Introductie:
Een misdaaddrama dat je bij de keel grijpt en weigert los te laten. Zo voelt King Ivory, de nieuwste film van regisseur John Swab. In deze review duiken we diep in een film die zich genadeloos afspeelt in de schaduw van de Amerikaanse fentanyl-epidemie. Geen Hollywood-glans, geen helden of schurken, maar echte mensen in een uitzichtloze strijd.
Bij Panda Bytes zijn we niet snel onder de indruk, maar King Ivory wist ons stil te krijgen. Het is een van die zeldzame films die rauw aanvoelen zonder cynisch te worden, gevoelig zonder sentimenteel te zijn, en vooral: levensecht.
De epidemie als verhaalstructuur: vier perspectieven, één tragedie
De film ontvouwt zich via vier verweven verhaallijnen, elk vanuit een ander perspectief op dezelfde giftige realiteit. Agent Layne (James Badge Dale) probeert als drugsrechercheur in El Paso grip te krijgen op een wereld die steeds verder uit zijn handen glipt. Hij is niet de klassieke film flik met een badge en bravoure, maar een uitgeputte vader wiens zoon langzaam wegzinkt in verslaving.
Tegelijkertijd volgen we Ramon Garza (Michael Mando), de koele leider van een lokaal kartel. Hij handelt in fentanyl, niet uit bloeddorst, maar omdat het de enige manier is waarop hij economisch kan overleven. In een andere buurt zien we huurmoordenaar Smiley (Ben Foster), een man met een ademhalingsbuis die moeiteloos overgaat van huiselijke stilte naar dodelijke efficiëntie. Zijn leven speelt zich af tussen zijn racistische oom, die zich wil inkopen in de drugswereld, en zijn moeder (Melissa Leo), een voormalige dierenartsassistente die zonder vragen wonden hecht en trauma’s negeert.
Tot slot is er Holt, een oudere, gevangengenomen kingpin die nog steeds macht uitoefent vanachter tralies. Al deze levens raken elkaar, botsen soms, maar zitten vast in dezelfde web van wanhoop, geld en verslaving.
Waarom King Ivory meer is dan een film over drugs
Wat deze film boven het gemiddelde uittilt, is de afwezigheid van moraal. Niemand in King Ivory is goed of slecht. Iedereen probeert te overleven binnen het systeem waarin ze zijn opgegroeid. John Swab weet als geen ander dat verslaving geen keuze is, maar een symptoom van een dieper liggend probleem: uitzichtloosheid, armoede en gebroken gezinnen.
Daarmee doet de film denken aan klassiekers als Traffic, maar met meer intimiteit en minder theatrale grandeur. Swab toont ons het alledaagse van het abnormale: de moeder die de schotwond van een drugsbaas verzorgt alsof het om een kattenbeet gaat, de rechercheur die zijn zoon niet meer kan bereiken, de huurmoordenaar die net zo gevoelig is als hij dodelijk is.
De documentaire-achtige stijl van filmen draagt bij aan het gevoel van echtheid. Geen opzwepende muziek, geen slow-motion schietpartijen, maar kale kamers, zweterige motels en gesprekken die altijd net iets te laat komen. Swab kiest voor eerlijkheid boven spektakel, en dat werkt.
Vergeleken met Shot Caller: wie wint het misdaaddrama-duel?
Shot Caller is al jaren een verborgen parel binnen het genre. Ook daarin zagen we een gewone man die, door omstandigheden, veranderde in een gewelddadige speler binnen de onderwereld. Maar waar Shot Caller meer leunt op stijl en spanning, blijft King Ivory dicht bij de mens. De actie is er, maar altijd functioneel en zonder glamour.
De emotionele impact van King Ivory is dan ook groter. Je voelt de pijn van de personages, omdat ze onszelf hadden kunnen zijn of onze buurman, onze zoon, onze moeder. Het is die herkenbaarheid die de film zo sterk maakt.
Van cultstatus tot streaminghit?
King Ivory werd al in première gebracht op het filmfestival van Venetië, maar kent tot nu toe een moeizame weg naar een breder publiek. Dat is zonde, want de film verdient meer dan een stille release. Net zoals Shot Caller later een cultstatus bereikte via streamingdiensten, heeft ook King Ivory het potentieel om een breed publiek aan te spreken mits het gezien wordt.
Op het moment van schrijven is het nog onduidelijk wanneer en waar de film beschikbaar komt in Nederland, maar wie de kans krijgt, moet kijken. Niet omdat het ‘leuk’ is, maar omdat het belangrijk is. De fentanyl crisis is geen ver-van-je-bed-show. Ook hier neemt het gebruik van opioïden toe, en ook hier leven mensen in systemen die hen kapot maken.
Conclusie: een stille meester in een luid genre
King Ivory is geen film die je aanraadt voor een gezellige filmavond. Het is een film die je ondergaat, die aan je blijft knagen, lang nadat de aftiteling is afgelopen. Swab levert hier een grimmige maar menselijke blik op de verslaving’s crisis, met sterke acteerprestaties, een sobere stijl en een diep gevoel voor realiteit.
Bij Panda Bytes zien we jaarlijks tientallen misdaaddrama’s voorbij komen, maar deze film staat nu al in onze top. Niet door spektakel, maar door eerlijkheid. En dat is zeldzaam.
Wat denk jij?
Heeft King Ivory de potentie om dezelfde cultstatus te bereiken als Shot Caller? Spreekt deze meer ingetogen stijl van misdaaddrama jou aan, of verlang je toch naar de klassieke good guy vs. bad guy-formule? Deel je mening in de reacties of op onze sociale kanalen. Wij praten graag verder.
