Introductie:
In Hollywood zijn er acteurs die altijd precies weten waar ze naartoe willen — en dan heb je Robert Pattinson. De Britse acteur die ooit wereldwijd bekend werd als glinsterende vampier Edward Cullen in Twilight, is inmiddels een artistieke kameleon. Hij sprong van tieneridool naar arthousefavoriet, van blockbusterheld naar culticoon. Maar zoals bij elke acteur met lef, ging niet alles vlekkeloos. Sommige keuzes waren raak, andere… nou ja, laten we zeggen dat ze minder smaakvol uitpakten.
Bij Panda Bytes houden we ervan om het filmvak serieus te nemen, maar niet té serieus. Want achter elke flopper schuilt vaak een interessant verhaal, en elke knaller verdient een diepe duik. Daarom presenteren we: twee knallers en twee floppers uit de carrière van Robert Pattinson. Een filmisch viergangenmenu met drama, stijl, fouten en heruitvindingen.
Twee Knallers
KNALLER #1: The Batman (2022) – Duister, dreigend en briljant
Wie had dit tien jaar geleden durven voorspellen? Dat Robert Pattinson, bekend van Twilight, op een dag de cape van Bruce Wayne zou aantrekken én dat hij daar nog in zou slagen ook? Toen regisseur Matt Reeves aankondigde dat zijn nieuwe Batman een jongere, broedende versie van de held zou brengen meer ‘emo detective’ dan ‘playboy miljardair’ fronsten veel fans hun wenkbrauwen.
En toen gebeurde het.
Pattinson als Batman bleek een meesterzet. Zijn versie is geen gladde actieheld, maar een beschadigde, teruggetrokken man die vecht met de duisternis in zichzelf. In The Batman kruipt hij letterlijk en figuurlijk door de modder van Gotham. Geen gadget spektakel, geen luchtige oneliners, maar pure noir: regen, neon, moord, en melancholie.
Waarom deze film werkt:
- Pattinson durft kwetsbaar te zijn, ook onder het masker.
- De film focust meer op de speurneus-kant van Batman dan op explosies.
- Het duistere palet en de broeierige sfeer passen perfect bij Pattinsons intensiteit.
Sleutelscène: De confrontatie met Paul Dano’s Riddler in de gevangeniscel is ijzingwekkend en toont wat voor psychologisch schaakspel deze Batman durft te spelen.
Eindoordeel Panda Bytes: Pattinson herdefinieert een icoon zonder hem te verliezen. Duistere glorie.
KNALLER #2: Good Time (2017) – Koortsachtige chaos op zijn best
Met Good Time bewees Robert Pattinson definitief dat hij veel meer in zijn mars heeft dan tienerromantiek. De film van de Safdie Brothers (ook bekend van het magistrale Uncut Gems) is een adrenaline stoot in 100 minuten. Geen superhelden, geen CG, geen gelikte dialogen — alleen rauw straatrealisme en een hoofdrol die je bij de strot grijpt.
Robert Pattinson speelt Connie Nikas, een oplichter die na een mislukte bankoverval door de nacht van New York raast om zijn verstandelijk beperkte broer uit de gevangenis te houden. Het is een verhaal over wanhoop, mislukking, en de dunne lijn tussen loyaliteit en zelfvernietiging.
Waarom deze film werkt:
- Pattinson is onherkenbaar: New Yorks accent, ongekamd haar, opgefokte energie.
- De film is gefilmd met een urgentie en onvoorspelbaarheid die doet denken aan Scorsese’s vroege werk.
- Een soundtrack van Oneohtrix Point Never die de stress alleen maar verder opdrijft.
Sleutelscène: Connie’s ondervraging door een bewaker in een ziekenhuis levert een ongemakkelijke cocktail op van manipulatie, wanhoop en overlevingsdrift. En je kijkt ademloos toe.
Eindoordeel Panda Bytes: Dit is de film waarbij critici unaniem knikten: Pattinson is for real.
Twee Floppers
FLOPPER #1: Twilight: Breaking Dawn – Part 1 (2011) – Bloedeloos bruiloftsdrama
Laten we het beest maar meteen bij de naam noemen: de Twilight-saga is het filmische equivalent van een guilty pleasure-snack uit de supermarkt. En dat mag best niet alles hoeft cinematografisch hoogstaand te zijn. Maar Breaking Dawn – Part 1 is een vreemde eend in de bijt. Een soort… bruiloftstragikomedie die nergens weet of het drama, horror of soap wil zijn.
Pattinson in deze film? Tja. Zijn Edward is inmiddels getrouwd, op huwelijksreis, en… vader in spe van een demonisch embryo. De helft van de film gaat over een lijkbleke Bella die zwanger is van een kind dat haar van binnenuit lijkt op te vreten. Klinkt als horror? Is het niet. Het is vooral veel zuchten, staren en overbelichte slaapkamerverlichting.
Waarom dit niet werkt:
- Robert Pattinson oogt verveeld en niet helemaal overtuigd van zijn eigen teksten.
- Het verhaal sleept en mist spanning of ontwikkeling.
- De toon is zó inconsistent dat het haast parodie lijkt.
Sleutelscène: De zwangerschaps scenes waarbij Pattinson’s personage medische spoedingrepen moet uitvoeren met zijn tanden — we verzinnen dit niet — behoren tot het meest ongemakkelijke wat de franchise heeft geproduceerd.
Eindoordeel Panda Bytes: Een vampierfilm zonder bijt. En zonder vonk.
FLOPPER #2: Remember Me (2010) – Romantiek met een geforceerd drama-einde
Remember Me begon als een indie liefdesdrama met potentieel. Een man (Robert Pattinson) met familieproblemen, een jonge vrouw (Emilie de Ravin) met trauma’s, en een romance die langzaam opbloeit. Er is niets mis met dit type films — tot je besluit om het einde een shockfactor te geven die de hele film onderuit schopt.
Zonder te spoilen: de laatste vijf minuten van deze film hebben bij veel kijkers tot gefronste wenkbrauwen geleid. Het voelt niet als een natuurlijke afloop, maar als een geforceerde poging om relevantie toe te voegen aan een film die dat op zichzelf al had kunnen zijn — als het script gewoon had vertrouwd op zijn personages.
Waarom dit niet werkt:
- Pattinson is op zich goed, maar gevangen in een script dat niet weet wat het wil zijn.
- De romance is teder, maar wordt overstemd door een twist die meer kwaad dan goed doet.
- Het verhaal voelt bij momenten meer als een Hallmarkfilm met een dramatische bijsluiter.
Sleutelscène: De veelbesproken eindscène (voor wie ‘m gezien heeft) is zo controversieel omdat hij losstaat van alles wat de film eerder had opgebouwd.
Eindoordeel Panda Bytes: Remember Me is een film die je juist vergeet. Zonde van het potentieel.
Wat we van Robert Pattinson kunnen leren
Pattinson is een acteur die zijn carrière zelf heeft herpakt. Hij was het gezicht van een gigantische franchise, en besloot daarna níet voor de veilige route te kiezen. Geen herhaling, geen typecasting, maar een reeks keuzes die hem steeds weer in een nieuw licht plaatsten. Dat is moedig, maar het levert soms ook floppers op.
Toch overheerst er één ding: authenticiteit. Hij kiest projecten die hem uitdagen, niet die per se moeten scoren. En als kijker voel je dat. Zelfs als het mislukt zoals bij Remember Me weet je dat het een poging was om iets echts te vertellen.
Bij Panda Bytes waarderen we dat. We houden van knallers, natuurlijk. Maar soms zegt een flopper net zo veel. Het vertelt ons dat iemand durfde, dat iemand probeerde, dat iemand niet zomaar meedeed met het script van succes.
Tot slot: jouw beurt!
Welke rol van Robert Pattinson vond jij een absolute knaller? En welke had je liever willen overslaan? Misschien vind jij Twilight juist wél ijzersterk, of staat Cosmopolis in jouw persoonlijke top drie?
Laat je mening achter in de reacties. Bij Panda Bytes waarderen we discussie en een goede filmmening is bij ons altijd welkom aan tafel.
