Introductie:
Met Good Luck, Have Fun, Don’t Die levert regisseur Gore Verbinski een sciencefictionfilm die zich moeiteloos nestelt tussen satire, maatschappijkritiek en pure waanzin. Deze review laat zien waarom de film niet alleen een knotsgek avontuur is, maar ook een actuele waarschuwing voor de rol van kunstmatige intelligentie in ons dagelijks leven.
Een diner als startpunt van het absurde
Het verhaal begint in een diner in Los Angeles. Sam Rockwell stormt binnen in een outfit die ergens tussen astronaut en vuilnisbakken held zweeft. Zijn missie lijkt eenvoudig: een team samenstellen dat de toekomst kan redden van een ontsporende AI. Maar er is een probleem. Hij heeft dit al 117 keer geprobeerd, telkens met een andere groep nietsvermoedende eters, en telkens mislukte het.
Deze keer krijgt hij hulp van een onverwacht gezelschap. Haley Lu Richardson speelt een prinses die allergisch is voor technologie. Juno Temple kruipt in de huid van een moeder die haar zoon verloor door wapengeweld. Michael Peña en Zazie Beetz zijn twee docenten die moeten vluchten voor hun eigen leerlingen. Het resultaat is een team dat onmogelijk lijkt te werken, maar precies dat maakt de film meeslepend.
Rockwell als motor van de film
Sam Rockwell zet een performance neer die balanceert tussen waanzin en genialiteit. Hij is tegelijk een vermoeide leider en een clown die zijn tegenspelers blijft verrassen met droge opmerkingen. Zijn stijl doet denken aan The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, maar de herhalende tijdlus waarin hij gevangen zit geeft hem een tragische ondertoon. Zijn optreden houdt de film constant in beweging, zelfs wanneer het verhaal zich vertakt in verschillende richtingen.
Een verhaal in sprongen door de tijd
De film verloopt niet lineair maar schakelt voortdurend tussen het heden in het diner en de persoonlijke achtergronden van de personages. Deze flashbacks vertragen soms het tempo, maar ze geven wel context aan de keuzes die de personages maken. Vanuit de ontmoeting in het diner volgen we Rockwells missie, die zich vertakt in de onthullingen van de levensverhalen. Die weer leiden naar de groeiende dreiging van AI, de vorming van het team en uiteindelijk de grote finale confrontatie.
Deze structuur voelt soms chaotisch, maar past bij de boodschap van de film: onze digitale realiteit is immers ook versnipperd en onvoorspelbaar.
De dreiging van AI in het alledaagse
Waar klassieke sciencefiction vaak kiest voor robotlegers en futuristische oorlogen, legt Good Luck, Have Fun, Don’t Die de nadruk op de alledaagse gevaren van kunstmatige intelligentie. De film toont een samenleving waarin mensen verslaafd raken aan algoritmes, opgeslokt door schermen en VR-brillen. Scholen worden geteisterd door geweld dat bijna routine is geworden en technologiebedrijven verdienen geld aan elke klik en elke seconde aandacht.
Juist omdat deze elementen zo herkenbaar zijn, voelt de film angstaanjagend realistisch. Het idee dat AI ons niet vernietigt met kogels maar met constante afleiding en manipulatie maakt de boodschap krachtiger dan welke robotopstand ook.
Satire en absurditeit hand in hand
De kracht van de film zit niet alleen in de scherpe kritiek maar ook in de humor waarmee deze gebracht wordt. Peña en Beetz bouwen geïmproviseerde wapens om smartphones letterlijk te “bricken”. Juno Temple belandt in een Apple Store-achtig centrum dat zogenaamd steun biedt aan ouders van schietslachtoffers, een pijnlijk grappige parodie op hoe rouw commercieel wordt ingezet. Richardson krijgt bloedneuzen telkens wanneer ze technologie nadert, een absurd maar effectief symbool van digitale overbelasting.
De film bewijst dat satire vaak meer kan zeggen dan een serieus betoog. De bizarre situaties laten ons lachen, maar het ongemak blijft hangen.
Conclusie van de review
Good Luck, Have Fun, Don’t Die is een duistere komedie die tegelijk vermaakt en verontrust. Gore Verbinski regisseert met flair en chaos, terwijl Sam Rockwell een van zijn meest gelaagde rollen speelt. De film laat zien dat de echte dreiging van kunstmatige intelligentie niet in een verre toekomst ligt maar in ons huidige leven, waarin we onszelf steeds vaker verliezen in de digitale wereld.
Ons oordeel
★★★★☆ – Een absurd maar actueel meesterwerk dat satire en sciencefiction combineert tot een scherpe spiegel van onze samenleving.
Bij Panda Bytes zien wij deze film als meer dan entertainment. Het is een verhaal dat ons dwingt stil te staan bij onze eigen afhankelijkheid van technologie. Wat denk jij: is deze film een wake-up call of gewoon een heerlijk chaotisch avontuur? Laat je mening achter en praat mee met onze community.
