Films die je hoofd deden schudden, maar je hart deden lachen
Intro: Flopwaardig vermaak uit het verleden
In 2023 werden bioscopen opnieuw overspoeld met blockbusters, remakes, origin stories en TikTok-vriendelijke spektakels. Sommige daarvan raakten de juiste snaar. Anderen? Die sloegen de plank zó hard mis dat het houtwerk ervan spontaan afbladderde.
Maar zoals we bij Panda Bytes graag zeggen: “Niet elke ramp is een tragedie. Sommige zijn komedies in vermomming.” En soms ontdek je in een film die totaal niet werkt toch iets onverwachts: oprechte lol. Verwondering. Of gewoon een goed excuus om anderhalf uur nergens over na te denken.
Hier is onze onofficiële maar onmisbare Top 7 van de grootste filmflops uit 2023 die je tóch moet zien, al is het maar om met open mond te fluisteren: “Waarom is dit zo slecht en waarom vind ik het zó leuk?”
De snelste superheld met de traagste film ooit
Warner Bros had hoge verwachtingen van The Flash. De film moest het DC-universum resetten, een nieuw tijdperk inluiden en iedereen verbluffen met multiversum-magie. Wat we kregen was… chaos.
Ezra Miller speelt Barry Allen, die terug in de tijd reist om zijn moeder te redden en per ongeluk het universum uit elkaar trekt. We zien Michael Keaton terug als Batman (yes!), Nicolas Cage als Superman (wait, what?) en CGI die eruitziet alsof het uit een PS3-demo komt.
De film maakte verlies ondanks de miljoenen marketing, en werd bespot vanwege de plastic gezichten en bizarre toneelkeuzes. Maar ergens zit er een hart onder het puin. En een paar oprecht leuke scènes.
Waarom tóch leuk?
Omdat het voelt als een stripboek in een blender. Alles tegelijk. Alles te veel. Maar met een enthousiasme dat je onmogelijk volledig kunt haten.
Adam Driver tegen dino’s in een film die je vergeet zodra je de bioscoop uitloopt
Het concept van 65 is simpel: Adam Driver crasht met zijn ruimteschip op een prehistorische aarde vol dinosaurussen. Klinkt als Jurassic Park meets Star Wars. Wat we kregen was… veel regen, gekreun en gefluister.
De film is sloom, emotieloos en vol herhalende scènes waarin Driver iets hoort, kijkt, zucht en dan verder loopt. Maar als je je verwachtingen verlaagt tot “ik wil gewoon Adam Driver tegen een T-Rex zien vechten”, kom je verrassend ver.
Waarom tóch leuk?
Omdat het lijkt op een aflevering van Dora de Ruimtereiziger, maar dan met laserwapens. En soms is dat precies wat je nodig hebt.
Spionage, romantiek en Chris Evans die duidelijk liever ergens anders is
Ghosted was de Apple TV+-romcom/actiekomedie waar veel van werd verwacht. Met Chris Evans en Ana de Armas als romantisch stel vol geheimen zou het een charmante hit moeten worden. In plaats daarvan kregen we een vermoeiende aaneenschakeling van clichés, vreemde cameo’s en nul chemie.
Evans speelt een brave plantenverkoper (ja echt) die verliefd wordt op Ana de Armas en er later achter komt dat ze een superspion is. Het plot hangt aan elkaar van toevalligheden en flauwe grapjes, en zelfs de actie voelt alsof het er met tegenzin is ingeplakt.
Waarom tóch leuk?
Omdat het een soort omgekeerde James Bond is waar iedereen overduidelijk z’n script pas de avond ervoor heeft gelezen. En dat maakt het een heerlijke kijk-ervaring op zondagmiddag met chips.
Marvels sprong in het multiversum die niemand wilde
Na het warme ontvangst van eerdere Ant-Man-films besloot Marvel in Quantumania flink uit te pakken. Meer sci-fi, meer CGI, meer Jonathan Majors. Maar helaas, meer betekent niet altijd beter.
De film speelt zich bijna volledig af in het Quantum Realm, een kleurige soep van slecht belichte scènes, rare wezentjes en een verhaal dat zelf niet meer weet waar het naartoe gaat. Paul Rudd blijft charmant, maar verdwijnt vaak in het spektakel.
Waarom tóch leuk?
Omdat het Quantum Realm voelt als een aflevering van Rick and Morty na vijf energy drinks. Verwarrend, maar best vermakelijk als je je overgeeft aan de onzin.
Kinderen in volwassen lichamen die volwassen dialogen niet aankunnen
De eerste Shazam! was een frisse, luchtige superhelden film. Het vervolg wilde datzelfde kunstje herhalen, maar verdwaalde ergens tussen mythologie, familiebanden en… draken?
Helen Mirren en Lucy Liu duiken op als godinnen die wraak willen. Zachary Levi probeert nog steeds een tiener te spelen in een volwassen lichaam, maar dat voelt inmiddels meer creepy dan grappig. De film is druk, vol slechte CGI en vreemde grappen over unicorns en skittles.
Waarom tóch leuk?
Omdat het voelt alsof iemand per ongeluk een superhelden film door een speelgoedwinkel heeft gerold. En eerlijk, daar zit iets aandoenlijks in.
Oude actiehelden, nieuwe faalangst
Sylvester Stallone en zijn spierbundel vrienden keren terug in Expend4bles, de vierde (en hopelijk laatste) poging om ouderwetse actie nieuw leven in te blazen. Het resultaat: flauwe oneliners, houterige gevechten en Jason Statham die het allemaal maar met tegenzin lijkt te doen.
De film voelt als een parodie op zichzelf, met vuurgevechten die nergens op slaan en personages die meer spieren dan zinnen hebben. De charme van de eerdere delen is verdwenen. Wat overblijft is geluid, explosies en verwarring.
Waarom tóch leuk?
Omdat het voelt als een schoolreünie van actiehelden die niet willen toegeven dat hun tijd voorbij is. En daar kun je met een biertje best om lachen.
Grotere haaien, dommere beslissingen
Meg 2 belooft grotere monsters, diepere oceanen en meer Jason Statham. Wat we kregen was een compleet absurd script waarin wetenschappers zich gedragen als kinderen en haaien blijkbaar de intelligentie hebben van hackers.
De film is luid, onlogisch en af en toe zó over de top dat je denkt: “Dit is expres toch?” Jason Statham rijdt op een jetski terwijl hij een megalodon aanvalt. Wat wil je nog meer?
Waarom tóch leuk?
Omdat het compleet zelfbewust is. Meg 2 weet dat het onzin is en leunt daar heerlijk in. Zet je verstand uit en laat je meeslepen door de domste actiefilm van het jaar.
Wat deze flops gemeen hebben? Ze probeerden iets
Sommige films op deze lijst waren overambitieus. Andere lui. Maar allemaal probeerden ze iets anders te doen. En dat verdient krediet. In een jaar waarin veel films glad en veilig waren, vielen deze titels juist op door hun fouten.
Of het nu de misplaatste humor was, de overvolle CGI of het absurde plot ze maakten indruk. En soms is dat beter dan vergeten worden.
Panda Bytes’ eerlijke conclusie
Niet elke film hoeft een meesterwerk te zijn. Soms wil je gewoon een chaotische puinhoop waar je stiekem van geniet. En precies daarom verdienen deze flops hun plek op deze lijst.
Bij Panda Bytes houden we van imperfectie. Van bizarre keuzes. Van film faillissementen die je tóch aan het lachen maken. Want in een wereld die steeds gladder en berekender wordt, zijn de grote missers vaak het leukste om te bespreken.
Jouw beurt: welke flop van 2023 vond jij eigenlijk best leuk?
Heb jij een guilty pleasure uit 2023? Een film die je vrienden haatten maar jij drie keer hebt gezien met een glimlach?
Laat het ons weten. Deel je flop-favoriet in de reacties of op onze socials. En wie weet… zetten we jouw aanrader volgend jaar in de nieuwe editie.
Tot dan: blijf kijken, blijf lachen, en vooral blijf bij Panda Bytes. De enige plek waar zelfs filmflops een staande ovatie krijgen.
Panda Bytes
Voor alles wat goed misgaat op het grote scherm. En daar verdomd leuk bij is.
