Hoe Hollywood miljoenen verloor, maar ons onvergetelijke momenten gaf
Inleiding: 2014, het jaar van de hoge verwachtingen
2014 was een boeiend filmjaar. Het was een tijd waarin franchises volop bloeiden: Marvel scoorde met Guardians of the Galaxy en Captain America: The Winter Soldier, animatiehits als The LEGO Movie veroverden harten, en Interstellar maakte sciencefiction weer groot.
Maar waar succes is, zijn ook mislukkingen. En in 2014 waren die mislukkingen vaak groot, luid en spectaculair. Studio’s probeerden nieuwe franchises te starten, klassiekers nieuw leven in te blazen of bekende namen te gebruiken om publiek te trekken. Soms werkte dat, vaak niet.
Toch zijn juist die flops het waard om te herbeleven. Want een film hoeft niet goed te zijn om vermakelijk te zijn. Een flop kan camp zijn, of simpelweg zo ambitieus dat hij alsnog indruk maakt, ondanks alle gebreken.
Bij Panda Bytes duiken we vandaag in de Top 7 Grootste Flops van 2014 die Tóch Leuk zijn.
Een superheld die in zijn eigen web verstrikt raakte
De verwachtingen
Sony wilde een compleet Spider-Man-universum opbouwen, met spin-offs rond slechteriken en bijpersonages. Andrew Garfield was terug als Peter Parker, Emma Stone als Gwen Stacy, en Jamie Foxx als nieuwe schurk Electro. De film moest de basis leggen voor minstens vijf vervolgen.
De realiteit
Het werd een rommelige film vol subplotjes en teasers voor toekomstige films die nooit kwamen. Electro was visueel apart, maar kreeg een lachwekkende motivatie (“Niemand onthoudt mijn verjaardag”). Het publiek was verdeeld en hoewel de opbrengst niet slecht was, flopte de film financieel door de torenhoge kosten en stopte Sony het hele universum-plan.
Waarom tóch leuk
Omdat Garfield en Stone samen geweldig zijn. Hun chemie maakt elke scène menselijk en emotioneel. En de dood van Gwen Stacy is nog steeds een van de meest aangrijpende momenten in een superhelden film. Campy, rommelig, maar ook met momenten van echte impact.
Ridley Scott’s bijbelspektakel dat verdronk in zijn eigen schaal
De verwachtingen
Ridley Scott, de man achter Gladiator, bracht het verhaal van Mozes opnieuw naar het grote scherm. Met Christian Bale als Mozes en Joel Edgerton als farao Ramses leek dit een episch succes te worden.
De realiteit
De film kreeg kritiek om de casting van vooral witte acteurs in rollen die historisch gezien Afrikaans of Midden-Oosters hadden moeten zijn. Het verhaal was zwaar, de toon inconsistent, en hoewel de plagen spectaculair waren, bleef het publiek weg. De film verloor tientallen miljoenen.
Waarom tóch leuk
Omdat Scott altijd visueel uitpakt. De plagen van kikkers tot sprinkhanen zijn groots en indrukwekkend. Bale speelt Mozes met intensiteit en de film is bij vlagen meeslepend. Als je door de lange speelduur heen prikt, blijft er een interessant, groots spektakel over.
Een romantisch sprookje dat uitliep op pure camp
De verwachtingen
Gebaseerd op een geliefde roman, met Colin Farrell, Russell Crowe en Will Smith (jawel) in de cast. De film beloofde een magisch liefdesverhaal vol tijdreizen, engelen en wonderen.
De realiteit
Het werd een rommelige film die niemand begreep. Crowe zette een bizarre slechterik neer, Will Smith speelde een demonische Lucifer in hiphopstijl, en het verhaal denderde alle kanten op. Het publiek en critici reageerden verbijsterd.
Waarom tóch leuk
Omdat het zo raar is dat je er niet omheen kunt. Het voelt als een dure arthouse-fanfilm. Farrell neemt het verhaal bloedserieus, waardoor scènes nog absurder worden. Winter’s Tale is onbedoeld hilarisch en daardoor heerlijk campy.
Seth MacFarlane’s cowboy komedie die het publiek niet kon bekoren
De verwachtingen
Na het succes van Ted kreeg Seth MacFarlane carte blanche om een western komedie te maken, waarin hij zelf de hoofdrol speelde. Met Charlize Theron, Amanda Seyfried en Liam Neeson als tegenspelers moest dit een hit worden.
De realiteit
De film werd te lang, te flauw en verloor zich in grove grappen die vaak hun doel misten. Het publiek bleef massaal weg en de film flopte hard.
Waarom tóch leuk
Omdat sommige grappen wél raak zijn. Liam Neeson die bloedserieus meedoet in een flauwe komedie? Goud. En er zitten verrassende cameo’s in, waaronder Doc Brown uit Back to the Future. Niet briljant, maar met genoeg losse momenten om een glimlach te brengen.
Een spierbundel zonder ziel
De verwachtingen
Met Kellan Lutz als Hercules hoopte men een epische franchise te starten. Mythische avonturen, grote veldslagen en romantiek dit moest de Griekse mythe naar een nieuw publiek brengen.
De realiteit
De film voelde goedkoop, ondanks het forse budget. Het acteerwerk was vlak, de effecten matig, en het verhaal voorspelbaar. Bovendien kwam er datzelfde jaar nóg een Hercules-film met Dwayne Johnson, die alle aandacht naar zich toetrok.
Waarom tóch leuk
Omdat het ondanks alles wel lekkere pulp is. Lutz doet zijn best, de gevechten zijn vermakelijk en het is precies het soort film dat je op een luie zondagmiddag op tv tegenkomt en tóch blijft kijken.
Johnny Depp als digitale geest die vastliep in zijn eigen code
De verwachtingen
Een futuristische thriller met Johnny Depp als wetenschapper die zijn bewustzijn uploadt naar een supercomputer. Met Morgan Freeman en Rebecca Hall in de cast leek dit een slimme sci-fi vol filosofische vragen.
De realiteit
Het verhaal bleek saai, traag en veel te serieus. Het publiek haakte af en critici waren vernietigend. De film bracht nauwelijks zijn budget terug.
Waarom tóch leuk
Omdat het idee interessant blijft. Een mens dat digitaal voortleeft roept vragen op die nog steeds relevant zijn. Visueel zijn er ook mooie momenten, en Depp probeert er iets van te maken. Geen topfilm, wel voer voor discussie.
Een rampenfilm die zelf een ramp werd
De verwachtingen
Regisseur Paul W.S. Anderson, bekend van de Resident Evil-films, maakte een historisch spektakel over de uitbarsting van de Vesuvius. Met Kit Harington (toen razend populair dankzij Game of Thrones) in de hoofdrol hoopte men op een nieuwe gladiatorhit.
De realiteit
De film werd lauw ontvangen. Het verhaal was voorspelbaar, de personages vlak en de romantiek geforceerd. De opbrengst viel zwaar tegen.
Waarom tóch leuk
Omdat de uitbarsting zelf spectaculair in beeld gebracht is. Lava, asregen en instortende gebouwen: Anderson weet hoe je visueel spektakel levert. Kit Harington loopt er bovendien opvallend gespierd bij, wat de film ook een zekere B-filmcharme geeft.
Waarom 2014 zo’n fascinerend flopjaar was
2014 liet zien dat Hollywood soms té veel tegelijk wilde. Studio’s probeerden nieuwe franchises te lanceren, maar onderschatten het publiek.
- The Amazing Spider-Man 2 bewees dat zelfs superhelden niet immuun zijn voor franchise-moeheid.
- Exodus en Pompeii toonden aan dat historisch spektakel lastig te verkopen is in een tijdperk van superhelden.
- Winter’s Tale en A Million Ways to Die in the West lieten zien dat niet elke sterrencast succes garandeert.
Het was een jaar waarin de lat hoog lag, maar de valpartijen soms nog hoger waren.
Het plezier van kijken naar flops
Flops zijn vaak leuker dan brave successen. Ze tonen ambitie, verkeerde keuzes en soms pure waanzin. Films als Winter’s Tale of Jupiter Ascending (die eigenlijk in 2015 kwam, maar dezelfde vibe had) zijn herinneringen die blijven hangen. Je kunt erom lachen, je erover verbazen en er eindeloos over discussiëren.
Conclusie: falen maakt cinema menselijk
2014 gaf ons prachtige hits, maar de flops van dat jaar herinneren ons eraan dat film geen exacte wetenschap is. Je kunt miljoenen investeren, grote namen inhuren en indrukwekkende effecten gebruiken, en nog steeds keihard op je gezicht gaan.
En dat is juist wat cinema mooi maakt. Want in die mislukkingen schuilt soms meer plezier dan in perfecte successen.
Bij Panda Bytes vieren we dat. Want falen hoort erbij, en soms maakt dat de film nóg leuker.
Jouw beurt
Welke flop uit 2014 vond jij tóch leuk? Was je fan van de camp in Winter’s Tale? Genoot je van de ramp in Pompeii? Of blijf je The Amazing Spider-Man 2 verdedigen vanwege Garfield en Stone?
Deel het met ons in de reacties of via onze socials.
Panda Bytes
Omdat zelfs de grootste flops een glimlach waard zijn.
