweer iemand die zwijgend naar een berg kijkt. Is er iets stuk?
We krijgen prachtige shots van het Amerikaanse westen, Benedict Cumberbatch met een permanente frons, en een banjo als psychologisch wapen. Maar na anderhalf uur begint het te voelen alsof de film vooral een ode is aan het dramatisch leunen op een houten hek.
Echte plotpunten? Die komen, uiteindelijk. Maar of je er dan nog bij bent is maar de vraag.
Wat iedereen zegt:
Een kosmische reflectie over het leven zelf.
Wat jij denkt:
Een dino? Waarom zie ik nu een dino?
Brad Pitt is streng, Jessica Chastain zweeft door de tuin, en een jongetje staart veel naar de hemel. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar voelt als een heel langgerekte trailer voor een natuurdocumentaire waarin God de regisseur is en niemand durft te zeggen dat het gewoon… traag is.
En net als je denkt dat je het snapt — BAM! Daar zijn ze: dinosaurussen. Symbolisch, uiteraard.
Wat iedereen zegt:
Een rauw, aangrijpend portret van liefde op het einde van het leven.
Wat jij denkt:
Dit is een prachtig eerbetoon aan de aftakeling… en nu wil ik onder de dekens.
Ja, het is intens. Ja, het is eerlijk. Maar het is ook de langzaamste film ooit over een vrouw die op een stoel zit en een man die door z’n ziel slijt in een Parijs appartement. Als kijker heb je oprecht het gevoel dat je live meeleeft, minuut voor minuut. Elke. Stilte. Wordt. Geleefd.
Wat iedereen zegt:
Een hypnotiserende blik op menselijkheid vanuit een buitenaards perspectief.
Wat jij denkt:
Scarlett Johansson in een busje. En dan? Echt… wat dán?
Een film die aanvoelt als een droom — maar dan zo’n droom waarin je drie kwartier lang een lege kamer binnenloopt zonder dat er iets gebeurt. Soms naakt, soms dreigend, maar altijd in slow motion. Je weet dat het betekenisvol is. Je weet alleen niet meer waarom.
Wat iedereen zegt:
Een schilderij in beweging, pure filmkunst.
Wat jij denkt:
Waarom heet deze film ‘The Assassin’ als er nauwelijks iemand vermoord wordt?
Verwacht geen vechtscènes, epische confrontaties of intrige. Verwacht… gordijnen die wapperen. Muren die stil zijn. Mensen die elkaar voorzichtig bekijken en dan weer weggaan. Dit is de enige film waarin je letterlijk kunt vergeten dat het over een moordenaar gaat.
Wat iedereen zegt:
Een hypnotiserende clash tussen geloof en verlangen.
Wat jij denkt:
Kijk, de acteerprestaties zijn top… maar wat ís het verhaal ook alweer?
Joaquin Phoenix kijkt verdrietig. Philip Seymour Hoffman praat met autoriteit. Ze doen dit heel vaak, op heel veel locaties. Je blijft kijken in de hoop op catharsis, maar krijgt vooral veel momenten die net niet leiden tot iets. Intens? Zeker. Maar ook: lang. En mistig.
Wat iedereen zegt:
Een verstilde reis door rouw en herstel.
Wat jij denkt:
Als ik nog één shot krijg van een rode auto die door een bocht rijdt, trek ik zelf het stuur om.
De film is mooi. En diep. En traag. Zó traag dat je na een uur denkt: Moet de titelkaart nog komen? (Ja. Die komt pas na 40 minuten). Daarna volgt een drie uur durende toneelrepetitie in een Saab, waar niemand ooit écht iets zegt, maar iedereen heel veel voelt.
Voor de liefhebbers van stilte, stilte en nog eens stilte.
Panda Bytes Zegt: Saai Is Geen Schande, Alleen Geen Must-See
Natuurlijk zijn dit geen slechte films. Integendeel: ze zijn indrukwekkend gemaakt, en vaak visueel adembenemend. Maar niet alles wat mooi is, is ook meeslepend. En soms mag je gewoon zeggen: “Het raakte me niet. Ik vond het gewoon… saai.”
Dus voel je niet schuldig. Cultuur is geen test die je moet halen. Het is een buffet. En jij hoeft niet per se de artisjokkenpuree te nemen als je zin hebt in friet met mayonaise.
“Welke ‘briljante’ film liet jou verlangen naar de aftiteling? Drop het in de comments of stuur ons je eigen saaie top 3 – misschien maken we er wel een vervolgblog van!”
