Introductie:
Met Vicious presenteert Bryan Bertino in 2025 een nieuwe poging om existentiële angst en psychologische horror samen te brengen. De film lijkt in de voetsporen te willen treden van The Dark and the Wicked, maar balanceert vaak wankel tussen briljante vondsten en rommelige symboliek. In deze review onderzoeken we hoe Vicious werkt als horrorervaring, wat wel overtuigt en waar de film tekortschiet.
Het verhaal: een doos als katalysator van angst
De hoofdpersoon Polly (Dakota Fanning) wordt geïntroduceerd als een jonge vrouw die haar leven niet helemaal op orde heeft. Ze is alleenstaand, kinderloos, 32 jaar oud en woont in een groot huis dat meer leegte dan geborgenheid ademt. Op een koude winteravond wordt er bij haar aangebeld. Een oudere vrouw, gespeeld door Kathryn Hunter, vraagt om hulp. Polly laat haar binnen, maakt thee en probeert de situatie vriendelijk te houden.
Dan valt er een stilte. De vrouw legt een zwarte doos met een zandloper neer en zegt ijzingwekkend: “I’m going to start now.” Vanaf dat moment verandert de sfeer in een nachtmerrie. Polly moet drie voorwerpen in de doos plaatsen: iets wat ze haat, iets wat ze nodig heeft en iets wat ze liefheeft. De opdracht lijkt eenvoudig, maar blijkt in werkelijkheid een psychologisch mijnenveld.
Wat volgt is een steeds vreemder wordende nacht waarin Polly geconfronteerd wordt met hallucinerende telefoontjes van overleden familieleden, dreigende schaduwen en stemmen die haar richting zelfdestructie duwen. Haar keuzes worden keer op keer ondermijnd door de doos, die haar dwingt tot eerlijkheid en zelfreflectie. Als Polly bijvoorbeeld haar sigaretten aanbiedt als iets wat ze haat, wijst de doos dit af. Ze haat roken niet, ze haat slechts het idee dat ze zou moeten stoppen.
Thematiek en symboliek: haat, noodzaak en liefde
De film laat zien hoe moeilijk het is om echt eerlijk te zijn tegenover jezelf. Wat haat je werkelijk? Wat heb je écht nodig om verder te gaan? En durf je te erkennen wat je werkelijk liefhebt?
De drie categorieën functioneren als een spiegel voor Polly’s mentale staat. Het zijn geen simpele opdrachten maar existentiële vragen die het publiek net zo goed aan het denken zetten. Toch blijft de symboliek soms hangen in vaagheid. Bertino wekt de indruk dat hij grote thema’s als depressie, suïcide en existentiële angst wil aansnijden, maar hij kiest zelden voor een duidelijke richting. Hierdoor voelt de film soms meer als een onaf dagboek dan als een afgeronde vertelling.
Dakota Fanning’s meesterlijke performance
Het sterkste element van Vicious is zonder twijfel Dakota Fanning. Haar vertolking van Polly is intens en rauw, een meeslepende mix van kwetsbaarheid en innerlijke kracht. Zij maakt de verwarring en paniek tastbaar, ook op momenten dat het script steken laat vallen. Fanning is de reden waarom de kijker ondanks de losse eindjes toch blijft kijken.
Kathryn Hunter verdient eveneens lof. Haar korte maar angstaanjagende rol als de mysterieuze bezoekster is zó sterk dat vijf woorden voldoende zijn om de rest van de film te kleuren.
Stijl en regie: sfeer tegenover effectbejag
Bertino bewijst opnieuw dat hij visueel sterk is. Zijn cameravoering benadrukt Polly’s isolement en haar psychologische neergang. Close-ups laten elke trilling in Fanning’s gezicht zien, terwijl wijde shots het kille, lege huis bijna laten ademen.
Helaas vertrouwt de film te vaak op harde geluidseffecten en voorspelbare jump scares. Waar The Strangers en The Dark and the Wicked spanning opbouwden met stilte en langzaam groeiend ongemak, kiest Vicious regelmatig voor de makkelijke schrik. Hierdoor verliest de film aan subtiliteit en diepgang.
Het verloop van de film in woorden
Het narratief van Vicious kan worden samengevat als een reeks schakels die elkaar opvolgen. Eerst ontvangt Polly onverwacht bezoek van een vreemde. Vervolgens krijgt zij de doos met de opdracht om drie voorwerpen te kiezen. Daarna wordt zij geconfronteerd met hallucinaties en telefoontjes van overleden familieleden. Deze leiden tot een psychologische confrontatie met haar diepste angsten. Uiteindelijk eindigt de film met een ambigu slot waarin duidelijk wordt dat de dreiging van de doos blijft bestaan.
Conclusie: intrigerend maar onaf
Vicious is een horrorfilm die ambitieus probeert te zijn maar niet altijd de juiste balans vindt. Het concept van de doos is fascinerend, de sfeer vaak beklemmend en Dakota Fanning tilt het geheel naar een hoger niveau. Tegelijkertijd kampt de film met onduidelijke symboliek en een overdaad aan schrikmomenten.
Voor de liefhebbers van psychologische horror biedt Vicious genoeg intrige om de volle speelduur te boeien. Voor kijkers die helderheid en strak opgebouwde spanning zoeken, kan de film echter teleurstellend zijn.
