Door het water van herinnering en rouw dobbert “Drowning Dry” traag maar trefzeker naar de bodem van ons bewustzijn.
Welkom bij Panda Bytes, waar we films niet slechts kijken maar ze fileren tot op het bot. Vandaag verdiepen we ons in Drowning Dry, de tweede speelfilm van de Litouwse regisseur Laurynas Bareisa. Een film die niet schreeuwt, maar fluistert. En juist dat maakt hem zo verontrustend. Drowning Dry is een film over verlies, geheugen en hoe trauma de structuur van het leven scheurt. Een recensie over afstand, herhaling en alles wat we niet onder ogen willen zien.
Elliptisch vertelritme en beklemmende stiltes
In een tijdperk waarin film vaak draait om snelle cuts en luide emoties, kiest Bareisa voor radicale verstilling. De openingsscène twee gezinnen die in stilte een huis betreden had bij andere regisseurs op de montagetafel geëindigd. Hier wordt het een kernmoment, dankzij de langzaam inzoomende camera die je dwingt te kijken zonder houvast. Geen close-ups, geen muziek die vertelt wat je moet voelen. Enkel ruimte, en die voelt plots verstikkend.
De camera, ook bediend door Bareisa zelf, observeert als een buitenstaander. Dat creëert afstand, maar die afstand blijkt juist emotioneel geladen. We worden toeschouwers van een verhaal waarin we nooit helemaal thuishoren, precies zoals de personages zich voelen. Dit is cinema als spiegelhuis hoe langer je kijkt, hoe minder zeker je bent van wat je ziet.
Familiebanden als barstende spiegels
Het fundament van Drowning Dry ligt in de relatie tussen twee zussen: Ernesta en Juste. Ze brengen met hun gezinnen een weekend door op het platteland. Wat begint als een onschuldig familieweekend, ontbloot al snel spanningen onder het oppervlak. Ernesta’s man, Lukas, is een gefrustreerde MMA-vechter die samen met zijn vrouw niet eens een lening kan krijgen. Juste en Tomas, haar man, lijken financieel beter af, maar Tomas compenseert zijn onzekerheid met roekeloos gedrag en misplaatste mannelijkheid.
De kinderen, Kristupas en Urte, brengen speelse energie, maar ook zij worden meegezogen in het emotionele vacuüm. Ondertussen voeren de zussen een kinderlijke choreografie uit, een herinnering aan vroegere onschuld. Die dans keert terug in de film, maar met variaties die suggereren dat ook herinneringen fluïde zijn. Wat is waarheid? Wat is interpretatie?
Structuur als spiegel van trauma
Halverwege de film gebeurt er iets – wat precies, blijft vaag waarna scènes zich beginnen te herhalen. Niet als exacte kopieën, maar als echo’s met subtiele afwijkingen. Een lied is anders, een blik verandert, een object is verplaatst. Zijn we terug in de tijd? Is dit de herinnering van een van de personages? Of zijn we als kijker gevangen in dezelfde mentale loop als zij?
Bareisa toont dat trauma geen rechte lijn volgt. Het breekt de tijd in stukken. Door scènes te herhalen maar telkens net iets te verschuiven, maakt hij voelbaar hoe het brein blijft haken aan het moment waarop alles fout ging. Niet om het te begrijpen, maar om het te beheersen tevergeefs.
Rouw als verstoorde tijdslijn
Er wordt vaak gezegd dat rouw een proces is. Maar Bareisa toont iets anders: rouw is geen pad dat je aflegt. Het is een doolhof waarin je ronddwaalt. Je denkt dat je vooruitgaat, maar plots sta je weer bij het begin. Of bij een andere versie van het begin. Of bij het begin zoals iemand anders het zich herinnert. In Drowning Dry wordt rouw niet uitgesproken, maar getoond als een wirwar van versplinterde momenten.
De regisseur weigert elke vorm van catharsis. Geen scène waarin iemand huilt en daarna beter is. Geen antwoord op wat er precies gebeurd is. In plaats daarvan: cirkels. Echo’s. Stilte.
Minimalistische regie met maximale impact
Wat deze film visueel zo intrigerend maakt, is hoe bewust Bareisa keuzes maakt. Er is geen enkele shot die aanvoelt als opvulling. Elk frame is een miniatuurlandschap van afstand en nuance. Hij filmt mensen zoals anderen landschappen filmen: met geduld, met respect, en altijd van een afstand.
Dat gebrek aan emotionele nabijheid maakt de film niet koud. Integendeel. Juist doordat we niet mogen binnenkomen, voelen we de eenzaamheid des te meer. De toeschouwer wordt niet gesust of gerustgesteld, maar uitgedaagd om te blijven kijken, zelfs als dat ongemakkelijk wordt.
Drowning Dry: Kunst of kwelling?
De film polariseert. Voor wie houdt van plotgerichte cinema met duidelijke karakters en concrete antwoorden, is Drowning Dry waarschijnlijk een beproeving. Maar voor wie openstaat voor film als ervaring, als psychologische ruimte, is dit een zeldzame vondst.
Bareisa maakt geen makkelijke cinema, maar wel eerlijke. Hij durft te tonen wat anderen overslaan: de stiltes, de herhalingen, het onbegrip, de verwarring. En dat maakt Drowning Dry uiteindelijk een film die je bijblijft. Niet als een verhaal, maar als een gevoel dat blijft zinderen, lang nadat de lichten aangaan.
Conclusie: Drenkelingen in de tijd
Drowning Dry is een film die ademt in stilte en spreekt in herhaling. Hij toont hoe trauma de structuur van herinnering aantast en hoe rouw geen verdriet is, maar verwarring. Geen lineair verhaal, maar een pulserende herinnering, vol echo’s, ruis en betekenis.
Met meesterlijke beheersing en poëtische visuele taal levert Laurynas Bareisa een beklemmende maar intrigerende ervaring af die vraagt om meer dan kijken hij vraagt om voelen. De vraag is: durf jij toe te geven dat je verdwaald bent?
Wat denk jij?
Heb jij Drowning Dry gezien? Was het een hypnotiserende ervaring of ronduit frustrerend? Deel jouw interpretatie in de reacties. Bij Panda Bytes geloven we dat cinema pas echt gaat leven als jij je stem laat horen.
