Introductie:
Josh Brolin is een acteur die zijn sporen heeft verdiend in zowel arthouse als blockbuster films. Voor de een is hij de onverschrokken cowboy, voor de ander de intergalactische superschurk Thanos. Zijn carrière is grillig, vol hoogtepunten maar ook met een paar pijnlijke dieptepunten. In dit artikel bespreken we twee van zijn absolute knallers en twee films die beter vergeten kunnen worden.
De Knallers
Knaller 1: No Country for Old Men (2007)
Het keerpunt in zijn carrière
Met No Country for Old Men bewezen de Coen-broers opnieuw dat ze meestervertellers zijn. Het verhaal, gebaseerd op de roman van Cormac McCarthy, draait om Llewelyn Moss, gespeeld door Josh Brolin. Moss vindt een koffer vol drugsgeld en wordt daardoor het doelwit van huurmoordenaar Anton Chigurh, magistraler dan ooit vertolkt door Javier Bardem.
Brolin zette een rol neer die bijna volledig rustte op fysieke aanwezigheid. Zijn Llewelyn is koppig, slim en menselijk, maar ook tragisch. Hij praat weinig, maar zijn houding en blik vertellen een heel verhaal.
Waarom dit een succes was
- Acteerprestatie: Brolin wist zonder veel woorden spanning en diepte te brengen.
- Prijzenregen: De film won vier Oscars, waaronder die voor Beste Film.
- Carrièrewending: Voor Brolin betekende dit de overstap van “degelijk acteur” naar iemand die men serieus begon te nemen als hoofdrolspeler.
No Country for Old Men was voor hem het begin van een nieuw hoofdstuk.
Knaller 2: Avengers: Infinity War (2018)
De opkomst van Thanos
Als iemand had voorspeld dat Josh Brolin ooit het gezicht zou worden van een digitale supertitaan, had men je in de jaren tachtig waarschijnlijk uitgelachen. Toch groeide hij in Avengers: Infinity Waruit tot Thanos, de superschurk die de Marvel-helden decimeerde.
Dankzij motion capture-technologie kon Brolin niet alleen zijn stem maar ook zijn gezichtsuitdrukkingen aan Thanos meegeven. Daardoor werd de schurk geen eendimensionale slechterik, maar een complex figuur met overtuigingen die hij zelf als nobel beschouwde.
Waarom dit een knaller was
- Culturele impact: Thanos werd een symbool van moderne popcultuur. “The Snap” leeft nog steeds voort in memes en gesprekken.
- Diepgang: Brolin gaf een digitaal personage meer menselijkheid dan veel acteurs in live-action rollen.
- Financieel succes: De film bracht ruim 2 miljard dollar op wereldwijd en verstevigde Brolins status als internationale ster.
Met Thanos bewees Brolin dat hij net zo overtuigend kon zijn in een CGI-blokbuster als in een sobere arthousefilm.
de Floppers
Flopper 1: Jonah Hex (2010)
Een DC-verfilming die ontspoorde
Na zijn doorbraak in 2007 kreeg Josh Brolin de kans om een comic-icoon tot leven te wekken. Jonah Hex, een verminkte premiejager in het Wilde Westen, leek op papier een droomrol. In de praktijk werd het echter een van de grootste flops in zijn carrière.
De film worstelde met zijn toon. Was het een harde western, een campy stripverfilming of een explosieve actiefilm? Het eindresultaat was een rommelig mengsel dat niets van dit alles echt wist waar te maken.
Waar ging het mis
- Het script was rommelig en onduidelijk.
- De studio bemoeide zich te veel met de montage waardoor de film incoherent werd.
- Ondanks Brolins inzet bleef de film karakterloos en zonder ziel.
Met een budget van 47 miljoen dollar bracht Jonah Hex nauwelijks 11 miljoen op. Een pijnlijke misser die DC liever snel vergeten zag en voor Brolin een tijdelijke smet vormde.
Flopper 2: Oldboy (2013)
De remake die niemand nodig had
Sommige films zijn zo iconisch dat een remake haast gedoemd is om te mislukken. Oldboy (2003) van Park Chan-wook behoort tot die categorie. Toch besloot Hollywood het verhaal opnieuw te vertellen met Spike Lee als regisseur en Josh Brolin in de hoofdrol.
Het resultaat was teleurstellend. De film probeerde trouw te blijven aan het origineel maar verloor ondertussen alle intensiteit en rauwheid die de Koreaanse versie zo meesterlijk maakte.
Wat er misging
- Vergelijking met het origineel was onvermijdelijk en werkte in alles nadelig.
- De regie van Spike Lee bood geen duidelijke meerwaarde.
- Brolins acteerwerk was degelijk, maar hij kon de leegte van de film niet opvullen.
Hoewel Brolin zich volledig inzette, bleef er een kleurloze en overbodige film achter. Critici en publiek reageerden lauw, en de film verdween snel van de radar.
Wat deze vier films onthullen over Josh Brolin
Josh Brolins carrière wordt gekenmerkt door een voortdurende wisselwerking tussen hoogtepunten en misstappen. Uit de besproken films leren we drie dingen:
- Sterk materiaal tilt hem naar de top. Wanneer hij een goed script krijgt, zoals in No Country for Old Men, kan hij ongekende diepte laten zien.
- Hij kan blockbusters domineren. Thanos bewees dat hij ook in CGI-rollen een memorabele prestatie kan neerzetten.
- Zwak materiaal valt door de mand. In Jonah Hex en Oldboy kon zelfs zijn talent niet voorkomen dat de films ontspoorden.
Een humoristisch zijpaadje
Stel je eens voor dat Josh Brolin zijn stem had geleend aan de hond Indy uit Good Boy (2025). Elke blaf zou klinken als een Shakespeare-monoloog. Het zou waarschijnlijk een totaal andere filmervaring opleveren, al is het maar omdat je nooit meer serieus naar een hond zou kunnen kijken.
De toekomst van Josh Brolin
Brolin blijft een veelzijdig acteur die zich niet laat vastpinnen op één genre. In films als Sicario en Dune: Part Two laat hij zien dat hij de balans tussen arthouse en blockbuster blijft zoeken. Zijn naam blijft een garantie voor intensiteit, zelfs als het project om hem heen minder overtuigend blijkt.
Conclusie
Josh Brolin is een acteur met een veelzijdige en soms grillige carrière. Hij schitterde in No Country for Old Men, waar hij zijn reputatie als serieuze acteur vestigde, en groeide in Avengers: Infinity Waruit tot een wereldwijd icoon als Thanos. Daar tegenover staan mislukkingen als Jonah Hex en Oldboy, films waarin zelfs zijn inzet niet genoeg was om ze te redden.
Toch maakt juist deze wisselwerking hem interessant. Brolin durft risico’s te nemen en kiest niet altijd de veilige weg. Hij is feilbaar, menselijk en tegelijkertijd in staat om onvergetelijke rollen neer te zetten. Zijn carrière bewijst dat vallen en opstaan hand in hand kunnen gaan met blijvend succes.
