Voor de liefhebbers van verstilde rouw, trage herhaling en cinema die blijft rondspoken in je hoofd.
Wie Drowning Dry (2025) heeft gezien, weet: dit is geen film die je ‘even kijkt’. Het is een ervaring. Een zintuiglijke loop vol melancholie, trauma, herhaling en stilte. De Litouwse regisseur Laurynas Bareisa legt met chirurgische precisie bloot hoe herinnering en verlies ons perspectief kunnen breken. Geen spektakel, geen antwoorden, enkel de echo van iets dat ooit heel was.
En als die stijl, die thematiek en die traag pulserende melancholie je raakte, dan wil je meer. Gelukkig is Drowning Dry geen eenzame parel. Er zijn films die met dezelfde emotionele intensiteit, visuele stilte en psychologische diepgang werken. Sommige komen uit het noorden, andere uit het oosten, maar allemaal hebben ze iets dat niet verdwijnt zodra de aftiteling begint.
Bij Panda Bytes gingen we op zoek naar vijf films die je móét zien als Drowning Dry bij je is blijven hangen. Geen top vijf uit gemak, maar een zorgvuldig samengestelde lijst van meesterwerken die het geheugen raken zoals een koele wind op een open wond.
- The Return (Vozvrashchenie, 2003) Regie: Andrey Zvyagintsev
Verloren vaders en onbeantwoorde vragen
In The Return keert een vader na jaren afwezigheid terug naar zijn twee zoons. Ze ondernemen een ogenschijnlijk eenvoudige reis, maar onder de oppervlakte borrelt een storm van wantrouwen, woede en onuitgesproken verdriet. Net als in Drowning Dry blijft alles subtiel, maar voel je continu een dreiging in de lucht.
Zvyagintsev gebruikt beeldtaal om innerlijke spanning te vangen. Lange stiltes, uitgestrekte Russische landschappen en gezichten die meer zeggen dan woorden. Wat begint als een vader-zoon-trip verandert in een existentiële tocht door verlies, autoriteit en verlangen naar erkenning. De emotionele afstand tussen de personages is pijnlijk voelbaar.
The Return is geen vertelling maar een overpeinzing. En het einde, zonder iets te verklappen, hakt erin.
- The Mirror (Zerkalo, 1975) Regie: Andrei Tarkovsky
Een labyrint van herinnering
Als we het hebben over cinema die het geheugen deconstrueert, dan is The Mirror het fundament. Andrei Tarkovsky’s meesterwerk is een associatieve stroom van jeugdherinneringen, dromen, oorlogstrauma’s en familieverhalen. Geen lineaire vertelling, maar een emotioneel landschap waarin elke scène een gelaagde echo is van een andere.
Net als in Drowning Dry lijkt de chronologie van ondergeschikt belang. Wat telt is hoe herinnering voelt: onbetrouwbaar, troebel, maar intens werkelijk. Tarkovsky gebruikt spiegels, water, vuur en wind als symbolen van verandering en vergankelijkheid. Zijn camerabewegingen zijn zacht, alsof de kijker zich voortbeweegt in iemands gedachten.
Wie de traagheid en visuele symboliek van Bareisa waardeerde, zal zich volledig kunnen verliezen in deze poëtische mijmering. The Mirror is geen film die je kijkt, het is een film die je overkomt.
- Mysterious Skin (2004) Regie: Gregg Araki
Twee jongens, twee trauma’s, één waarheid
Waar Drowning Dry zich hult in suggestie en stil verdriet, graaft Mysterious Skin explicieter in het brein dat probeert te vergeten. De film volgt twee jongens die als kind zijn misbruikt. De een keert zich naar de seksindustrie, de ander naar sciencefiction. Hun paden zijn radicaal verschillend, maar leiden onvermijdelijk naar dezelfde onuitgesproken waarheid.
Araki’s film is directer dan Bareisa’s, maar het thema is verwant: hoe trauma zich nestelt in geheugen, en hoe de geest constructies bouwt om te overleven. Ook hier zie je herhalingen, fragmentaties en sprongen in tijd. En een weergaloos stil moment tegen het einde dat net zo ademafsnijdend is als het stille verdriet in Drowning Dry.
Mysterious Skin is pijnlijk eerlijk, maar nooit exploitatief. Het is een film die je ondergaat en die blijft.
- Winter Sleep (Kış Uykusu, 2014) Regie: Nuri Bilge Ceylan
Woorden als wapen, stilte als afgrond
Deze Turkse winnaar van de Gouden Palm is bijna drieënhalf uur lang, maar voelt als een trage droom waarin je verdwijnt. Het verhaal draait om een gepensioneerd acteur die een klein hotel runt in Anatolië. Er is weinig actie, maar des te meer spanningen: tussen hem en zijn jonge vrouw, tussen hem en zijn zus, tussen hem en zijn huurders.
Wat Winter Sleep deelt met Drowning Dry is de beklemming van relaties waarin alles lijkt te draaien om wat níét wordt uitgesproken. Ceylan bouwt zijn scènes op met minutieuze gesprekken die schuren, bevriezen en barsten. Er is geen muziek. Geen regie die je dwingt. Enkel mensen, woorden en een landschap dat verstilt.
Voor wie geduld heeft en houdt van cinema die je langzaam afpelt, is dit een onmisbare ervaring.
- Aftersun (2022) Regie: Charlotte Wells
De zachte breuk van een herinnering
Aftersun is misschien de meest verwante film aan Drowning Dry van de afgelopen jaren. Ook hier draait het om herinnering, verlies en wat we pas begrijpen als het te laat is. Sophie herinnert zich een vakantie met haar jonge vader. Hun band lijkt warm, maar onder de oppervlakte sluimert iets donkers. De film toont weinig expliciet, maar suggereert alles.
Wells maakt gebruik van videobeelden, tijdssprongen en wisselende perspectieven om het geheugen vorm te geven. Elke scène voelt als een emotionele polaroid, vluchtig, breekbaar en vervuld van melancholie. Net als Bareisa vertrouwt ze op herhaling, kleine gebaren en de afwezigheid van drama om iets groots te zeggen over verlies.
Wie na Drowning Dry behoefte heeft aan troost zonder zoetheid, aan verdriet zonder pathetiek, vindt in Aftersun een zielsverwant.
Conclusie: Cinema als echo van de geest
Wat deze vijf films verbindt met Drowning Dry is hun gedeelde verlangen om de menselijke ervaring van binnenuit te tonen. Geen spektakel, geen plotwendingen om van je stoel te vallen, maar een trage, emotionele verdichting. Elk van deze films laat zien hoe breekbaar onze herinneringen zijn. Hoe het verleden zich blijft herhalen in ons hoofd, met net iets andere kleuren, geluiden of blikken. Hoe trauma niet stopt, maar cirkelt. En hoe schoonheid gevonden kan worden in de stiltes tussen de woorden.
Bij Panda Bytes geloven we in cinema die niet snel verteerd wordt. Films die blijven. Die iets openbreken. En die je misschien nooit helemaal begrijpt, maar wel voelt.
Wat vind jij?
Welke film raakte jou zoals Drowning Dry dat deed? Heb jij zelf suggesties die in dit rijtje passen? Deel ze hieronder in de reacties en help andere lezers verdwalen in het mooiste filmgevoel dat er is: melancholie.
