Een carrière vol glans, maar ook verrassende missers
Richard Madden. Voor de ene helft van het publiek is hij voor altijd Robb Stark uit Game of Thrones. Voor de andere helft is hij de ingetogen hartenbreker uit Cinderella of de intense lijfwacht uit Bodyguard. En dan is er nog een bescheiden groep die hem kent van films waarvan ze eigenlijk liever niet herinnerd worden dat ze die gezien hebben.
Wat je ook van hem vindt, één ding staat vast: Madden is een acteur met aanwezigheid. Hij heeft een kalme intensiteit, een natuurlijke charme en de zeldzame gave om kwetsbaarheid en kracht in één blik te vangen. Maar zelfs acteurs met zo’n indrukwekkende uitstraling kennen een carrière vol pieken én dalen.
Vandaag zetten we twee knallers en twee floppers uit zijn oeuvre op een rij. De hoogtepunten waarin hij schittert en de misstappen die… laten we zeggen, vast nuttig waren voor zijn persoonlijke groei.
Twee Knallers
KNALLER 1: Bodyguard (2018)
De serie die hem definitief op de internationale kaart zette
Toen Bodyguard in 2018 verscheen, had niemand verwacht dat deze BBC serie in korte tijd zou uitgroeien tot een wereldwijde hit. Binnen een week keek half Groot Brittannië, en binnen een maand kende Netflix wereldwijd miljoenen nieuwe fans voor Richard Madden.
En terecht.
In Bodyguard speelt hij David Budd, een oorlogsveteraan die kampt met trauma’s en wordt aangesteld om de binnenlandse minister te beschermen. Wat volgt is een serie die strak staat van spanning, politieke intriges en psychologisch drama. Budd is een man die voortdurend vecht met terroristen, met een systeem dat corruptie ademt en vooral met zijn eigen geest.
Madden speelt de rol met een intensiteit die bijna fysiek voelbaar is. Zijn optreden is geen heldenverhaal, maar een portret van iemand die langzaam maar zeker breekt onder de druk. Geen grootse monologen nodig, geen uitbundige emotionele uitbarstingen. Zijn kracht zit in stille momenten. In kleine spierspanningen, blikken die net te lang duren, adem die stokt.
De beroemde openingsscène in de trein de scène die menig kijker naar het puntje van zijn stoel bracht toont meteen waar deze serie voor staat: strak geregisseerde spanning en een optreden dat je niet loslaat.
Waarom Bodyguard werkt
Omdat het alles heeft wat een moderne thriller nodig heeft, maar daarbij nooit vergeet dat het in de kern draait om menselijke kwetsbaarheid. Madden is op zijn best wanneer hij mag balanceren tussen controle en instorten.
En in Bodyguard doet hij precies dat.
Kijk tip: Kijk de serie geconcentreerd. Het is geen productie om half op te zetten tijdens het scrollen. Neem na aflevering één even pauze, want je zenuwen hebben die waarschijnlijk nodig.
KNALLER 2: Cinderella (2015)
De prins die eindelijk meer diepgang kreeg
Toen Disney in 2015 Cinderella naar het grote scherm bracht, waren de verwachtingen hoog. Nog hoger toen bekend werd dat Kenneth Branagh regisseerde, en Richard Madden de rol van Prince Kit vertolkte.
En het resultaat? Een van de meest charmante live action sprookjesverfilmingen van de afgelopen jaren.
Madden speelt een prins die méér is dan slechts een mooi gezicht dat opduikt om de heldin te redden. In deze versie krijgt de prins karakter, twijfels, verlangens en een eigen verhaallijn. Hij is menselijker, warmer en oprechter.
Zijn chemie met Lily James is bijna ouderwets romantisch. Geen overdreven dramatiek, geen cynische knipoog. Gewoon een sprookje dat werkt omdat de twee hoofdpersonen elkaar ontmoeten als mensen en niet als voorbestemde archetypen.
Madden brengt een elegantie mee die je niet vaak ziet. Zijn voorkomen is koninklijk zonder afstandelijk te zijn. Zijn glimlach is warm zonder zoetsappig te worden. Hij beweegt zich door de film alsof hij zijn hele leven heeft getraind om op paarden te zitten, te dansen op bals en diepe, eerlijke gesprekken te voeren over plicht en vrijheid.
Waarom Cinderella werkt
Omdat het de magie van het originele sprookje behoudt, maar het verhaal realistischer en menselijker maakt. Madden geeft de prins een echte stem en een hart. Hij is geen decorstuk. Hij is mede-hoofdpersoon.
Kijk tip: Zet deze film op tijdens een regenachtige zondag, het liefst met een dekentje en iets warms te drinken. Laat je heel even meenemen in een wereld waar goedheid wint, liefde mag bestaan en iemand nog gewoon “mijn dame” mag zeggen zonder dat het vreemd klinkt.
Twee Floppers
FLOPPER 1: Eternals (2021)
Een Marvel film die helaas minder super was dan gehoopt
Er hing veel spanning rond Eternals. De film beloofde een vernieuwende, diepgaande en zelfs filosofische benadering van het Marvel universum. De cast was indrukwekkend, met Richard Madden als Ikaris, de sterke, vliegende, laser ogen schietende leider van de Eternals.
Maar toen de film uitkwam…
Toen klonk overal hetzelfde zuchtje teleurstelling.
De film is niet slecht in de zin van technisch onkundig. Het ziet er prachtig uit, de cast bevat enorme talenten en de regisseur, Chloé Zhao, heeft ervaring genoeg. Maar de film is vooral een rommelig verhaal dat meer wil vertellen dan in tweeënhalf uur past.
Madden speelt Ikaris als een koele, bijna afstandelijke figuur. Dat past bij het personage, maar maakt het ook moeilijk om mee te leven. Zijn relatie met Sersi (Gemma Chan) voelt onevenwichtig, niet omdat de acteurs geen chemie hebben, maar omdat het verhaal zo versnipperd is dat hun liefde meer verteld wordt dan gevoeld.
Bovendien kleeft er iets onbedoeld grappigs aan het idee dat Ikaris met laserogen door de lucht schiet terwijl alles verder in de film een donkere, sombere toon probeert neer te zetten. De balans is zoek.
Wanneer de plot twist rond Ikaris onthuld wordt, voelt die minder als een dramatische klap en meer als een laatste stuiptrekking van een script dat te veel mythologie in te weinig tijd probeert te proppen.
Waarom Eternals niet werkt
Omdat de film te veel wil zijn: een episch drama, een filosofisch epos, een blockbuster, een groepsfilm én een cosmisch mythologisch verhaal. Daardoor blijft niets écht overeind.
Madden doet wat hij kan, maar Ikaris blijft een figuur die je eerder bewondert dan begrijpt.
Kijk tip: Als je hem toch wilt zien, kijk hem dan als Marvel curiositeit. Een film die interessant is in wat hij probeert, maar minder in wat hij uiteindelijk bereikt. Let vooral op de visuele stijl dat is waar de film nog het meest indruk maakt.
FLOPPER 2: Ibiza (2018)
Een komedie waarin Madden onmogelijk genoeg materiaal kreeg om mee te werken
Ibiza is het soort film dat je vergeet zodra de aftiteling start. Het wil een vrolijke, luchtige moderne romcom zijn waarin drie vriendinnen naar Ibiza reizen en een van hen verliefd wordt op een DJ gespeeld door Richard Madden.
Het probleem is niet Madden. Het probleem is dat hij amper iets te doen krijgt.
Zijn personage, Leo West, is een aardige, aantrekkelijke DJ die vooral moet dienen als katalysator voor het avontuur van de hoofdpersonages. Er zit echter zo weinig diepgang of conflict in zijn rol dat hij voelt als een lege plek die toevallig knap is ingevuld.
De film zelf leunt zwaar op clichés: wilde feestjes, impulsieve keuzes, goedkope grappen, influencer-achtige situaties. Het is niet irritant gedaan, maar het is vooral saai. En dat is misschien wel het ergste dat een komedie kan zijn.
Madden probeert Leo charme te geven, maar de film geeft hem nauwelijks scènes die echt beklijven. Zijn band met de hoofdpersoon Harper (Gillian Jacobs) blijft aan de oppervlakte. Je ziet de aantrekkingskracht, maar niet de reden om echt om hen te geven.
Waarom Ibiza niet werkt
Omdat het een middelmatige film is die denkt dat een zonnige locatie genoeg is om een verhaal te dragen. Madden is sympathiek, maar de rol is te dun. De humor voelt herhalend en het avontuur voorspelbaar.
Kijk tip: Kijk deze film alleen als je op zoek bent naar iets lichts dat je brein volledig met rust laat. Liefst op een zomerse dag, met de ramen open, zodat de frisse lucht je eraan herinnert dat het leven buiten de tv altijd spannender is dan wat hier gebeurt.
Wat deze vier titels samen vertellen over Richard Madden
Waarom is Richard Madden zo fascinerend als acteur, zelfs wanneer zijn projecten mislukken?
Omdat hij altijd met overtuiging speelt.
In Bodyguard zie je zijn intensiteit, zijn vermogen om spanning door elke porie uit te stralen.
In Cinderella zie je zijn charme, warmte en klassieke elegantie.
In Eternals zie je hoe hij probeert een gelaagd personage te creëren binnen een film die hem weinig ruimte geeft.
In Ibiza zie je dat hij zelfs in een lichtgewicht komedie probeert authenticiteit te brengen.
Deze mix van rollen laat zien dat Madden risico’s durft te nemen. Hij gaat niet altijd voor veilige keuzes. Soms pakt dat fenomenaal uit. Soms totaal niet. Maar altijd zie je dat hij probeert.
Conclusie: De kracht en valkuilen van een veelzijdige carrière
Richard Madden is op zijn best wanneer hij personages mag spelen die worstelen.
Mannen met trauma, verlangen, conflict, die balanceren tussen controle en chaos.
Daar vindt hij zijn goud.
Zijn knallers komen voort uit scenario’s die ruimte laten voor nuance en emotie.
Zijn floppers komen meestal voort uit verhalen die hem reduceren tot decorstuk of krachtpatser.
Maar eerlijk is eerlijk. Het is juist door die mix dat zijn carrière interessant is.
Van intense thrillers tot sprookjes en misfires: Madden blijft iemand om in de gaten te houden.
