Introductie:
Met hun tweede speelfilm Splitsville keren Michael Angelo Covino en Kyle Marvin terug naar het filmfestival van Cannes, zes jaar na hun veelgeprezen debuut The Climb. Dit keer ruilen ze hun bromance in voor een bijtende komedie over gebroken relaties, open huwelijken en emotioneel onvermogen. Met Dakota Johnson en Adria Arjona in de hoofdrollen, ontvouwt zich een film die even geestig als schrijnend is. Bij Panda Bytes hebben we ons laten verrassen door deze slimme hertrouw komedie die de romantische idealen van Hollywood volledig onderuithaalt.
Een Break-up op de Kilometerpaal
De film opent met wat lijkt op een idyllische roadtrip. Carey (Kyle Marvin) en zijn vriendin Ashley (Adria Arjona) zijn op weg naar een strandhuis voor een ontspannen weekend. Maar dan, nog voor de koffie koud wordt, laat Ashley vallen dat ze Carey bedriegt en het uit wil maken. Zijn reactie? Haar langs de kant van de weg achterlaten en linea recta naar zijn beste vriend Paul (Michael Angelo Covino) rijden.
Vanaf hier ontspint zich een bij vlagen briljant verwarrend verhaal over twee koppels die langzaam uit elkaar vallen, maar zich vastklampen aan de brokstukken in een poging iets van controle terug te winnen.
Open Relaties, Gesloten Geesten
Bij aankomst bij Paul en zijn vrouw Julie (Dakota Johnson), lijkt alles pais en vree. Het stel beweert een open relatie te hebben die hen sterker maakt. Meer vrijheid, minder verwachtingen. Klinkt modern, maar zoals snel duidelijk wordt: niemand is echt zo relaxed als hij zich voordoet. Wanneer Carey in Julie’s armen belandt, wordt de dynamiek tussen de vier hoofdpersonen steeds complexer.
De film schetst op scherpe wijze hoe veel mensen denken een progressieve relatie te hebben, terwijl ze in werkelijkheid gevangen zitten in oude patronen van controle, jaloezie en zelfbedrog. De zogenaamd “open” relatie tussen Paul en Julie blijkt even broos als elk traditioneel huwelijk, en misschien zelfs nog gevoeliger voor barsten.
Komedie met een Ziel
Wat Splitsville zo verfrissend maakt, is dat het humor gebruikt als vehikel om serieuze thema’s aan te snijden. Geen goedkope grappen, geen slapstick om het lachen. Hier is de komedie doordrenkt met pijn, schaamte en herkenning. Een vroege scène waarin Paul en Carey elkaar te lijf gaan met keukengerei voelt tegelijkertijd absurd én authentiek. Alsof ze niet alleen vechten met elkaar, maar ook met hun eigen onvermogen om volwassen te zijn.
Dit is geen luchtige romcom waarbij de liefdesproblemen worden opgelost met een bos bloemen en een piano op de achtergrond. Dit is een film die je confronteert met je eigen twijfels, je angsten, en de kleine leugens waarmee je je relatie door de dag heen loodst.
Vrouwen aan Zet
Wat opvalt is hoe sterk de vrouwelijke personages zijn. In tegenstelling tot hun mannelijke tegenhangers zijn Julie en Ashley geen emotionele wrakken. Ze maken fouten, ja, maar waar Carey en Paul verdrinken in hun ego en hun kwetsbaarheid maskeren met dom gedrag, tonen de vrouwen volwassenheid en veerkracht. Dakota Johnson zet Julie neer als iemand die de chaos om haar heen observeert met droge humor en een vorm van kalme controle. Adria Arjona’s Ashley is impulsiever, maar net zo zelfverzekerd.
De film besteedt veel aandacht aan de vrouwelijke kant van relatiebreuken, zonder in stereotypes te vervallen. Geen huilbuien op de badkamervloer, maar slimme keuzes, stille teleurstellingen en scherpe replieken.
Stijlvol en Slim Geregisseerd
Regisseur Covino en cameraman Adam Newport-Berra geven de film een opvallende visuele stijl. Veel scènes zijn geschoten in lange, vloeiende takes die de acteurs alle ruimte geven om hun emoties te laten leven. Dit maakt de humor des te krachtiger, omdat de camera vaak blijft hangen tot de grap volledig tot zijn recht komt. Of het nu gaat om een ongemakkelijke ontmoeting tussen ex-geliefden of een compleet uit de hand gelopen verjaardagsfeest, alles is strak geregisseerd en met gevoel voor timing uitgevoerd.
De film is opgedeeld in hoofdstukken, elk vernoemd naar een clausule uit een echtscheidingscontract. Een slimme vondst, die structureel werkt én de absurditeit van moderne relaties benadrukt. Alsof liefde alleen nog te begrijpen is in juridische termen.
Hoogtepunten en Dieptepunten
Een van de sterkste scènes speelt zich af in de woning van Carey en Ashley, waar Ashley ondertussen een parade van nieuwe minnaars ontvangt. Carey, die nog steeds in het appartement woont, ziet ze één voor één binnenwandelen. Elk met hun eigen tic, hun eigen overdreven charme, hun eigen ongemak. De scène is geestig en pijnlijk tegelijk, want we zien hoe Carey zich vastklampt aan iets dat allang verdwenen is.
Een ander memorabel moment is het kinderfeest van Paul en Julie’s zoon, waar de film culmineert in pure chaos. Nicholas Braun (bekend van Succession) maakt hier een onvergetelijke cameo als gedeprimeerde mentalist die het feestje naar een bizar niveau tilt. Dit is het soort humor waarbij je niet weet of je moet lachen of huilen en precies dat is de kracht van Splitsville.
Conclusie: Hertrouwen, Herbeginnen, Herdenken
Splitsville is een zeldzame komedie die niet bang is voor de pijn onder de grappen. Het is een film over liefhebben, falen, opnieuw proberen, en misschien weer falen. Over hoe we allemaal op zoek zijn naar verbinding, zelfs als we daar totaal ongeschikt voor lijken. De film levert kritiek op het idee dat er een “juiste” manier is om relaties vorm te geven. Want of je nu kiest voor monogamie, openheid of iets ertussenin uiteindelijk blijft liefde een chaotisch, menselijk experiment.
Bij Panda Bytes waarderen we films die verder durven kijken dan de formule. Splitsville is stijlvol, grappig, pijnlijk en vol onverwachte inzichten. Een aanrader voor iedereen die ooit in de liefde is verdwaald.
⭐ Beoordeling: 4 van de 5 sterren
