Wanneer de kassa leeg bleef, maar het publiek uiteindelijk tóch kwam opdagen
Niet elke film die flopt, verdient het ook. In 2004 verschenen er heel wat films die bij de première keihard onderuitgingen aan de box office. Slechte recensies, teleurstellende bezoekersaantallen, of gewoon compleet genegeerd door het grote publiek. Maar sommige van die films bleken… verrassend leuk. Of op z’n minst zó eigenaardig, charmant of bizar, dat ze een tweede leven kregen dankzij fans, cultverering en eindeloze herbekijkingen op dvd of streaming.
Want laten we eerlijk zijn: cijfers zeggen lang niet alles. In de bioscoop genegeerd, maar jaren later gekoesterd door een trouwe schare kijkers? Dan heb je misschien geen hit, maar wél iets wat blijft hangen.
Bij Panda Bytes duiken we vandaag in het filmjaar 2004. We selecteerden zeven films die op papier een flop waren, maar die tóch iets bijzonders doen. Misschien wel juist omdat ze risico’s namen, of nét iets te vreemd waren voor het grote publiek.
Regie: Wes Anderson
Budget: 50 miljoen dollar – Opbrengst: 34 miljoen dollar
Toen deze film uitkwam, begreep bijna niemand het. Was het satire? Was het kunst? Was het überhaupt grappig? De stijl was absurd, de personages emotioneel afstandelijk en de plot vrij onsamenhangend. Maar inmiddels is het een van de meest geliefde films van Wes Anderson.
Bill Murray speelt de tragikomische oceaanavonturier Steve Zissou, op een missie om een mysterieuze haai te doden die zijn vriend zou hebben opgegeten. Onderweg raakt hij verwikkeld in ouderlijke onzekerheden, piratenaanvallen en muzikale intermezzo’s met David Bowie-covers in het Portugees.
Waarom tóch leuk?
De combinatie van kleurrijke sets, droge humor, melancholie en Andersons unieke esthetiek werkt wonderwel. Niet voor iedereen, maar voor de liefhebber is dit een film die je blijft herbekijken, steeds met meer plezier.
Regie: Kerry Conran
Budget: 70 miljoen dollar / Opbrengst: 58 miljoen dollar
Deze film werd gepresenteerd als een visuele revolutie. Alles, behalve de acteurs, werd digitaal gecreëerd. Het resultaat: een retro-futuristische wereld die tegelijk doet denken aan jaren 30-stripboeken en sciencefiction uit de jaren 50. Ambitieus? Zeker. Maar het grote publiek bleef weg.
Jude Law en Gwyneth Paltrow spelen de hoofdrollen, omringd door vliegende robots, geheime laboratoria en gestileerde achtergronden. De plot? Een mix van avonturenfilm, detectiveverhaal en sciencefiction.
Waarom tóch leuk?
Omdat het er uniek uitziet. Je voelt de passie en het vakmanschap, ondanks de technische beperkingen. En in een wereld vol generieke blockbusters is dit een film die écht durfde anders te zijn.
Regie: Edgar Wright
Budget: 6 miljoen dollar / Opbrengst in VS: 13 miljoen dollar (pas later wereldwijd een succes)
Ja, inmiddels is Shaun of the Dead een klassieker. Maar bij release in de VS stelde de opbrengst flink teleur. De film was lastig te categoriseren: niet echt horror, niet helemaal komedie, en een tikje te Brits voor het Amerikaanse publiek. Maar wat een parel bleek dit te zijn.
Simon Pegg speelt Shaun, een luie, stuurloze man die tijdens een zombie-uitbraak eindelijk z’n leven op orde probeert te krijgen. De film is hilarisch, scherp geschreven, en vol liefde voor het genre.
Waarom tóch leuk?
Omdat het precies dát soort film is dat je met vrienden blijft doorgeven. Een perfecte balans tussen satire en oprechte genregenegenheid. En met Edgar Wrights regiestijl blijft hij fris, zelfs twintig jaar later.
Regie: David Twohy
Budget: 105 miljoen dollar / Opbrengst: 115 miljoen dollar (te weinig om break-even te draaien)
Na het onverwachte succes van Pitch Black kreeg Vin Diesel zijn eigen sciencefiction-epos. The Chronicles of Riddick was ambitieus, donker en vol ingewikkelde wereldbouw. Maar de critici waren niet enthousiast en het publiek wist niet wat ze ermee aan moesten.
Toch heeft deze film sindsdien een trouwe fanbase opgebouwd. Riddick is een antiheld pur sang, de wereld is complex en duister, en de sfeer is onvergetelijk.
Waarom tóch leuk?
Het is ruig, gedurfd en visueel indrukwekkend. Ja, het is soms over the top, maar wie houdt van duistere sci-fi met een serieuze ondertoon, komt hier volledig aan z’n trekken.
Regie: Guillermo del Toro
Budget: 66 miljoen dollar / Opbrengst: 99 miljoen dollar (matig voor een superhelden film)
Voor Marvel de boel overnam, waren superhelden films nog echte gok projecten. Hellboy is daar het bewijs van. Ondanks een unieke visuele stijl, sterke cast en een intrigerend hoofdpersonage, was de film bij release geen groot kassucces.
Maar kijk vandaag de dag naar de populariteit van Ron Perlman als Hellboy en de reputatie van Guillermo del Toro, en je weet: deze film liep gewoon zijn tijd vooruit. In plaats van gladde helden koos del Toro voor monsters, mystiek en steampunk-elementen.
Waarom tóch leuk?
Omdat het voelt als een stripboek dat tot leven komt. Ron Perlman ís Hellboy. En del Toro’s liefde voor detail en fantasie spat van het scherm.
Regie: Richard Eyre
Budget: onbekend – Opbrengst: slechts 2 miljoen dollar wereldwijd
Deze historische dramafilm werd vrijwel volledig genegeerd bij release, maar verdient veel meer aandacht. Billy Crudup speelt Ned Kynaston, een mannelijke toneelspeler die in de 17e eeuw vrouwenrollen speelt tot het op een dag vrouwen verboden wordt om door mannen gespeeld te worden, en hij zijn status kwijtraakt.
Wat volgt is een slim geschreven, emotioneel geladen verhaal over identiteit, kunst, liefde en gender rollen. Claire Danes speelt ook een prachtige bijrol als de vrouw die zijn plaats op het toneel inneemt.
Waarom tóch leuk?
Omdat het thema’s behandelt die vandaag nog steeds relevant zijn. En omdat de chemie tussen de hoofdpersonages en de scherpe dialogen het verhaal meeslepend maken. Een vergeten pareltje.
Regie: David O. Russell
Budget: 20 miljoen dollar Opbrengst: 20 miljoen dollar (breakeven, maar geen succes)
Een filosofische komedie over existentiële detectives, identiteit en toeval. Klinkt dat als een blockbuster? Nee. En dat was het ook niet. Maar I ❤️ Huckabees is zo origineel, zo absurd en zo bizar charmant, dat het een tweede leven kreeg op dvd en in filmliefhebbers kringen.
Met een indrukwekkende cast (Jason Schwartzman, Dustin Hoffman, Lily Tomlin, Naomi Watts, Mark Wahlberg en Jude Law) en een script vol existentiële mijmeringen, is dit een film die je ofwel haat, ofwel eindeloos wilt analyseren.
Waarom tóch leuk?
Omdat het lef toont. Omdat het anders is dan alles wat je gewend bent. En omdat het je aan het denken zet over je eigen plek in de wereld op een knotsgekke, poëtische manier.
Tot slot: Floppen is soms gewoon vooruitlopen
Films die floppen zijn niet per definitie slecht. Sommige zijn simpelweg hun tijd vooruit. Te eigenzinnig, te complex, te moeilijk te marketen. Of gewoon verkeerd gepositioneerd. Wat op het moment zelf als mislukking voelt, blijkt jaren later een cultklassieker of een inspiratiebron voor nieuwe makers.
2004 was zo’n jaar vol films die buiten de lijntjes kleurden. Ze vielen misschien niet in de smaak bij het grote publiek, maar wisten wél kijkers te vinden die ze zijn blijven omarmen. En dat is misschien nog wel waardevoller dan miljoenen aan inkomsten.
Want eerlijk is eerlijk: wie herinnert zich vandaag nog de échte kassuccessen van dat jaar? En wie kijkt er voor de vijfde keer met een glimlach naar Shaun of the Dead of The Life Aquatic?
Welke film uit 2004 vond jij fantastisch, ondanks de flopstatus?
Laat het ons weten in de reacties of tag ons op socials met jouw favoriete vergeten pareltje.
Tot de volgende filmduik
Team Panda Bytes
