Hollywood flopt vaker dan een slecht opgepompt luchtbed op een camping vol regen. En ook 2022 was geen uitzondering. Er waren titels die torenhoge verwachtingen niet konden waarmaken, miljoenen dollars verspeelden of genadeloos werden afgeslacht door critici en publiek. Maar hé soms schuilt er achter een financiële ramp of recensiecatastrofe tóch een film met charme, flair of simpelweg een goeie portie ‘guilty pleasure’-waarde.
Bij Panda Bytes zijn we niet bang om films te verdedigen waar anderen hun neus voor ophalen. Wij geloven dat er schoonheid zit in imperfectie. Dat je hart kunt hebben voor een film die volgens de regels ‘slecht’ is, maar jou stiekem gewoon keihard vermaakt.
Daarom presenteren we met trots: de 7 grootste flops van 2022 die je tóch moet kijken. Niet omdat ze briljant zijn, maar omdat ze nét genoeg eigenaardigheid, stijl of oprechte ambitie hebben om te blijven boeien. Films die misschien struikelen maar dat doen ze in stijl.
1. Amsterdam: Mooier om naar te kijken dan om te volgen
Regie: David O. Russell
Met: Christian Bale, Margot Robbie, John David Washington, Taylor Swift
Budget: ± $80 miljoen
Opbrengst: ± $31 miljoen
David O. Russell’s Amsterdam had alles om een Oscar-magneet te worden: een sterrencast, een politiek geladen verhaal gebaseerd op historische feiten en een uitgesproken visuele stijl. Maar het eindresultaat? Een rommelige, overvolle puzzel waar veel mensen al bij het intro afhaakten.
En tóch… is het een film die groeit in je hoofd. Jackman is hier niet aanwezig, maar we noemen het omdat de cast in dezelfde league zit qua intensiteit. Amsterdam is chaotisch, ja, maar ook ambitieus. Het is een film die iets wil zeggen over fascisme, macht en vriendschap in een periode die ongemakkelijk veel op onze tijd lijkt. En met Christian Bale als excentrieke arts en Margot Robbie als anarchistische verpleegster valt er meer te genieten dan je zou denken.
Waarom tóch kijken?
Omdat zelfs een mislukking van David O. Russell vaak interessanter is dan een gemiddelde doorsnee blockbuster.
2. Morbius: Zo slecht dat het legendarisch werd
Regie: Daniel Espinosa
Met: Jared Leto, Matt Smith
Budget: ± $75 miljoen
Opbrengst: ± $167 miljoen wereldwijd (maar zwaar tegenvallend in de VS en bij critici)
“It’s Morbin’ Time!” een meme die groter werd dan de film zelf. Morbius, de zoveelste poging van Sony om hun Spider-Man-villain-universum uit te breiden, werd met de grond gelijkgemaakt. Onlogische plotwendingen, zoutloze dialogen, een hoofdrolspeler die zichzelf veel te serieus neemt… Ja, het is allemaal waar.
Maar toch: wie dit kijkt met een knipoog, beleeft een topavond. Matt Smith danst shirtloos op bloedlust. Jared Leto speelt met zóveel pathos dat het bijna kunst wordt. De CGI is niet altijd coherent, maar wel stijlvol. En ergens, diep begraven onder de clichés, ligt een interessant idee over wetenschappelijke overmoed.
Waarom tóch kijken?
Omdat het bijna kunstzinnig is hoeveel er misgaat. En dat verdient respect of op z’n minst popcorn.
3. The 355: De spionnen film met goede bedoelingen en een rommelige uitvoering
Regie: Simon Kinberg
Met: Jessica Chastain, Penélope Cruz, Lupita Nyong’o, Diane Kruger
Budget: ± $75 miljoen
Opbrengst: ± $27 miljoen
Een vrouwelijke ensemble-cast in een internationale spionagethriller? Count us in. Helaas weet The 355 zijn indrukwekkende cast geen moment goed te benutten. De actie is voorspelbaar, de pacing onevenwichtig en de dialogen zijn op zijn best… functioneel.
Maar: kijk iets langer dan de trailers, en je ontdekt toch een zekere charme. Het is heerlijk om Cruz en Nyong’o samen door Europa te zien razen. De chemie is er, de intentie ook. En de film probeert oprecht een ander soort teamdynamiek te tonen dan de doorsnee mannelijke spionnenfilms.
Waarom tóch kijken?
Omdat het een feestje is om deze actrices samen te zien, zelfs als het script niet meewerkt.
4. Moonfall: De maan valt, het verhaal ook (maar wát een spektakel)
Regie: Roland Emmerich
Met: Halle Berry, Patrick Wilson
Budget: ± $150 miljoen
Opbrengst: ± $67 miljoen wereldwijd
Roland Emmerich, koning van de destructiecinema, komt terug met misschien wel zijn meest absurde premisse ooit: de maan is hol. En hij valt. Richting aarde. En hij is… bestuurd door AI? Of iets anders buitenaards?
Ja, het slaat nergens op. En ja, het is overdreven, luid en regelmatig onbegrijpelijk. Maar Moonfall is ook een heerlijke throwback naar rampenfilms uit de jaren ‘90. Het is onbeschaamd bombastisch. En als je het plot accepteert zoals het is totale onzin dan valt er verrassend veel plezier te beleven aan het spektakel.
Waarom tóch kijken?
Omdat je je geen seconde verveelt. En soms is dat genoeg.
5. Don’t Worry Darling: Het drama buiten de film overschaduwde de film zélf
Regie: Olivia Wilde
Met: Florence Pugh, Harry Styles, Chris Pine
Budget: ± $35 miljoen
Opbrengst: ± $86 miljoen
Er werd tijdens de release meer geschreven over het liefdesleven van Harry Styles, het gespuug wel/niet tussen hem en Chris Pine, en het drama rond regisseur Olivia Wilde dan over de film zelf. En eerlijk? Dat had de film niet verdiend.
Is Don’t Worry Darling perfect? Absoluut niet. Het is traag, de symboliek ligt er dik bovenop, en het einde is rommelig. Maar Florence Pugh is magnetisch, de art direction oogstrelend, en de spanning in het eerste uur is echt goed opgebouwd. Het is een film die iets probeert te zeggen over vrouwelijkheid, controle en illusie ook al lukt dat niet altijd even goed.
Waarom tóch kijken?
Omdat Florence Pugh alles wat ze aanraakt beter maakt. En omdat de retrostijl een traktatie is.
6. Babylon: Groots, lawaaierig en volkomen over de top (en daardoor geweldig)
Regie: Damien Chazelle
Met: Margot Robbie, Brad Pitt, Diego Calva
Budget: ± $80 miljoen
Opbrengst: ± $63 miljoen wereldwijd
Een film over de geboorte van Hollywood, verteld als een chaotisch, hallucinerend jazzfeest. Damien Chazelle’s Babylon is drie uur lang visuele overload, bomvol schreeuwende scènes, ranzige randjes en uitzinnige personages. Critici waren verdeeld, het publiek bleef thuis, maar voor de cinefiel met een sterke maag is dit puur genot.
Ja, het is te lang. Ja, sommige scènes gaan nergens heen. Maar wie houdt van filmgeschiedenis, grote gebaren en het soort ambitie dat alles of niets inzet, moet Babylon echt een kans geven. Het is een film die zijn eigen ondergang filmt en dat is prachtig om te zien.
Waarom tóch kijken?
Omdat het een liefdesbrief aan cinema is, geschreven in neonletters en gekke kostuums.
7. Death on the Nile: Hercule Poirot in cruise-modus
Regie: Kenneth Branagh
Met: Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey
Budget: ± $90 miljoen
Opbrengst: ± $137 miljoen (maar ruim onder verwachting)
Na het commerciële succes van Murder on the Orient Express hoopte men op een franchise. Maar Death on the Nile voelde stroef: vertraging door COVID, schandalen rond Armie Hammer, en een matige ontvangst.
En toch… is het een heerlijke film voor een regenachtige zondag. De sets zijn prachtig, Branagh is nog steeds een heerlijke Poirot met zijn idiosyncratische snor, en het whodunit-gevoel werkt gewoon. Oké, de CGI-Nijl is afleidend. En Gal Gadot is niet bepaald de ster van de show. Maar de sfeer zit goed, het tempo is lekker ouderwets en de intrige blijft onderhoudend.
Waarom tóch kijken?
Omdat sommige mysteries gewoon beter smaken met een kop thee en een beetje overacting.
Conclusie: De waarde van een flop zit niet in het cijfer, maar in het gevoel
Wat deze films gemeen hebben, is dat ze allemaal struikelen over ambitie, over chaos, over zichzelf. Maar dat maakt ze niet waardeloos. Integendeel. Ze zijn menselijk. Eigenzinnig. Ongepolijst. En vaak veel interessanter dan de gladgestreken, algoritme-geoptimaliseerde successen waar je niets bij voelt.
Bij Panda Bytes moedigen we je aan om die zogenaamde ‘flops’ opnieuw te bekijken. Niet met de ogen van een criticus, maar met het hart van een filmliefhebber. Je hoeft ze niet te verdedigen bij je vrienden. Maar misschien, heel misschien, ontdek je er eentje die jou nét iets meer raakt dan de rest.
Welke ‘slechte’ film uit 2022 vond jij eigenlijk best goed? Heb je een andere flop die volgens jou onterecht werd afgeserveerd? Laat het weten in de reacties of via onze socials.
Meer film herontdekkingen, warm pleidooi voor underdogs en scherpe analyses? Je weet waar je moet zijn: Panda Bytes – jouw gids in het grijze gebied tussen briljant en bizar.
