Introductie:
Sommige films blijven je bij als een vage herinnering aan een droom. Niet per se omdat ze perfect zijn, maar omdat ze iets aanraken dat lastig onder woorden te brengen is. The Curious Case of Benjamin Button uit 2008 is zo’n film. Een verhaal over tijd, liefde, verlies en het verstrijken van alles, verteld vanuit het perspectief van iemand die letterlijk tegen de stroom van het leven in zwemt.
Bij Panda Bytes vonden we het tijd om deze film opnieuw te bekijken. Zeventien jaar na release, in een wereld die sindsdien zelf ouder en misschien ook wijzer is geworden, vroegen we ons af: houdt Benjamin Button nog altijd stand in 2025?
Tijd terugspoelen: het bijzondere verhaal
Gebaseerd op het korte verhaal van F. Scott Fitzgerald, volgt The Curious Case of Benjamin Buttonhet leven van een man die oud geboren wordt en jong sterft. Hij komt ter wereld als gerimpelde baby met artritis en verlaat het leven als een zuigeling met de onschuldige blik van een kind. Alleen heeft hij dan alles al meegemaakt: liefde, oorlog, verlies en de waarde van herinneringen.
Benjamin, gespeeld door Brad Pitt, groeit op in een bejaardentehuis en wordt jonger naarmate de jaren verstrijken. Zijn leven kruist dat van Daisy (Cate Blanchett), een danseres die haar eigen pad volgt. Hun wegen lopen samen op een uniek moment in de tijd waarin ze elkaar qua leeftijd precies vinden.
David Fincher zonder duistere randjes
Wat deze film extra bijzonder maakt, is dat hij geregisseerd werd door David Fincher. De man die we vooral kennen van thrillers als Fight Club, Se7en en Gone Girl. In Benjamin Button kiest hij voor een veel zachtere toon. Geen moorden of complotten, maar melancholie, tederheid en filosofie.
Finchers oog voor detail is onmiskenbaar aanwezig. Elke scène is doordacht opgebouwd en visueel rijk. Of het nu regent op een veranda in New Orleans of het zonlicht door de gordijnen valt, de beelden spreken. De sfeer roept een soort nostalgie op, alsof je een herinnering bekijkt waarvan je niet zeker weet of ze van jou is of van iemand anders.
Brad Pitt: van bejaard naar baby
Brad Pitt speelt Benjamin met een ingetogenheid die opvalt. Zijn rol vraagt vooral veel fysieke transformaties, dankzij toen baanbrekende digitale effecten, maar ook emotioneel blijft hij geloofwaardig. Hij is een man die met verwondering naar het leven kijkt, die observeert zonder oordelen.
Cate Blanchett speelt Daisy met vuur en kwetsbaarheid. Waar Benjamin langzaam jonger wordt, zien we bij haar de sporen van ouder worden. De scènes waarin ze elkaar vinden, in wat je bijna een perfect kruispunt in de tijd kunt noemen, zijn ontroerend.
Hun liefde is geen allesverslindende passie, maar eerder een tedere erkenning van hoe kostbaar het moment kan zijn. De timing is zelden ideaal, en misschien is dat net de kracht van hun verhaal.
Leven in omgekeerde volgorde
Wat als je het leven achteruit zou leven? Geen puberteit, geen midlifecrisis, maar wel afscheid nemen van alles terwijl je fysiek nog een kind bent. Benjamin leert liefhebben en verliezen in omgekeerde volgorde. En dat maakt zijn levensreis des te tragischer.
De film stelt grote vragen zonder met duidelijke antwoorden te komen. Wat is de waarde van tijd? Wat betekent het om te leven als je weet dat je niemand écht kunt vasthouden? Benjamin Buttontoont de kwetsbaarheid van het bestaan door een uniek perspectief.
Visueel vakwerk
Voor zijn tijd was de film visueel indrukwekkend. De digitale verjonging van Brad Pitt was een technisch hoogstandje in 2008. Vandaag, nu digitale gezichten steeds gewoner worden, zie je hier en daar de ouderdom van de techniek, maar dat stoort zelden. De dromerige sfeer helpt om kleine imperfecties te vergeven.
De cinematografie van Claudio Miranda is prachtig. Warme kleuren, zachte belichting, schaduwen en spiegels die de vergankelijkheid van het leven weerspiegelen. Ook de muziek van Alexandre Desplat doet veel. Zijn sobere pianothema’s ondersteunen de film op een manier die je soms nauwelijks merkt, maar die je wél voelt.
Lang, traag en toch waardevol
De film is lang, daar moeten we eerlijk in zijn. Met een speelduur van bijna drie uur vraagt hij aandacht en geduld. Niet iedereen heeft dat, zeker niet in een tijd waarin alles snel en direct moet. Toch is dat net wat deze film krachtig maakt. Het tempo dwingt je om stil te staan. Om te kijken, te voelen en te reflecteren.
Sommige zijverhalen voelen als vulling. Denk aan de Russische vrouw of de man die zeven keer door de bliksem werd getroffen. Maar zelfs die momenten dragen bij aan de sfeer van de film. Ze maken het verhaal rijker, gelaagder, zoals een oud fotoalbum met losse notities ertussen.
Hoe voelt de film anno 2025?
In een wereld waarin mensen hun jeugd proberen te verlengen met filters, fitness en AI, voelt Benjamin Button actueler dan ooit. Het herinnert ons eraan dat ouder worden niet iets is om te vrezen, maar een kans om te groeien. En dat elke fase van het leven betekenisvol is, juist omdat het tijdelijk is.
De film is misschien geen klassieker in de strikte zin, maar wel een uniek werk dat zijn plek verdient. Geen schreeuwerige boodschap, maar een fluistering over het belang van loslaten, van leven in het moment en van het koesteren van herinneringen.
Eindconclusie
The Curious Case of Benjamin Button is geen film voor elke dag, maar wel eentje om op het juiste moment te herontdekken. Als je de rust vindt om het verhaal zijn werk te laten doen, zul je geraakt worden. Niet door bombastische emoties, maar door kleine waarheden die langzaam binnensijpelen.
Panda Bytes geeft deze herbekeking: vier sterren van de vijf
Een film als een herinnering. Niet perfect, maar wel waardevol.
Wat denk jij?
Heb jij Benjamin Button onlangs nog gezien? Raakte het je opnieuw, of vond je het te traag? En als jij het leven achteruit zou kunnen leven, zou je het doen?
Vertel het ons in de reacties of op onze socials. We horen graag jouw blik op tijd, herinneringen en film.
Blijf kijken. Blijf voelen. Blijf ontdekken. Alleen bij Panda Bytes.
