Introductie:
Paul Thomas Anderson heeft met One Battle After Another een film afgeleverd die zindert van energie, emotie en maatschappijkritiek. Zo’n werk laat je niet zomaar los. Als de aftiteling voorbijrolt, blijft er een honger achter: naar meer verhalen die net zo meeslepend, politiek geladen en emotioneel gelaagd zijn. Gelukkig zijn er films die op hun eigen manier echo’s van Andersons meesterwerk laten horen.
Wij bij Panda Bytes doken in de filmgeschiedenis en selecteerden acht titels die je absoluut moet zien als je onder de indruk was van One Battle After Another. Verwacht geen kopieën, maar films die thematisch, stilistisch of emotioneel verwant zijn. Klaar voor een filmische ontdekkingsreis?
- Inherent Vice (2014) Paul Thomas Andersons eigen Pynchon-vertaling
Wie One Battle After Another zegt, kan eigenlijk niet om Inherent Vice heen. Ook dit is een samenwerking tussen Anderson en de wereld van Thomas Pynchon. Joaquin Phoenix schittert als privédetective Doc Sportello, die in een hallucinerende mist van drugs, paranoia en complotten probeert orde te scheppen.
De overeenkomsten zijn duidelijk:
- De Pynchoniaanse toon, waarin absurdisme en politieke satire hand in hand gaan.
- Een wereld die op het eerste gezicht komisch is, maar langzaam onthult hoe donker en verrot alles eronder is.
- Andersons liefde voor excentrieke personages die even tragisch als hilarisch zijn.
Waar One Battle After Another de nadruk legt op strijd en vaderschap, toont Inherent Vice de paranoia en het cynisme van een tijdperk waarin idealen vervlogen lijken. Een perfecte aanvulling dus.
- Children of Men (2006) Alfonso Cuaróns dystopische nachtmerrie
Als je geraakt werd door de politieke urgentie en de duistere sfeer van One Battle After Another, dan is Children of Men een must. In deze film is de mensheid onvruchtbaar geworden en heerst wanhoop. Totdat een jonge vrouw zwanger blijkt te zijn, en Clive Owen’s cynische held haar moet beschermen.
Net als Andersons film is dit een verhaal over hoop in tijden van wanhoop. Het vader-dochtermotief wordt hier vertaald naar de bescherming van nieuw leven als ultieme daad van verzet. Cuaróns lange, ononderbroken shots maken de dreiging intens voelbaar elke kogel, elke ademteug lijkt de laatste te kunnen zijn.
- The Battle of Algiers (1966) Guerrilla op straatniveau
Wie onder de indruk was van de openingsscènes van One Battle After Another, waarin de French 75 een centrum bestormen, zal The Battle of Algiers adembenemend vinden. Deze filmklassieker van Gillo Pontecorvo toont de onafhankelijkheidsstrijd in Algerije tegen de Franse overheersing.
Met zijn bijna-documentaire stijl voel je de spanning, de chaos en de morele ambiguïteit van stedelijke guerrillaoorlog. Het is rauw, realistisch en pijnlijk actueel, zelfs zestig jaar later. Andersons film lijkt hier haast een hommage aan te brengen, maar voegt er zijn eigen poëtische en absurdistische laag aan toe.
- V for Vendetta (2005) Maskers, revolutie en hoop
De strijdkreet van Perfidia in Andersons film “Free borders, free bodies, free choices and free from fear!” doet sterk denken aan de iconische leus van V for Vendetta: “People should not be afraid of their governments. Governments should be afraid of their people.”
In deze film naar de graphic novel van Alan Moore draait alles om een gemaskerde verzetsstrijder die met theatrale aanslagen een totalitair regime aanvalt. Net als One Battle After Anothercombineert het spektakel met diepe emotionele drijfveren. De relatie tussen V en Evey (Natalie Portman) geeft het verhaal een hart dat verder gaat dan bommen en slogans.
- The Parallax View (1974) Conspiraties en paranoia
Paul Thomas Anderson’s liefde voor complottheorieën en verborgen netwerken vindt een duidelijke echo in The Parallax View van Alan J. Pakula. Warren Beatty speelt een journalist die een geheimzinnige organisatie ontdekt die politieke moorden orkestreert.
De film is doordrenkt van wantrouwen jegens instituties en laat zien hoe machtssystemen werken in de schaduw. Voor wie gefascineerd raakte door Lockjaw en zijn banden met elitaire clubs in Andersons film, is dit een fascinerende voorloper. Het is cinema die je laat twijfelen aan alles precies wat Anderson ook zo meesterlijk doet.
- A Clockwork Orange (1971) Chaos, geweld en moraal
Stanley Kubricks controversiële meesterwerk is een logische aanbeveling. Net als Anderson durft Kubrick geweld en absurditeit te combineren met filosofische vragen. Alex DeLarge en zijn bende zaaien anarchie in een dystopische samenleving, begeleid door klassieke muziek en hypergestileerde beelden.
De connectie met One Battle After Another zit in de toon: een wereld die tegelijk grotesk en bloedserieus is, waar humor en horror elkaar voortdurend kruisen. Ook hier draait het om de vraag of mensen echt kunnen veranderen, of gevangen blijven in hun natuur en in systemen die hen sturen.
- Eddington (2025) Ari Asters blik in de afgrond
In de Rolling Stone-review van One Battle After Another werd al een vergelijking gemaakt met Eddington van Ari Aster. Terecht: beide films kijken recht in de afgrond van onze tijd, maar zoeken elk hun eigen uitweg.
Waar Anderson liefde als antwoord biedt, laat Aster zien hoe angst en wanhoop kunnen verlammen. Toch delen ze een ambitie: cinema gebruiken als ultieme spiegel van een samenleving die wankelt. Beide films zijn experimenteel, gedurfd en emotioneel intens.
- Boogie Nights (1997) Andersons eigen zoektocht naar familie
We sluiten de lijst af met een film van Anderson zelf. Boogie Nights lijkt op het eerste gezicht heel anders: een portret van de opkomst en ondergang van de porno-industrie in de jaren zeventig. Maar onder de oppervlakte speelt dezelfde thematiek als in One Battle After Another: de zoektocht naar verbondenheid, familie en liefde in een wereld die vaak kil en hard is.
De excentrieke personages, de briljante soundtrack en de mix van humor en tragedie maken duidelijk dat Anderson al vroeg wist hoe hij grootse verhalen intiem moest maken. Het is interessant om Boogie Nights opnieuw te zien na One Battle After Another en de rode draden te ontdekken.
Meer dan acht films: een universum van echo’s
Natuurlijk stopt de lijst hier niet. Je zou ook films als Network, Apocalypse Now of Synecdoche, New York kunnen aanhalen als verwanten. Maar deze acht titels vormen samen een rijk palet: van politieke thrillers tot dystopische nachtmerries, van absurdistische satires tot intieme familiedrama’s.
Wat ze gemeen hebben: ze zijn niet bang om groots te denken, thema’s van macht en verzet aan te raken en tegelijk diep menselijke emoties te tonen. Precies wat One Battle After Another zo onvergetelijk maakt.
Conclusie
Na One Battle After Another voel je misschien een leegte, maar zie dat juist als een uitnodiging. Een uitnodiging om verder te reizen door de filmgeschiedenis, langs verhalen die je uitdagen, ontroeren en doen nadenken. Deze acht films zijn een uitstekend begin.
Bij Panda Bytes geloven we dat cinema geen losse ervaring is, maar een gesprek tussen films, makers en publiek. Daarom vragen we jou: welke films zou jij toevoegen aan deze lijst? Welke titels raakten jou net zo diep als Andersons laatste meesterwerk?
Deel je favorieten en laten we samen de ultieme kijklijst bouwen.
