Introductie:
Adam Sandler trekt opnieuw zijn Bruins-trui aan in Happy Gilmore 2, een film die meer voelt als een reünie dan als een volwaardige sequel. In deze review duiken we in de wereld van overdaad, nostalgie en… sportdrank-villains. Is dit vervolg een hole-in-one of een bal recht de struiken in? Spoiler: het is vooral dat laatste.
Een vervolg dat op gevoel speelt, maar vaak de plank misslaat
Deze filmrecensie van Happy Gilmore 2 laat weinig twijfel bestaan: Sandlers nieuwe avontuur leunt zwaar op het verleden. Happy is inmiddels een gebroken man. Alcoholisme, verlies van huis en carrière, en een dochter die droomt van een elitaire balletschool. Dat laatste is dan ook de drijfveer voor Happy om terug te keren naar de golfbaan, in de hoop zijn leven weer op de rails te krijgen.
Op papier klinkt het als een mooi verhaal over herstel en vaderschap, maar in de uitvoering worden die thema’s overschaduwd door iets anders: beroemdheden, en héél veel ervan.
Meer bekende gezichten dan originele ideeën
De lijst van cameo’s is bijna lachwekkend lang. Travis Kelce, Post Malone, Guy Fieri, Eminem, Ken Jennings en nog een tiental anderen duiken op. Ze zijn vermakelijk, maar vooral afleidend. Het voelt alsof de film niet vertrouwt op zijn eigen verhaal of humor en daarom constant bekende gezichten in je gezicht duwt.
Het gevolg? De balans tussen oude charme en nieuwe inhoud is volledig zoek. Wat begon als een verhaal over herstel en familie, verandert in een chaotisch collage van “herinner je je deze scène nog?” en YouTube-vriendelijke cameo’s.
Wat werkt er nog wel?
Ondanks alle chaos bevat Happy Gilmore 2 toch een paar rake klappen. De band tussen Happy en zijn dochter werkt oprecht, en cinematograaf Zak Mulligan verrast met visueel indrukwekkende shots. Een nachtelijk gesprek tussen Happy en medegolfer Jim Daly is zelfs intiem en verstild een zeldzaam moment van schoonheid in een film die verder vooral druk is.
Ook Ben Stiller als Hal, de sadistische begeleider uit het verzorgingstehuis, maakt een leuke terugkeer. Zijn scènes behoren tot de grappigste momenten van de film, vooral omdat hij z’n rol met zichtbaar plezier opnieuw speelt.
De vergelijking: origineel versus sequel
Het verschil tussen Happy Gilmore uit 1996 en dit vervolg is duidelijk. De originele film stond bol van de creatieve absurditeit, simpele maar effectieve humor en onvergetelijke personages. Deze sequel is vooral gevuld met verwijzingen naar het origineel, met nauwelijks ruimte voor iets nieuws.
- De humor: waar het origineel nieuwe grappen bracht, herhaalt deze film vooral oude.
- De cast: de eerste film bouwde een charmante, eigenzinnige cast op. In deel twee is die cast grotendeels vervangen door cameo’s.
- Het verhaal: destijds simpel en doeltreffend, nu complexer maar emotioneel minder sterk.
Een legacy-sequel die zijn eigen put graaft
Sandler lijkt met Happy Gilmore 2 te mikken op drie soorten kijkers: fans van het origineel, hedendaagse golfkijkers en een jonger publiek dat verslaafd is aan internetcultuur. Voor wie precies in het midden van dat Venn-diagram valt, zal dit ongetwijfeld een vermakelijke rit zijn. Voor de rest voelt het vooral als een gemiste kans.
Conclusie van onze review: nostalgie zonder nieuwe koers
Happy Gilmore 2 wil het verleden eren, maar durft amper iets nieuws te proberen. En dat is zonde. Er zit potentie in het verhaal van een gevallen sportheld die zich herpakt, zeker met het talent van Sandler en zijn dochter Sunny aan boord. Maar tussen de cameo’s, flashbacks en overdadige verwijzingen naar het origineel blijft de emotionele kern te vaak onder het gras.
Wat denk jij? Moeten legacy-sequels trouw blijven aan het origineel, of is vernieuwing juist de sleutel tot succes? Deel je mening met Panda Bytes we horen graag van je.
