Een kritische bespreking van de nieuwe mockumentary met Domhnall Gleeson
Inleiding: wanneer nostalgie niet genoeg is
Met The Paper probeert showrunner Greg Daniels het succes van The Office nieuw leven in te blazen. De serie volgt een filmploeg die een lokale krant in Ohio observeert, de Toledo Truth Teller. Wat bedoeld is als satire op de journalistiek en de strijd om te overleven in een digitaal tijdperk, blijkt vooral een flauwe echo van beter werk. In deze recensie onderzoeken we waarom deze spin-off niet weet te overtuigen en vooral aantoont hoe moeilijk het is om de magie van The Office te evenaren.
De erfenis van The Office
The Office (UK) legde in 2001 de basis voor een genre waarin ongemak, ironie en menselijkheid samenkomen. De Amerikaanse versie bouwde dit idee uit en werd een van de populairste komedies van de 21e eeuw. The Paper sluit hier ruim tien jaar later op aan, maar doet dat zonder de diepgang en scherpte die de eerdere versies groot maakten.
Waar The Office (US) erin slaagde een balans te vinden tussen tragikomische situaties en hartverwarmende relaties, blijft The Paper steken in oppervlakkige grappen. De link met Dunder Mifflin voelt geforceerd, alsof de serie zijn bestaansrecht alleen haalt uit de naam van zijn voorganger.
Domhnall Gleeson als hoofdredacteur zonder profiel
Domhnall Gleeson speelt Ned Sampson, een karton verkoper die onverwacht wordt aangesteld als hoofdredacteur van de Truth Teller. De bedoeling is duidelijk: een buitenstaander zonder ervaring moet orde scheppen in een chaotische redactie. Het resultaat is echter een hoofdpersonage dat weinig te bieden heeft.
Hoewel Gleeson zijn rol met energie neerzet, blijft Ned een lege huls. Zijn onhandigheid leidt zelden tot memorabele momenten. De serie suggereert dat hij een tragikomische leider moet zijn, maar dat komt nooit van de grond.
Esmerelda Grand: de onverwachte ster
De grootste verrassing van The Paper is Esmerelda Grand, gespeeld door Sabrina Impacciatore. Haar excentrieke stijl, scherpe oneliners en fysieke komedie maken haar tot de enige echte reden om door te kijken. Wanneer zij verschijnt, voelt de serie eindelijk levendig en eigenzinnig.
Een voorbeeld: Esmerelda beschrijft een collega als “de vrouw wier ouders haar naar een paard hebben genoemd.” Dit soort absurde opmerkingen brengen een lichtheid en flair die de rest van de serie mist. Het had de makers gesierd om haar rol centraal te zetten, in plaats van een kleurloze Ned Sampson.
Journalistiek als decorstuk
Hoewel The Paper zich afspeelt op een redactie, toont de serie weinig interesse in journalistiek. De krant vult zijn pagina’s met luchtige nieuwsberichten en de website is overladen met advertenties. Dit biedt kansen voor satire op hedendaagse media, maar de serie benut die nauwelijks.
In plaats van scherpe maatschappijkritiek krijgen we verhalen over bizarre producten zoals een handschoen voor persoonlijke hygiëne die verstoppingen in riolen veroorzaakt. Het idee is grappig, maar de uitwerking blijft oppervlakkig.
Waar het misgaat
Wanneer we The Paper vergelijken met zijn voorgangers, wordt duidelijk waarom het niet werkt.
- The Office (UK) bracht ongemak en realisme
- The Office (US) voegde warmte en karakterontwikkeling toe
- The Paper herhaalt het format zonder inhoudelijke visie
De serie weet niet te kiezen tussen satire, kantoorkomedie en absurdistische humor. Daardoor ontstaat een vlakke mix die nergens echt raakt.
Een gemiste kans met enkele lichtpunten
The Paper is geen complete ramp. Dankzij Sabrina Impacciatore zijn er scènes die de moeite waard zijn. Ook de setting van een noodlijdende krant had potentie om actuele thema’s aan te kaarten, zoals de teloorgang van lokale journalistiek en de opkomst van digitale media. Helaas blijft het bij een dunne karikatuur.
Wie hoopt op een waardige opvolger van The Office zal vooral teleurgesteld worden. De serie voelt eerder als achtergrondtelevisie dan als een frisse kijkervaring.
Conclusie
The Paper had met sterke satire en goed uitgewerkte personages een originele toevoeging kunnen zijn aan het mockumentary genre. In plaats daarvan levert de serie middelmatige televisie die vooral aantoont hoe moeilijk het is om het succes van The Office te evenaren.
Bij Panda Bytes zijn we het erover eens: deze spin-off is niet meer dan een voetnoot in de erfenis van een grootse sitcom. Wie nostalgie zoekt, kan beter terugkeren naar Scranton dan afstemmen op Toledo.
Jouw mening
Heb jij The Paper al gezien en denk je dat we te streng zijn? Of ben je het met ons eens dat deze spin-off een gemiste kans is? Laat je mening achter in de reacties en deel jouw recensie met Panda Bytes.
