Introductie:
Dwayne Johnson laat The Rock achter zich in een zinderende rol als MMA-legende Mark Kerr. Emily Blunt schittert als zijn gecompliceerde partner. Regisseur Benny Safdie levert met The Smashing Machine een rauw en intiem drama af dat onder de huid kruipt. In deze uitgebreide review duiken we diep in deze ongepolijste filmervaring die je niet zomaar loslaat.
Dwayne Johnson als Mark Kerr: pure rauwheid in plaats van spektakel
Voor het eerst zien we Dwayne Johnson zonder pantser. Geen explosies, geen grapjes, geen superhelden pak. Alleen een man, gebroken en verdwaald. Zijn vertolking van Mark Kerr, een iconische MMA-vechter, is allesbehalve veilig.
Johnson toont wat roem en fysiek geweld met een mens doen wanneer het applaus verdwijnt. We zien hem spartelen tussen prestaties en pijn, tussen faam en falen. Hij speelt met stiltes, met blikken, met lichaamstaal die meer zegt dan duizend woorden.
Dit is geen rol die je uit je mouw schudt. Dit is jaren van voorbereiding, emotionele afpelling, lef. En dat voel je in elke scène. Zijn transformatie is niet alleen fysiek al zijn de prothetische veranderingen indrukwekkend maar vooral psychologisch. Dit is geen acteur die speelt dat hij lijdt. Dit is iemand die durft te laten zien dat hij zelf ook ooit worstelde.
Emily Blunt als Dawn: tederheid met scherpe randen
In een wereld van vechten, drugs en beschadigde mannen, zou het gemakkelijk zijn geweest om Dawn te reduceren tot een liefhebbende bijrol. Maar Emily Blunt pakt haar schermtijd met een energie die sprankelt van ongemak en waarheid.
Ze is niet zomaar “de vriendin van”. Ze is de constante factor, maar óók een bron van frustratie. Ze houdt van Mark Kerr, maar weet niet altijd hoe. En dat maakt haar geloofwaardig. In elke scène voel je het ongemak van een liefde die vastloopt in onbegrip. Blunt speelt dat met minimale gebaren een blik, een slok wijn, een ongemakkelijke stilte.
Ze weet perfect te balanceren tussen compassie en verbittering. Haar Dawn is geen heldin, geen slachtoffer, maar een echte vrouw in een onhoudbare situatie.
Geen heldenverhaal maar een karakterstudie
Wie een klassiek sportverhaal verwacht, met een inspirerende opbouw en een glorieuze comeback, komt bedrogen uit. The Smashing Machine laat die route bewust links liggen.
In plaats daarvan krijgen we een inkijk in de psyche van een man die met zijn vuisten miljoenen won, maar zichzelf verloor. Benny Safdie laat de camera niet focussen op de overwinningen, maar op de momenten ertussenin – de afkickkliniek, de lege kleedkamers, de eenzame nachten in hotelkamers vol pillen.
Deze aanpak doet denken aan The Wrestler, waarin Mickey Rourke ook een man speelt die langzaam wordt ingehaald door zijn lichaam en verleden. Of aan Raging Bull, waar Robert De Niro’s Jake LaMotta ten onder gaat aan trots, jaloezie en agressie.
Maar The Smashing Machine is geen kopie. Waar Raging Bull nog bombastisch was en The Wrestler melancholiek, is Safdie’s film ingetogen. Bijna verstild. Alsof hij met de camera wil fluisteren in plaats van schreeuwen.
Technische perfectie versterkt de emotionele lading
Wat de film extra kracht geeft, is het technische vakmanschap. De camera volgt Johnson op de huid letterlijk. Zweterige close-ups, trage pans door kale gangen, doffe geluiden van trainingspads en ademnood. Alles voelt alsof je erbij bent.
De geluidsmix is bijzonder. Er is geen overdreven score die emoties probeert te sturen. In plaats daarvan hoor je hartslagen, doffe dreunen, krakende gewrichten. Zelfs de stiltes klinken hard.
Ook de make-up verdient een aparte vermelding. Johnson is haast onherkenbaar met een gelaat dat meer lijkt op een bokser uit de jaren negentig dan op de superster die we kennen. Sommige critici maakten de vergelijking met O. J. Simpson wat op zich merkwaardig is maar de keuze werkt wel. Het zet je als kijker op afstand, waardoor je Johnson opnieuw moet leren zien.
Kritiek met nuance
Niet elke recensie was euforisch. Een terugkerend kritiekpunt is dat Blunt’s karakter te weinig ruimte krijgt. Ze is krachtig, ja, maar haar verhaal is ondergeschikt aan dat van Kerr. Ook wordt er geklaagd over het gebrek aan structuur de film voelt meer als een opeenvolging van observaties dan een strak narratief geheel.
Dat zijn terechte opmerkingen, maar ze doen weinig af aan de impact van het totaalplaatje. The Smashing Machine kiest voor menselijkheid boven effectbejag. En dat maakt de film zo uniek.
Oscarwaardig of overroepen?
Of deze film prijzen gaat winnen, is nog even afwachten. Maar dat Dwayne Johnson hier laat zien dat hij meer kan dan popcorn blockbusters dragen, staat vast. Hij verdient op zijn minst een nominatie. Emily Blunt zou met een steviger script eveneens kanshebber zijn geweest.
Toch voelt deze film niet als Oscar-bait. Daarvoor is hij te rauw, te ongemakkelijk, te écht.
Conclusie: een film die niet vecht om je aandacht, maar je stil maakt
The Smashing Machine is een trage, stille mokerslag. Een film die zich niet opdringt, maar wel bij je blijft.
Dwayne Johnson toont zich van een kant die velen niet voor mogelijk hielden. Emily Blunt bewijst opnieuw dat ze tot de beste actrices van haar generatie behoort. En Benny Safdie bevestigt zijn status als maker van ongemakkelijke maar essentiële verhalen.
Geen film voor een gezellige avond. Wel een die je bijblijft.
Wat denk jij? Is dit de rol van Johnsons carrière? Had Blunt meer verdient? Laat van je horen in de reacties.
Voor meer scherpe recensies en filmobservaties die je raken, volg Panda Bytes waar cinema geen spektakel is, maar ervaring.
