Voor fans van psychologische horror, surrealistische plottwists en onbetrouwbare vertellers met een glaasje whisky te veel.
Heb je Alma & the Wolf uitgezet met een frons op je voorhoofd, een brok in je keel én de vage drang om je achtertuin af te speuren naar mysterieuze wezens? Dan zit je goed. Want wat deze film — hoe onvolmaakt ook — wél doet, is je zin geven in meer van dat genre-hybride filmvoer: horror die niet alleen gaat over wat er in het donker schuilt, maar ook over wat er zich afspeelt in onze eigen getroebleerde hoofden.
Bij Panda Bytes hebben we onze wolvenoren gespitst en de archieven afgestruind om vijf films te vinden die net als Alma & the Wolf balanceren tussen psychologische spanning, bovennatuurlijke dreiging en narratieve vaagheid die je doet twijfelen aan alles wat je net gezien hebt. Films waar je het liefst meteen daarna met iemand over wil praten of gewoon stilletjes van wil bijkomen.
- The Babadook (2014) – Moederliefde met een monsterlijk randje
Als we praten over horror met een diepe psychologische lading, dan móét The Babadook bovenaan staan. Deze Australische film van Jennifer Kent is veel meer dan een eng verhaal over een griezelig pop-upboek. Het is een portret van rouw, depressie en de complexiteit van alleenstaand ouderschap.
Waarom het lijkt op Alma & the Wolf:
Net als Alma worstelt hoofdpersoon Amelia met haar eigen geestelijke gezondheid, en net als in Spiral Creek weten we als kijker lange tijd niet of het monster écht is of gewoon een manifestatie van een beschadigde ziel.
Kent gebruikt een minimalistische stijl, intense acteerprestaties (Essie Davis is briljant), en beklemmend geluid om een sfeer te creëren die letterlijk onder je huid kruipt. De Babadook is hier niet zomaar een boeman. Hij is rouw. En dat maakt hem veel enger dan welke weerwolf dan ook.
- Midsommar (2019) – Zonnige hel vol bloemen en folklore
Wat als horror zich niet afspeelt in de schaduw, maar in het felle zonlicht? Ari Aster‘s Midsommar is een folk-horrortrip die begint als een dramatisch relatieverhaal en eindigt in bloederige rituelen, zonder dat het ooit zijn kalme, trage tempo verliest.
Waarom het lijkt op Alma & the Wolf:
Dezelfde mix van trauma, onbetrouwbare sociale structuren en de suggestie dat “de gemeenschap” meer weet dan jij. Waar Spiral Creek een mistige bosgemeente is, is Harga een helderblauwe nachtmerrie — maar beide plekken zijn even benauwend.
Beide films spelen ook met het idee van vrouwelijke transformatie. Waar Alma langzaam weer tot zichzelf komt na een traumatische aanval, vindt Dani in Midsommar haar kracht in… nou ja, laat ons niet te veel spoilen. Laten we zeggen: bloemen, vuur en veel gegil.
- The Witch (2015) – Vertrouwen, geloof en geiten met een eigen wil
Robert Eggers’ The Witch is geen film voor wie snel afhaakt. Het tempo is traag, de taal archaïsch, en de sfeer zwaarder dan een loden Bijbel. Maar voor wie blijft hangen, ontvouwt zich een ijzingwekkend drama over religie, schuld en vrouwelijke autonomie.
Waarom het lijkt op Alma & the Wolf:
Beide films tonen hoe snel de menselijke geest afbrokkelt onder druk van isolement, angst en groepsdruk. Alma’s realiteit wordt langzaam uit haar handen gesleurd, net als die van Thomasin, het jonge meisje dat in de 17e eeuwse wildernis wordt beschuldigd van hekserij.
Daarnaast biedt The Witch net als Alma & the Wolf ruimte voor interpretatie. Is er echt iets bovennatuurlijks gaande, of is alles slechts het resultaat van hysterie, hongersnood en religieuze wanen?
En dan is er natuurlijk Black Phillip. De geit. De échte ster van de film. Geef hem zijn eigen spin-off, iemand?
- Take Shelter (2011) Wanneer angst een gezicht krijgt
Michael Shannon is een man met een gezicht dat gemaakt is om langzaam uit elkaar te vallen. En in Take Shelter doet hij dat mentaal, wel te verstaan. Deze ondergewaardeerde parel van Jeff Nichols vertelt het verhaal van Curtis, een vader die geobsedeerd raakt door visioenen van een naderende apocalyps.
Waarom het lijkt op Alma & the Wolf:
Beide films draaien om ouders die hun kinderen willen beschermen, maar niet weten of hun angsten gewettigd zijn of dat ze langzaam hun grip op de werkelijkheid verliezen. In plaats van weerwolven, krijgt Curtis te maken met stormen, vogelzwermen en een samenleving die hem steeds meer wantrouwt.
De kracht van Take Shelter zit hem in de subtiliteit. De horror zit niet in bloederige taferelen, maar in de blik van een man die beseft dat hij misschien alles kapotmaakt uit liefde.
- The Wicker Man (1973) Het origineel, niet de bijen-editie met Nicolas Cage
We sluiten af met de ultieme cultklassieker: The Wicker Man, het origineel uit 1973. Een film die perfect past in het straatje van Alma & the Wolf dankzij zijn combinatie van folklore, religieuze symboliek en dat heerlijke gevoel van: wat gebeurt hier in godsnaam allemaal?
Waarom het lijkt op Alma & the Wolf:
Ook hier komt een buitenstaander een politieagent nog wel in een gemeenschap terecht waar niks is wat het lijkt. Net als Ren Accord wordt de hoofdpersoon langzaam maar zeker meegesleept in een steeds surrealistischer en beangstigender werkelijkheid, waarbij het dorp net iets té gezellig is.
En net als in Alma & the Wolf, zit er achter die lieflijke façade een waarheid die je liever niet had willen kennen.
Conclusie: wolfachtig goed gezelschap
Als Alma & the Wolf jouw smaak is, dan ben je niet per se op zoek naar bloed en jumpscares. Je zoekt spanning die je opbouwt als een koortsdroom, personages met barstjes en verhalen waarin het echte monster misschien wel de menselijke geest is.
Deze vijf films zijn dan ook geen popcornfilms. Ze zijn traag, gelaagd, verwarrend en precies daarom zo boeiend. Ze gaan over verlies, identiteit, paranoia en de dunne lijn tussen wanen en waarheid. Ze bijten niet altijd meteen, maar ze laten wel littekens achter.
Bij Panda Bytes geloven we dat deze titels het perfecte medicijn zijn voor die ondefinieerbare honger die Alma & the Wolf bij je heeft achtergelaten.
Welke film raakte jou het meest?
Laat van je horen in de reacties! Heb je een andere titel in gedachten die thuishoort in deze lijst? Of wil je ons vertellen waarom The Wicker Man overrated is (of juist heilig verklaard moet worden)? De Panda Bytes-community is er klaar voor.
En vergeet niet: kijk altijd even onder je bed. Je weet maar nooit.
Panda Bytes – voor iedereen die liever naar de schaduw kijkt dan naar het schermverhaal alleen.
Volg ons voor meer diepgravende filmrecensies, lijstjes en inzichten uit de wonderlijke wereld van horror, sci-fi en alles daartussenin.
