Introductie:
Colin Farrell is een kameleon. De ene keer fluistert hij je hart kapot, de andere keer slingert hij zich door een blockbuster die net iets te zwaar leunt op de glans van marmer en mythen. Bij Panda Bytes zetten we vandaag twee knallers en twee floppers naast elkaar. Kort, eerlijk en met liefde voor de man die van een wenkbrauw een scène kan maken.
De Knallers
The Banshees of Inisherin (2022)
Een breuk tussen vrienden op een Iers eiland, maar eigenlijk een ontbinding van een ziel. Farrell speelt Pádraic met zachte humor en pijnlijke kwetsbaarheid. Elke blik is een vraag die niet beantwoord kan worden. In de stiltes hoor je het getik van een klok die achteruit wil lopen. Het scenario is messcherp, het spel van Farrell en Brendan Gleeson is een masterclass in ingehouden emotie. Dit is Farrell op zijn best: menselijk, breekbaar en hilarisch op precies het verkeerde moment.
In Bruges (2008)
Zwarte komedie met een geweten. Farrell maakt van huurmoordenaar Ray een man die verdwaald is in schuld en middeleeuwse ansichtkaarten. Zijn timing is goud, zijn wanhoop echt. De dialogen knetteren, de morele onderlaag wurmt zich zachtjes in je ribben en Brugge is het fraaiste decor voor een existentiële kater. Je lacht hardop en slikt daarna, precies de tweeslag waarin Farrell uitblinkt.
De Floppers
Alexander (2004)
Ambitie zat, verbeelding zat, maar de film schiet alle kanten op. Farrell moet als Alexander de Grote tegelijk mythe, mens en historisch college zijn. Het resultaat is een oneffen vertelling waarin scènes statig blijven hangen. Farrell werkt hard, maar de regie en structuur helpen hem onvoldoende. Het is alsof je een marmeren standbeeld vraagt om te sprinten.
Winter’s Tale (2014)
Sprookjeslyriek met tijdsprongen en groot romantisch gebaar. Op papier charmant, op scherm een rommelige mix die niet landt. Farrell probeert warmte en oprechtheid te brengen, maar de toon zwabbert tussen poëtisch en potsierlijk. De magie voelt meer als mist dan als betovering. Je gunt hem een wonder, maar de film kabbelt langs je heen.
Eindoordeel:
Farrell wint wanneer hij menselijkheid mag laten wrijven tegen morele splinters. Geef hem scherpe dialogen, ambigue keuzes en een wereld die net scheef hangt, en hij schittert. Zet hem in een te zwaar concept zonder stevige ruggengraat, en de glans dooft. Simpel, maar zo werkt het nu eenmaal in de bioscoopbiologie.
Welke rol van Colin Farrell zet jij in de knaller kolom en welke in de flophoek. En is The Lobster (2015) voor jou een vreemde eend of stiekem een derde knaller. Laat het weten in de reacties. Bij Panda Bytes lezen we mee en prikken we graag nog wat dieper in filmharten.
