Van tijdreizen in Parijs tot gênante komediefiasco’s. De grillige carrière van Hollywoods charmantste surferkop.
Owen Wilson. Die naam roept meteen beelden op van blonde lokken, een ietwat gebogen neus en natuurlijk dat iconische wow. Maar achter dat relaxte uiterlijk schuilt een acteur met een opvallend diverse filmografie. Soms raakt hij je recht in het hart, soms sla je je hoofd tegen de leuning van je bioscoopstoel. Hij is een unieke mix van melancholie en meligheid. En bij Panda Bytes houden we daar wel van.
Vandaag gaan we op zoek naar het beste én het slechtste van Owen Wilson. We zetten twee films in het zonnetje waarin hij op briljante wijze schittert. En we confronteren twee titels die we liever in een stoffige videotheek achterin een la zouden begraven. Geen oppervlakkige wow-verzameling maar een eerlijke duik in zijn filmgeschiedenis.
Twee Knallers
Knaller 1 Midnight in Paris (2011)
Regie: Woody Allen
Genre: Romantische fantasie
IMDb-score: 7.7
Midnight in Paris is de droom van elke nostalgicus. Owen Wilson speelt Gil Pender, een Hollywood scenarist die zich liever schrijver noemt. Tijdens een vakantie in Parijs met zijn veel te rationele verloofde ontdekt hij iets magisch. Elke nacht om klokslag twaalf uur wordt hij teruggebracht naar het Parijs van de jaren twintig. Hij ontmoet zijn literaire helden. Hemingway, Fitzgerald, Gertrude Stein. Alsof je op een feestje binnenstapt waar iedereen op je boekenplank woont.
Wat deze film zo goed maakt is hoe natuurlijk Wilson zich beweegt in dit dromerige verhaal. Zijn naïeve verwondering is oprecht en ontwapenend. Hij is niet het type acteur dat groot speelt. Hij doet het met een half gefluisterde zin, een trekje van zijn wenkbrauw, een zachte blik. Precies wat deze film nodig heeft.
Panda Bytes zegt:
Een film die je zin geeft om te verdwalen in een andere tijd. En in je eigen gedachten. Wilson bewijst dat hij meer is dan een komische bijrol. Hij kan een hele film dragen, zelfs tussen reuzen van de kunst.
Knaller 2 The Royal Tenenbaums (2001)
Regie: Wes Anderson
Genre: Tragikomedie
IMDb-score: 7.6
Owen Wilson en Wes Anderson is als pindakaas met banaan. Je denkt niet meteen dat het werkt, tot je het proeft. In The Royal Tenenbaums speelt Wilson Eli Cash, een jeugdvriend van de familie Tenenbaum. Een schrijver, een buitenstaander, een beetje verloren. Hij hoort erbij, maar toch ook weer niet. Zijn personage lijkt een bijrol, maar krijgt een tragikomische diepgang die je niet verwacht.
Wilson schreef ook mee aan het script, samen met Anderson. Dat voel je. Zijn timing is feilloos. Zijn zinnen zijn droog en doordrenkt met ironie. Maar onder die humor schuilt een eenzaamheid die je pas in de tweede helft van de film echt voelt.
Panda Bytes zegt:
Eli Cash is een man die je niet meteen begrijpt, maar die je bijblijft. Zoals veel personages van Wilson. En zoals de film zelf. Een visueel pareltje met hart en humor. Must-see materiaal.
Twee Floppers
Flopper 1 Zoolander 2 (2016)
Regie: Ben Stiller
Genre: Komedie
IMDb-score: 4.7
Soms moet je iets moois gewoon laten rusten. De eerste Zoolander was een cultklassieker. Over the top, maar charmant en met verrassend slimme satire. Zoolander 2 probeert dat succes te herhalen, maar vergeet waarom het origineel werkte. Het is alsof je een grap opnieuw vertelt, luider en met meer gebaren, maar niemand lacht nog.
Owen Wilson keert terug als Hansel, het mysterieuze model met een hart van goud. Maar waar hij in de eerste film speels en naïef was, is hij hier plat en geforceerd. De dialogen zijn slechter dan een Instagram-caption uit 2011. De grappen zijn moe. De modewereld voelt niet meer als een leuke karikatuur maar als een doelwit zonder scherpte.
Panda Bytes zegt:
Zelfs Wilsons charme kan dit wrak niet redden. De enige wow die je voelt is verbazing dat dit project groen licht kreeg. Een vervolg waar niemand om vroeg en niemand op zat te wachten.
- Drillbit Taylor (2008)
Regie: Steven Brill
Genre: Komedie
IMDb-score: 5.7
Drie gepeste tieners huren een bodyguard in. Klinkt als een luchtige highschool komedie. Maar dan komt Drillbit Taylor. Een dakloze oplichter die zich voordoet als oud-militair. Gespeeld door Owen Wilson, die zichtbaar worstelt met een script dat zelf ook niet weet of het voor volwassenen of kinderen bedoeld is.
Er is geen chemie tussen Wilson en de jonge cast. De grappen zijn plat, de timing rommelig. En Wilsons karakter wordt zo onsympathiek neergezet dat je niet snapt waarom de film denkt dat hij het hart van het verhaal is. Zelfs voor een komedie is dit pijnlijk ongemakkelijk.
Panda Bytes zegt:
Een film die zo graag grappig wil zijn dat hij vergeet grappig te zijn. Wilson verdient beter dan dit zwakke, richtingloze script.
De Wilson-essentie
Wat leren we van deze vier films? Dat Owen Wilson geen standaardacteur is. Hij is geen kameleon die in elke film opgaat in zijn rol. Nee, hij is Owen Wilson. Altijd. Maar in de juiste context werkt dat wonderwel. Geef hem een regisseur die hem begrijpt, een script dat tussen de regels leeft, en je krijgt magie.
Zijn samenwerking met Wes Anderson blijft een van de meest vruchtbare in Hollywood. En wanneer hij de kans krijgt om personages te spelen die zoeken naar betekenis, komt zijn kwetsbaarheid echt tot zijn recht.
Maar zet hem in een slapstickscenario zonder richting of in een vervolg dat leunt op vermoeide grappen, dan werkt het gewoon niet. Dan verandert zijn wow in een zucht.
Bonus: nog vijf films waarin Wilson wél de juiste toon raakt
- The Darjeeling Limited
Een visueel poëtische reis door India, vol broederliefde en zelfontdekking. - Marley & Me
Tranen met tuiten. Niet vanwege de hond alleen, maar door Wilsons oprechte vertolking van een man die volwassen wordt. - Wonder
Een intieme familiefilm waarin Wilson laat zien dat hij ook in serieuze bijrollen indruk maakt. - Wedding Crashers
Lichtvoetig, maar met perfecte timing. Wilsons energie tilt de film boven het genre uit. - Loki (Marvel-serie)
Als Mobius geeft hij een verrassend kalme, slimme draai aan het Marvel-universum. Meer dan een bijrol, minder dan over the top.
Panda Bytes conclusie
Owen Wilson is een acteur van uitersten. Soms brengt hij magie. Soms verschijnt hij in films die je liever vergeet. Maar zelfs dan blijft hij herkenbaar. Warm. Eerlijk. Uniek.
Zijn filmografie laat zien dat het niet altijd draait om technische perfectie of Oscarwaardige rollen. Soms is het genoeg om gewoon jezelf te zijn en toch te raken. Dat is de kracht van Owen Wilson. En stiekem hopen we nog op veel meer van die magische wow-momenten.
Wat is jouw favoriete Wilson-film? Vond jij Zoolander 2 wél geslaagd of wil je Drillbit Taylor herwaarderen als cultklassieker? Laat van je horen in de reacties.
Panda Bytes kijkt. En voelt. Altijd een beetje met een wow.
