De horrorfilm keert terug met meer geweld, meer geloof en meer psychologisch trauma dan ooit tevoren.
Een slashersequel met een boodschap
In The Black Phone 2 keren regisseur Scott Derrickson en acteur Ethan Hawke terug naar de ijzingwekkende wereld van demonen, doden en een mysterieus zwart telefoontoestel. Het is duidelijk: dit is niet zomaar een slasherfilm. Dit is een sequel die grootser, duisterder en veel persoonlijker durft te zijn dan zijn voorganger.
We volgen Finn Blake, inmiddels zeventien jaar oud, en zijn jongere zus Gwen, vier jaar na hun traumatische ontmoeting met The Grabber. Hoewel die op papier dood is, blijft zijn schaduw hangen over alles wat de personages doen. De film is doordrenkt met morele boodschappen en religieuze symboliek, waarbij het kwaad niet alleen in moordenaars schuilt, maar ook in zwijgende omstanders en zelfvoldane gelovigen.
Meer dan bloed en schrik: horror met inhoud
Wat deze film onderscheidt van standaard slasherwerk is de intensiteit van de onderliggende thematiek. We hebben het hier niet alleen over enge maskers en scherpe messen. The Black Phone 2 gooit de kijker in een draaikolk van schuld, geloof, familiebanden en verwaarlozing. De religieuze ondertoon is zo sterk dat sommige scènes aanvoelen als een zondagsdienst ware het niet dat er tegelijkertijd een kind in de sneeuw wordt vermoord.
De film opent met een Finn die worstelt met zijn verleden. Hij rookt wiet, slaat een klasgenoot in elkaar en lijkt op een hellend vlak terecht te komen, net als hun aan alcohol verslaafde vader. Gwen daarentegen is in control. Ze krijgt opnieuw visioenen, dit keer van hun overleden moeder die haar op raadselachtige wijze belt vanuit 1958.
Deze mystieke telefoontjes leiden het trio (Finn, Gwen en Ernesto, het broertje van een slachtoffer uit de eerste film) naar een afgelegen christelijk kamp, waar hun moeder vroeger verbleef. Daar ontdekken ze een afschuwelijke waarheid: de geschiedenis van hun familie is nauw verbonden met die van The Grabber. De cirkel van geweld blijkt al generaties aan de gang. Waar Finn worstelt met zijn woede, zoekt Gwen naar een hoger doel in haar krachten.
De film vertelt dus niet zomaar een horrorverhaal, maar een dieper liggend drama over hoe trauma’s doorgegeven worden binnen families. Hun moeder, die zichzelf van het leven beroofde om haar visioenen te ontvluchten, staat symbool voor een generatie die geen ruimte had voor gevoeligheid of onverklaarbare krachten. Gwen moet, als hedendaagse erfgenaam van dat verleden, leren omgaan met haar gave en de realiteit ervan accepteren.
Ethan Hawke als demonisch icoon
Ethan Hawke keert terug als The Grabber, maar nu in een meer mythische gedaante. Hij is geen gewoon mens meer, eerder een entiteit. Hij verschijnt in dromen, tast de realiteit aan en wordt een soort bovennatuurlijke kracht. De verwijzing naar Freddy Krueger ligt voor de hand, maar Hawke weet er zijn eigen draai aan te geven: minder humor, meer kilte. Hij speelt de rol met een ijzige flair, alsof de duivel zelf een toneelopleiding heeft gevolgd.
Zijn scènes zijn rauw, bijna poëtisch in hun wreedheid. Elke aanval is minutieus gechoreografeerd. Derrickson kiest voor een beklemmende stijl: korrelige Super-8-beelden, onscherp geluid, fluisterende stemmen. De nachtmerries van Gwen zijn stilistisch zo overtuigend dat je haast vergeet dat je naar fictie kijkt.
De kracht van geluid en setting
Een belangrijk element dat de film naar een hoger niveau tilt, is het geluidsontwerp. Het geluid van sneeuw die kraakt onder voeten, een telefoon die rinkelt in een verlaten kamer, of een flinterdunne kinderstem die vraagt om hulp alles draagt bij aan een ervaring die voelt alsof de horror zich onder je huid nestelt.
Het besneeuwde kamp is een meesterzet. Ver weg van de stad, omgeven door stilte en isolement, wordt de setting een karakter op zich. Elk detail klopt: de verweerde muren van de slaapzalen, de religieuze symboliek op elke hoek, en de spanning die hangt als mist boven een bevroren meer.
Geweld met betekenis: geen loze kills
De moorden in The Black Phone 2 zijn niet gratuit, maar dienen een groter narratief doel. Elke dood vertelt iets over de dader, het slachtoffer en de bredere morele context. Het kwaad komt niet zomaar uit het niets; het is het gevolg van generaties lange stilte, wegkijken en verwaarlozing. Als kijker voel je de urgentie, de waarschuwing, de roep om actie.
Conclusie: ijzingwekkend actueel en gelaagd
The Black Phone 2 is niet alleen een waardige opvolger van zijn voorganger, maar durft meer te zijn. Het is een film over horror, maar ook over hoop. Over de kracht van opgroeiende kinderen die weigeren te zwijgen. Over de duisternis van religie als die als schild wordt gebruikt om niets te doen. En over telefoongesprekken met de doden die ons dwingen te luisteren naar de waarheid.
Bij Panda Bytes houden we van horror die bijt én nadenkt. Deze film doet beide. Het is geen perfect gestructureerde film, maar wel een die je bijblijft. En dat is misschien nog wel enger dan een clown in je kast.
Wat vind jij?
Is The Black Phone 2 een geslaagde mix van horror en maatschappijkritiek? Of vond je de spirituele onderlaag te zwaar aangezet? Laat je stem horen in de reacties we zijn benieuwd of jij zou opnemen als die telefoon gaat.
