Introductie:
Psychologische thrillers zijn als pittige sambal. Je weet dat het gaat branden, maar toch neem je een hap. A Normal Woman, de nieuwe Indonesische film op Netflix, is precies zo’n ervaring. Oncomfortabel, intens en visueel overdonderend. Bij Panda Bytes doken we in deze beklemmende koortsdroom en kwamen terug met een recensie die je net zo uit balans brengt als de film zelf.
Het masker van Milla: glamour, waanzin en vervagende grenzen
Op het eerste gezicht lijkt Milla het perfecte leven te leiden. Een knappe echtgenoot, een dochter die zo uit een magazine lijkt te zijn weggelopen, en een villa waar je spontaan van gaat pinnen. Maar onder die luxe ligt een broeiend onbehagen. De spanningen in huis, de kille relatie met haar schoonmoeder, en het constante gevoel dat ze bekeken wordt alles draagt bij aan de sluimerende onrust die langzaam maar zeker oplaait tot een volledige psychische uitbarsting.
Als Milla begint te dromen over een mysterieus meisje genaamd Grace, vervaagt de grens tussen realiteit en verbeelding. Die dromen worden geen toevluchtsoord, maar een waarschuwing. Haar lichaam begint te reageren op haar geest: krassen, verwondingen, onverklaarbare gedragingen. Alles wat ooit solide leek haar relatie, haar rol als moeder, haar identiteit begint te scheuren. En jij als kijker scheurt met haar mee.
Een vrouw in oorlog met haar eigen geest
A Normal Woman toont op indrukwekkende wijze hoe mentale afbraak eruit kan zien, zonder in de val te trappen van overduidelijke verklaringen. Er is geen arts die een diagnose stelt, geen vriendin die Milla met zachte woorden redt. In plaats daarvan is er verwarring, vervreemding en het soort stil verdriet dat onder je huid kruipt.
We zien Milla langzaam afglijden, stap voor stap. Eerst de vreemde dromen, dan de kleine momenten van verwarring, gevolgd door het obsessieve krabben en het vervreemden van haar eigen kind. Ze verdwijnt in zichzelf, en daarmee verliest ook de kijker zijn houvast. Dat maakt de film zo sterk: het is geen ‘gekke vrouw’ verhaal, maar een subtiele, pijnlijke kijk op hoe een mens kan desintegreren onder sociale druk en persoonlijke ontkenning.
Deze geleidelijke ontwrichting is niet alleen beklemmend, maar ook pijnlijk herkenbaar. Wie heeft niet ooit geprobeerd te voldoen aan verwachtingen die niet de jouwe zijn? A Normal Woman laat zien wat er gebeurt als je jezelf kwijtraakt in de rol die je geacht wordt te spelen.
Feminisme of vrouwenstrijd?
Op papier lijkt A Normal Woman een feministische film. Een vrouw die worstelt met haar rol, die langzaam haar eigen pad probeert te vinden, die vecht tegen de verstikkende verwachtingen van haar omgeving. Maar wie goed kijkt, ziet ook iets anders. In plaats van solidariteit tussen vrouwen toont de film een wereld waarin vrouwen elkaars grootste vijanden zijn.
De schoonmoeder is een soort schaduwfiguur die de touwtjes in handen houdt, haar zoon beschermt en Milla klein houdt. Er is nauwelijks ruimte voor vrouwelijke vriendschap of begrip. Vrouwen concurreren met elkaar, onderdrukken elkaar en houden het patriarchale systeem in stand. Dat voelt op momenten pijnlijk conservatief, alsof de film terugvalt in oude stereotypen.
Toch kan deze aanpak ook gelezen worden als een scherpe kritiek op hoe vrouwen vaak tegen elkaar worden uitgespeeld in plaats van samengebracht. Het is geen rooskleurig beeld, maar wel een eerlijke afspiegeling van hoe interne en externe druk elkaar versterken. Daarmee is A Normal Woman misschien niet de feministische oppepper die sommige kijkers zoeken, maar wel een ongemakkelijke spiegel.
Visuele stijl: oververzadigde kleuren en verstilde horror
Op visueel vlak is A Normal Woman een meesterwerk. Elke scène is zorgvuldig gestileerd, van de strakke lijnen in het huis tot de overdreven felle kleuren van het eten. Vooral die laatste keuze valt op: de maaltijden zien eruit als iets uit een surrealistische schilderij, en dragen bij aan de beklemming. Wat eerst huiselijk lijkt, krijgt een absurde, haast giftige lading.
De cinematografie draagt op subtiele wijze bij aan de psychologische spanningsboog. Close-ups van Milla’s gezicht, haar handen die trillen, de blik in haar ogen als ze wéér wakker wordt uit een droom het is allemaal rauw en intens. De droomsequenties zijn filmisch indrukwekkend, met onscherpe randen, schokkende beelden en geluid dat net niet synchroon loopt. Alles is ontworpen om je uit balans te brengen.
Het is horror zonder monster, thriller zonder moord. De angst komt van binnenuit, en dat maakt het des te beklemmender. Je voelt de spanning in je eigen lijf kruipen, en op sommige momenten wil je bijna wegkijken. Maar je doet het niet. Want A Normal Woman hypnotiseert, zelfs als het schuurt.
Indonesisch, maar universeel
De film is stevig geworteld in de Indonesische cultuur, maar de thematiek is herkenbaar over de hele wereld. De druk om perfect te zijn, het taboe op psychische problemen, het stille verdriet van vrouwen die zichzelf vergeten in dienst van anderen het zijn onderwerpen die overal resoneren.
Wat de film extra bijzonder maakt is de subtiele maatschappijkritiek. De titel alleen al A Normal Woman zegt genoeg. Wat betekent normaal? Wie bepaalt dat? En waarom wordt een vrouw pas ‘abnormaal’ gevonden als ze weigert zich aan te passen? De film stelt deze vragen zonder antwoorden te geven, maar met genoeg venijn om je er dagen later nog mee bezig te houden.
Voor wie Indonesische cinema alleen kent van actiefilms als The Raid of horror zoals Impetigore, is dit een verfrissende en intense kennismaking met een andere, introspectieve kant van deze bloeiende filmcultuur.
Voor wie is deze film?
Deze film is absoluut de moeite waard voor liefhebbers van gelaagde verhalen met psychologische diepgang. Als je houdt van films als Saint Maud, Swallow of Sharp Objects, dan zul je hier zeker iets van je gading vinden. A Normal Woman is geen makkelijke film, maar wel een die blijft hangen.
Ben je op zoek naar luchtige spanning of een avondje gedachteloos Netflixen? Dan kun je deze beter overslaan. De film vraagt iets van je als kijker. Inlevingsvermogen, geduld en een sterke maag. Niet vanwege het bloed, maar door de manier waarop hij je dwingt jezelf onder de loep te nemen.
Eindoordeel van Panda Bytes
A Normal Woman is geen perfecte film, maar dat hoeft ook niet. Het is een dappere, confronterende en visueel indrukwekkende productie die laat zien hoe diep de kloven in een ‘perfect’ leven kunnen zijn. Feministisch? Misschien niet in de klassieke zin, maar wel in zijn onverbloemde eerlijkheid.
Wij geven A Normal Woman vier van de vijf mentale instortingen. En dat bedoelen we als compliment.
Wat vind jij?
Heb jij A Normal Woman al gezien? Herkende je jezelf in Milla’s worstelingen of vond je het allemaal te veel van het goede? En hoe kijk jij naar de manier waarop vrouwenrollen in cinema worden neergezet?
Laat je mening achter in de reacties en praat mee met de Panda Bytes community. Samen maken we film kijken nóg interessanter.
