Introductie:
De ruimte is al decennialang een perfecte setting voor cinema vol spanning, stilte en verwondering. Het is een plek waar het onbekende ons aankijkt, waar isolatie en existentiële angst samenkomen. Dat is ook waar The Astronaut op mikt: een beklemmende, mysterieuze sciencefictionfilm met psychologische lagen.
Op papier heeft debuterend regisseur Jess Varley goud in handen. Een sterke hoofdrol van Kate Mara, visueel vakmanschap en een verhaal vol potentie. Maar in de praktijk blijft de film hangen in vaagheid. Wat begint als een intrigerend mysterie verandert al snel in een trage tocht vol gemiste kansen.
Dit is een recensie van een film die eruitziet als een kosmische thriller, maar aanvoelt als een voorzichtig drama zonder richting.
Samenvatting: Terug op aarde, maar zonder een echt verhaal
Astronaute Sam Walker (Kate Mara) keert gewelddadig terug naar aarde zonder herinnering aan haar ruimtemissie. In quarantaine geplaatst in een afgelegen safehouse begint er iets mis te gaan met haar lichaam: een zwartblauwe plek breidt zich uit als een ziekte die niet van deze wereld lijkt.
Terwijl Sam probeert te herstellen, beginnen bizarre visioenen haar te achtervolgen. Objecten zweven. Schaduwen bewegen net buiten zicht. En zwarte vlekken verschijnen op haar huid. Maar in plaats van dat de film ons meeneemt naar het onbekende, blijft het allemaal vaag en voorzichtig.
Haar vervreemde echtgenoot (Gabriel Luna), haar geadopteerde vader (Laurence Fishburne) en dochter Izzy (Scarlett Holmes) verschijnen in het verhaal, maar hun functies blijven beperkt. Sam zweeft, letterlijk en figuurlijk, tussen haar oude leven en haar obsessie met de ruimte.
De opbouw is simpel: terugkomst, verwarring, lichamelijke aftakeling, rare gebeurtenissen, onthulling. Maar het uiteindelijke ‘twistmoment’ voelt allesbehalve spectaculair. Geen schok, geen emotionele lading. Alleen een zachte verschuiving in perspectief die weinig toevoegt.
Thema’s vol potentie maar zonder kracht
The Astronaut snijdt thema’s aan zoals verlies van identiteit, de prijs van ambitie en de breuk tussen gezin en roeping. Maar niets wordt echt uitgewerkt. Sam’s karakter blijft gedurende de hele film vrijwel onveranderd. Geen emotionele uitbarsting, geen groei, geen diepere lagen.
Er wordt gespeeld met body horror, maar nooit echt doorgepakt. De angst blijft op afstand. De suggestie van buitenaardse invloeden blijft slechts dat: een suggestie. Geen verklaring, geen dreiging, geen payoff. Alleen hints die leiden tot niets.
Het resultaat is frustrerend: een film die doet alsof hij diepzinnig is, maar vooral voorzichtig is.
Sterke cast, zwak script
Kate Mara doet haar best. Ze speelt ingetogen en beheerst, maar het script geeft haar nauwelijks iets om mee te werken. Gabriel Luna wordt nauwelijks benut en Laurence Fishburne heeft te weinig screentime om zijn rol betekenis te geven.
Scarlett Holmes brengt een sprankje menselijkheid als dochter Izzy, maar ook haar scenes blijven oppervlakkig. De familiebanden worden genoemd, maar niet onderzocht. Er mist emotionele diepgang op elk niveau.
Visueel sterk, maar weinig spanning
Visueel zit het goed. Jess Varley weet hoe ze sfeer moet creëren. De sobere decors, het koude kleurgebruik en de trage camerabewegingen zorgen voor een gevoel van isolatie en onbehagen. De film oogt als een thriller, maar voelt als een droom waar je steeds op het punt staat wakker te worden, zonder dat het ooit gebeurt.
De trage opbouw werkt alleen als er een echte ontlading komt. Die ontbreekt volledig. Wat overblijft is een mooie verpakking met een lege inhoud.
Geen wetenschap, weinig fictie
Voor een sciencefictionfilm is er verrassend weinig science of fiction. Er wordt niets uitgelegd. Wat is er gebeurd in de ruimte? Wat is de oorzaak van haar symptomen? Waarom deze quarantaine? De film ontwijkt deze vragen. Ambiguïteit kan krachtig zijn, maar hier voelt het alsof de makers zelf het antwoord ook niet wisten.
Eindconclusie
Beoordeling: 4,5/10
The Astronaut is geen ramp, maar wel een grote gemiste kans. De film weigert risico’s te nemen, verliest zich in symboliek en levert een ‘twist’ die eerder verveelt dan verrast. Het drama blijft vlak, de horror blijft braaf en de sciencefiction blijft onaf.
Bij Panda Bytes houden we van langzame, gelaagde sci-fi. Maar dan moet er wel iets te ontdekken zijn. Hier kijk je anderhalf uur naar een mooie puzzel waarvan de helft van de stukjes ontbreekt.
Liever iets anders kijken?
Als je écht goede, trage sci-fi met psychologische diepgang zoekt, raden wij je deze pareltjes aan:
- Annihilation (2018): Beklemmend, visueel overweldigend en filosofisch diepgravend
- Coherence (2013): Minimalistisch en briljant, met een verhaal dat je hoofd laat tollen
- Sunshine (2007): Een missie naar de zon ontaardt in existentiële waanzin
Alle drie zijn films die iets durven. Die je uitdagen. Die je bijblijven. The Astronaut doet helaas geen van die dingen.
Wat vond jij van The Astronaut?
Was de twist voor jou wél verrassend? Heb jij wél een diepere laag ontdekt in Sam’s verhaal? Of viel het voor jou net zo stil als voor ons?
Laat het weten in de reacties hieronder. En als je zelf een recente space-thriller hebt gezien die je écht goed vond, tip ons gerust. Bij Panda Bytes houden we van ontdekkingen en van discussie.
