Joko Anwar verlaat zijn horrorcomfortzone, maar weet de kracht van zijn boodschap niet volledig te benutten.
Van horror naar actie: Anwar’s onverwachte wending
Joko Anwar staat bekend om zijn sfeervolle horrorfilms zoals Satan’s Slaves, waarin hij spanning en angst meesterlijk weet te doseren. Met The Siege at Thorn High probeert hij een andere weg in te slaan. Geen geesten, geen demonische vloeken, maar een maatschappelijk geladen actie-thriller. De film, oorspronkelijk uitgebracht als Pengepungan di Bukit Duri, grijpt terug op de gebeurtenissen van 1998 toen Indonesië werd verscheurd door gewelddadige rellen.
De overgang naar dit genre voelt fris, maar ook riskant. Het idee alleen al is sterk: een samenleving in brand, een hoofdpersoon die getekend is door racisme en trauma, en een school die verandert in een microkosmos van die spanningen. Het fundament klinkt solide, maar al snel merk je dat het verhaal te veel wil dragen. De film hinkt op meerdere gedachten en daardoor raakt de balans zoek.
Een school als slagveld en personages vol potentie
De eerste akte is intens en aangrijpend. Edwin, zijn zus Silvi en vriend Panca proberen te overleven in een stad die in chaos verkeert. De proloog grijpt je bij de keel en belooft een film die niet alleen spanning brengt, maar ook emotionele diepgang.
Wanneer het verhaal achttien jaar later verdergaat, verandert de toon. Edwin is nu een leraar die in een school vol rebelse jongeren probeert orde te houden. Hier ligt een interessant uitgangspunt: de klaslokalen functioneren als miniatuurversie van de samenleving waarin raciale spanningen en geweld nog steeds smeulen. Toch voelt de uitwerking traag. In plaats van scherpe confrontaties zien we herhaalde dialogen en scènes die hun kracht verliezen omdat ze te lang doorgaan.
Khristo, een student met een verborgen talent voor tekenen, biedt nog een sprankje hoop en symboliseert de mogelijkheid tot verbinding. Maar ook zijn verhaallijn blijft onderbelicht. Het is alsof de film je belooft dat deze jongeren nieuwe perspectieven brengen, maar het vervolgens niet waarmaakt.
De strijd tussen Edwin en Jef
De kern van de film draait om de confrontaties tussen Edwin en Jef. Twee personages die symbool staan voor verleden en toekomst, maar het blijft te oppervlakkig. Jef is boos, gewelddadig en bitter, maar waarom hij zo diep in haat gevangen zit wordt nauwelijks onderzocht. Hij vertegenwoordigt een generatie die gewelddadig reageert, maar de nuance ontbreekt.
Edwin daarentegen blijft hangen in zijn trauma’s. Zijn pijn is tastbaar, maar zijn ontwikkeling stagneert. Je verwacht dat hij sterker uit de strijd komt of tenminste een emotionele transformatie doormaakt. Helaas blijft hij vaak passief, alsof hij zelf niet weet of hij wil vechten of verzoenen. De momenten waarop hij zijn martial arts inzet zijn spectaculair, maar ze komen niet voort uit een duidelijke karakterboog. Hierdoor voelt de film meer als losse gebeurtenissen dan als een coherent drama.
De belegering zelf: spanning die niet ontbrandt
Wanneer de school uiteindelijk belegerd wordt, verwacht je een explosie van actie en spanning. Maar de scènes slepen zich voort. Er zijn momenten van brute gevechten die herinneren aan The Raid, maar ze worden steeds onderbroken door gesprekken tussen Edwin en Jef die hun kracht verliezen door herhaling. In plaats van een dwingende climax krijg je een reeks onderbrekingen die de spanning temperen.
De subplot van de vermiste neef voelt als een vergeten puzzelstukje dat later lukraak wordt toegevoegd. Het had de emotionele kern van de film kunnen zijn, maar nu komt het te laat en mist het impact. Dit maakt dat de tweede helft van de film nooit dezelfde kracht bereikt als de intense opening.
The Siege at Thorn High: een gemiste kans
De film bevat sterke beelden, een belangrijke historische context en gewelddadige scènes die indruk maken. Maar inhoudelijk mist hij focus en overtuiging. Anwar wil veel zeggen over racisme, haat en verzoening, maar hij verdunt zijn boodschap door te veel zijsporen te bewandelen.
Toch moet gezegd worden dat het bewonderenswaardig is dat Anwar zijn horizon probeert te verbreden. Hij laat zien dat hij niet bang is om risico’s te nemen, al levert dit niet de film op waar we op hoopten. Voor liefhebbers van Indonesische cinema blijft het interessant, maar voor wie op zoek is naar een strakke, meeslepende thriller kan de ervaring teleurstellend zijn.
Conclusie en uitnodiging tot gesprek
The Siege at Thorn High is nu te streamen via Prime Video. De film biedt brute actie en een sterke thematische basis, maar blijft steken in onvolledige verhaallijnen en herhalende scènes. Het is een film die indruk wil maken, maar te vaak in cirkels draait.
Wij bij Panda Bytes bleven met gemengde gevoelens achter. De ambitie is groot, de uitvoering minder. Wat vond jij? Raakte het verhaal jou, of vond je net als wij dat de film zijn belofte niet waarmaakte?
Vraag aan jou: Denk jij dat Joko Anwar beter moet terugkeren naar horror, of verdient hij nog een kans in het actiegenre?
