Van Mad Men tot Big Little Lies: een nieuw team van intros die je al in de maling nemen voor de eerste scène begint
Inleiding: de terugkeer van een onderschatte kunstvorm
Een serieintro is veel meer dan een stukje muziek en wat visuele montage. Het is het visitekaartje, de sleutel die je toegang geeft tot een wereld die vaak complexer, donkerder of juist satirischer is dan je bij het eerste oogcontact verwacht. En soms zijn makers zo brutaal om de kijker al in de intro op het verkeerde been te zetten. Ze kiezen bewust voor ironie: vrolijke muziek bij een duister verhaal, bombastische klanken bij banale personages of juist subtiele jazz waar drama in schuilt.
In het eerste deel van onze reeks keken we naar iconische voorbeelden als The Sopranos en Game of Thrones, series die hun ironie inzetten om verwachtingen te manipuleren. Maar er zijn er veel meer. Daarom presenteren we bij Panda Bytes nu een tweede team van tien ironische openingstunes, elk een pareltje van muzikale en visuele dubbelzinnigheid.
Mad Men: een val in stijl
De opening van Mad Men is op het eerste gezicht simpel: een silhouet van een zakenman die in slow motion van een wolkenkrabber valt, begeleid door elegante jazztonen en een minimalistische beat. Het lijkt chic, modern, bijna cool.
Maar de ironie is messcherp. Don Draper, het hoofdpersonage, lijkt een icoon van succes, een meester in reclame en verleiding. Toch weten we vanaf de eerste seconde dat dit slechts façade is. De val in de intro is symbolisch voor de valkuilen in zijn leven: alcohol, overspel, leugens en identiteitscrises.
De muziek versterkt dat gevoel. Het is hip, maar ook afstandelijk. De tune zegt: dit is een wereld van glamour en perfectie. Het beeld zegt: die perfectie is gebouwd op drijfzand. En precies in die tegenstelling schuilt de ironie die de toon zet voor zeven seizoenen meesterlijke televisie.
Orange Is the New Black: vrolijk zingen achter tralies
Regina Spektor’s You’ve Got Time is speels, energiek en bijna vrolijk. De stem van Spektor klinkt speels en ondeugend, en de melodie heeft iets luchtigs. Als kijker krijg je zin in een quirky comedy.
Maar de beelden zijn iets anders: close-ups van echte vrouwen uit gevangenissen, hekken, stalen deuren, vermoeide ogen. Orange Is the New Black gaat weliswaar vaak gepaard met humor, maar draait uiteindelijk om de harde realiteit van vrouwen in een gevangenis.
De ironie is bewust en dubbel. Enerzijds relativeert de speelse tune het zware onderwerp, anderzijds benadrukt het juist dat achter elk gezicht een leven, een verhaal en een tragedie schuilt. Het is luchtigheid die pijn verhult en dat maakt de opening onvergetelijk.
Desperate Housewives: vrolijke kunst voor duistere geheimen
Wie de intro van Desperate Housewives ziet, denkt eerst aan een vrolijk tijdsbeeld. Iconische kunstwerken, van klassieke schilderijen tot kitscherige reclameposters, worden getoond met een lichtvoetige tune eronder. Het lijkt een satire op de keurige buitenwijk cultuur.
En dat is precies de ironie. Desperate Housewives speelt zich af in het idyllische Wisteria Lane, waar de heggen perfect geknipt zijn en de huizen glimmen. Maar achter die deuren vinden we moord, overspel, bedrog en existentiële wanhoop.
De intro lacht je bijna uit: kijk hoe mooi het plaatje is, maar weet dat alles rot is onder de oppervlakte. De muziek klinkt vrolijk, de beelden zijn kleurrijk, maar de boodschap is: pas op, dit wordt allesbehalve gezellig.
Shameless (US): een feestje in de puinhoop
De Gallagher-familie uit Shameless is een toonbeeld van chaos. Armoede, drank, misdaad en moreel failliet bepalen hun leven. Toch klinkt de openingstune, The Luck You Got van The High Strung, rebels en vrolijk, alsof je wordt uitgenodigd voor een feestje.
De ironie is pijnlijk en grappig tegelijk. De tune zegt: dit wordt leuk, gezellig en wild. De serie toont: dit is een puinhoop, een sociaal drama vermomd als comedy. Het is precies die tegenstelling die de kijker steeds opnieuw in verwarring brengt.
House of Cards: plechtigheid als façade
De intro van House of Cards is traag, statig en plechtig. Je ziet Washington in schaduw en schemer: het Capitool, monumenten, straten. De muziek klinkt als de soundtrack van macht, grandeur en waardigheid.
Maar de ironie is meedogenloos. Want achter die façades schuilt de corruptie, manipulatie en kilte van Frank Underwood. De tune verheerlijkt de stad van de macht, terwijl de serie diezelfde macht ontdoet van elke waardigheid. Het is bijna cynisch: hoe mooier het klinkt, hoe vuiler de realiteit.
Entourage: Hollywood vieren en bespotten
Jane’s Addiction’s Superhero knalt uit je speakers wanneer Entourage begint. Stoer, sexy, zelfverzekerd – net als de beelden van de vrienden die in hun limousine door Los Angeles rijden. Alles straalt glamour uit.
Maar Entourage is ook een satire op diezelfde glamour. De tune viert Hollywood alsof het een paradijs is, terwijl de serie juist laat zien hoe oppervlakkig, leeg en nep dat paradijs kan zijn. De ironie is subtiel: de muziek is cool, maar tegelijk een masker voor de leegte die volgt.
The Marvelous Mrs. Maisel: vrolijke jazz, harde strijd
De intro van The Marvelous Mrs. Maisel klinkt als een feestje: vrolijke jazz, kleurrijke beelden van New Yorkse comedy clubs en glamoureuze outfits. Het belooft een luchtige, feelgood ervaring.
Maar wie de serie volgt, weet dat Midge Maisel juist voortdurend botst met seksisme, maatschappelijke verwachtingen en persoonlijke strijd. De ironie is dat de muziek een wereld schetst waarin alles mogelijk lijkt, terwijl de realiteit van Midge hard en pijnlijk is.
True Blood: gospel voor duistere vampiers
Jace Everett’s Bad Things klinkt als een vrolijke southern gospel, maar dan met een sensuele twist. Het is meeslepend, swingend en verleidelijk. Maar de beelden die erbij horen, zijn vies, bloederig en grotesk: reptielen, zweet, bloed en verval.
De ironie is geniaal: religieuze vrolijkheid en zuidelijke charme botsen met de duistere wereld van vampiers, seks en geweld. Het geeft meteen de boodschap: verwacht geen nette vampier-romantiek, maar een smerige, rauwe trip.
Brooklyn Nine-Nine: luchtig voor serieuze thema’s
De tune van Brooklyn Nine-Nine is kort, vrolijk en jazzy, alsof we naar een simpele sitcom kijken. Politiewerk wordt bijna speels voorgesteld.
Maar de serie is meer dan alleen komedie. Ze behandelt thema’s als racisme, discriminatie en corruptie binnen de politie. De ironie is dat de muziek alles luchtig maakt, terwijl de inhoud vaak gelaagder is. Het is precies die mix die de serie zo succesvol maakt.
Big Little Lies: paradijs met duistere ondertoon
De intro van Big Little Lies, met Cold Little Heart van Michael Kiwanuka, is een kunstwerk op zich. De muziek is melancholisch en poëtisch, terwijl de beelden de Californische kust tonen in al haar schoonheid.
De ironie is dat dit paradijselijke decor vol zit met huiselijk geweld, overspel, leugens en uiteindelijk moord. De intro is zó mooi dat je bijna vergeet dat er een tragedie onder schuilt. En juist dat contrast maakt het geniaal.
Conclusie: ironie als handtekening van de moderne intro
Wat deze tien series bewijzen, is dat een openingstune geen neutraal stukje muziek is. Het is een artistiek statement, een miniatuur van het hele verhaal. Door ironie in te zetten vrolijk bij duister, bombastisch bij banaal, speels bij tragisch maken makers hun series gelaagder en memorabeler.
Ironische intro’s zetten je meteen op scherp. Ze laten je lachen, fronsen of zelfs ongemakkelijk voelen, nog voor de eerste dialoog is uitgesproken. En vaak zijn ze zó iconisch dat je de skip-knop niet eens durft aan te raken.
Bij Panda Bytes zien we dit als bewijs dat de intro een kunstvorm is. Muziek en beeld kunnen samen méér zeggen dan een hele scène. En dat maakt ironische openingstunes tot de kroonjuwelen van televisiecultuur.
Welke ironische openingstune skip jij nooit, zelfs niet bij je tiende rewatch? Deel je favoriet met ons in de reacties!
