Introductie:
Wij recenseren Giant, het sportdrama van Rowan Athale over de opkomst van Naz “Prince” Hamed en zijn band met coach Brendan Ingle. Dit is een filmrecensie, geen nieuwsbericht of profiel, en we bekijken de kwaliteiten, de rafelranden en de plek van de film binnen het bokscanon. Verwacht een eerlijke beoordeling, heldere argumenten en een tikje humor. Bij Panda Bytes houden we van films die zweten, ademen en soms even haperen. Giant doet dat allemaal.
Verhaal en thematiek: roem, racisme en de prijs van begeleiding
Giant volgt Naz Hamed in de gym van Wincobank in Sheffield, waar hij onder de hoede komt van ex-bokser en trainer Brendan Ingle. Vanuit die kleine ruimte groeit een groot verhaal. De film toont hoe charisma, ritme en branie een schild worden tegen racistische opmerkingen en blikken. Naz leert zijn publiek bespelen en de vijandigheid ombuigen tot brandstof. Ingle fungeert ondertussen als mentor, manager en soms zelfs surrogaatvader. Hij biedt structuur, kansen en frictie. De band is hecht en uiteindelijk breekbaar. Wanneer het succes op zijn hoogst lijkt, volgt de scheiding die hun levens uit elkaar trekt.
Het sterke aan Giant is dat roem niet als sprookje wordt verteld. De montage mikt op lijfelijkheid. Je voelt adem, touwen, canvas en menigte. Racisme staat er niet dik bovenop als pamflet, maar sijpelt door in momenten. Daardoor beklijft het des te meer. De keerzijde is dat de film soms te voorzichtig blijft in het benoemen van oorzaken, zakelijke botsingen en emotionele consequenties. De dramatische apotheose had scherper gekund.
Acteerwerk: El-Masry is elektrisch en Brosnan overtuigt door rust
Amir El-Masry geeft Naz een vonk die je zelden ziet. Zijn bravoure is niet alleen uiterlijk vertoon. Je ziet de controle in de schouders en de twijfel in de stiltes. In close-up werkt hij als een magneet.
Pierce Brosnan kiest een ingehouden spel voor Ingle. Geen groot gebaar, wel menselijkheid. Je gelooft dat hij regels opstelt, grenzen bewaakt en tegelijk aan hechte banden bouwt.
Olivia Barrowclough brengt humor en een frisse blik als journalist, al voelt de herhaling van haar scènes op een gegeven moment als een dramaturgische stoplap die tempo kost.
Regie, scenario en structuur: sterke momenten, weifelende focus
Rowan Athale regisseert met gevoel voor ritme. De trainingen zijn compact, de gevechten zintuiglijk en de overgangen tussen privé en professioneel voelen natuurlijk. Toch blijft de centrale vraag knagen. Is Giant vooral het verhaal van Naz of van Brendan Ingle De film toont veel door hun dynamiek, maar laat cruciale episodes van Naz zonder Ingle buiten beeld. Dat geeft Ingle relatief meer gewicht dan misschien bedoeld. Het resultaat is een spanningsboog die wel werkt per scène, maar niet altijd maximaal uitbetaalt in het derde bedrijf.
Vormgeving en geluid: Sheffield als karakter, de ring als orkestbak
De cameravoering kiest vaak voor handheld en close-ups die zweet en impact tastbaar maken. Sheffield wordt neergezet met baksteen, TL-licht en nuchtere werkvloer energie. Het geluid doet de rest. De massa zwelt op als een golfmuur, en dan valt het even stil net voor de gong. De muziek ondersteunt, maar drukt niet. Alleen tijdens de grootste partijen mis je soms schaal. Je voelt dat er meer grandeur mogelijk was met extra middelen.
De titelvraag: wie is hier de echte giant
De film legt twee lezingen naast elkaar. Ingle als architect die talent beschermt en vorm geeft. Naz als fenomeen dat een stad, een sport en een publiek aan zijn voeten krijgt. Het scenario kiest geen kant. Dat is elegant omdat het de complexiteit respecteert, maar het houdt ook emotionele uitbetaling tegen. Eén duidelijk perspectief in de finale had de klap harder gemaakt.
Context binnen het genre: hoe Giant zich verhoudt tot zijn buren
Met de nodige voorzichtigheid plaatsen we Giant naast drie titels om de contouren te scherpen.
Raging Bull graaft dieper in psychologische destructie en is rauwer van toon. Giant kiest menselijkheid boven afgrond.
Ali centreert expliciet de politieke dimensie. Giant pakt identiteit subtieler aan, met minder nadruk op statements en meer op rituelen en performance.
Creed levert een brede catharsis met blockbusterpolish, waar Giant trouw blijft aan Britse soberheid en karakterintimiteit.
Giant staat dus niet op knock-outafstand van die kanonnen, maar wint ronden op vakmanschap, spel en tekstuur.
Van schema naar verhaal: Naz’ traject in lopende tekst
Het pad begint in de gym van Wincobank, waar Naz onder Brendan Ingle traint en discipline leert. De eerste regionale gevechten volgen. De media ruiken een verhaal en vergrootglas en schijnwerpers worden dagelijkse kost. Daaruit ontstaan kansen op titels en grotere arena’s. Op het hoogtepunt groeit de spanning tussen mentor en pupil. De samenwerking klapt en ieder gaat zijn eigen weg. Wat resteert is meer dan een rijtje uitslagen. Het is een mythevorming waarin prestaties, persoonlijkheid en controverse samen een nalatenschap vormen.
Plus en min
Plus
- El-Masry levert een gedenkwaardige hoofdrol waarin show en ziel hand in hand gaan
- Brosnan speelt Ingle doorleefd en geloofwaardig
- De film toont racisme zonder didactiek en laat ruimte voor reflectie
- Sheffield krijgt kleur en karakter
Min
- Weifelende focus tussen pupil en coach vermindert de impact van de finale
- Herhaling van journalistieke bezoekjes verstoort het ritme
- Beperkte schaal bij de grootste gevechten haalt iets van de glans
Score
Wij landen op 4 van 5. Giant wint ruim op punten. Niet onoverwinnelijk, wel indrukwekkend consistent met een hoge entertainment waarde en sterke emotionele momenten.
Wie moet Giant zien
- Kijkers die houden van sportdrama met karakter en houvast in de realiteit
- Fans van Amir El-Masry en Pierce Brosnan die gretig zijn naar goed spel zonder overdaad
- Iedereen die benieuwd is hoe performance een wapen kan worden tegen vooroordelen
Praktische info
- Première op BFI London Film Festival op 18 en 19 oktober 2025
- In de U.K. en Ierland in de bioscoop vanaf 9 januari 2026
- Duur 110 minuten
Conclusie van onze recensie
Giant is de zeldzame sportfilm die het spektakel niet schuwt en toch het mens achter de atleet bewaart. Door de scherpe chemie tussen El-Masry en Brosnan voelt elk trainingsmoment als vooruitgang en elke ruzie als verlies. De film wankelt in focus en mist soms schaal in de arena, maar vindt zijn ziel in de ring en in de ogen van zijn hoofdpersonage. Bij Panda Bytes noemen we dat geen knock-out, wel een overtuigende overwinning door techniek, concentratie en durf.
Praat mee met Panda Bytes
Wie is volgens jullie de echte giant in dit verhaal Naz die zichzelf groter maakt om gezien te worden of Brendan die talent in banen leidt Welke boksfilm zet jullie hartslag nog altijd in de dubbele cijfers Laat het weten in de reacties en tip ons jullie favoriete sportdrama’s.
