Introductie:
In deze review van Wicked: For Good kijken wij als redactie niet alleen naar de magie en de muziek, maar ook naar de structurele keuzes achter dit tweede deel. Wij onderzoeken waarom de film tegelijkertijd ontroert en frustreert, en hoe deze afsluiting van het Wicked tweeluik zich verhoudt tot het eerste deel en de beroemde stage musical. Bij Panda Bytes doen we dat met een heldere blik, een vleugje humor en vooral veel liefde voor film.
Het probleem van deel twee: een derde akte die nooit echt begint en nooit echt eindigt
Tweeluiken hebben vrijwel altijd dezelfde achilleshiel. Het eerste deel bouwt geduldig op, het tweede deel moet alles afronden. Wicked: For Good valt precies in die valkuil. De film start in volle vaart. Elphaba is al vogelvrij, Glinda is een publiek figuur en Dorothy is al in Oz. De iconische momenten die het publiek kent uit The Wizard of Oz worden vaak alleen beschreven door personages in plaats van vol in beeld gebracht.
Waar het eerste deel een duidelijke opbouw had, voelt dit vervolg meer als een uitgerekte climax. De verhaalstructuur lijkt op een lange, onafgebroken emotionele golf, zonder echte rustpunten, maar ook zonder scherpe nieuwe bochten. Er is wel conflict, maar dat wordt zelden echt voelbaar omdat veel van de dramatische ontwikkelingen al buiten beeld hebben plaatsgevonden voordat wij de zaal binnenkomen.
Als je het tweeluik als geheel bekijkt, voelt het bijna alsof de natuurlijke structuur van één driedelige film kunstmatig in tweeën is geknipt. Dat werkt misschien zakelijk, maar dramaturgisch minder goed. De spanning en emotionele beloning zouden sterker zijn geweest als dit verhaal in één langere film was verteld.
Elphaba en Glinda: twee sterke harten in een wisselende film
De emotionele kern van de film blijft gelukkig ijzersterk. Cynthia Erivo als Elphaba en Ariana Grande als Glinda dragen Wicked: For Good met overtuiging. Hun spel bewijst dat grote emoties en musical stijl prima samen kunnen gaan met oprechte kwetsbaarheid.
Erivo’s stem is een wapen op zich. Elke scène waarin zij de ruimte krijgt om vocaal los te gaan, tilt de film omhoog. Hoewel geen enkel nieuw nummer de iconische status van Defying Gravity weet te benaderen, blijft haar vertolking van Elphaba intens, waardig en gelaagd. Je gelooft haar strijd, haar wantrouwen en haar verlangen om gezien te worden als meer dan het monster dat de bevolking van Oz in haar denkt te herkennen.
Ariana Grande verrast met een Glinda die minder karikatuur is dan je misschien zou verwachten. Waar haar personage in het eerste deel nog regelmatig als luchtig en komisch werd gebruikt, krijgt zij hier meer dramatische gewicht. Haar worsteling met macht, verantwoordelijkheid en imago geeft de film broodnodige inhoud. Zodra Glinda moet kiezen tussen haar comfortabele rol als geliefd icoon en haar geweten, komt de film op zijn sterkst naar voren.
Fiyero en de tragiek van de driehoek
Jonathan Bailey als Fiyero vormt de verbindende schakel tussen Elphaba en Glinda. Zijn innerlijke conflict is herkenbaar en menselijk. Hij staat tussen twee vrouwen, maar eigenlijk ook tussen twee werelden: de veilige, sociale bovenlaag en de moreel complexere onderkant waar Elphaba zich bevindt.
Toch voelt Fiyero soms onderbenut. Er is voldoende potentie om zijn ontwikkeling nog meer dramatische kracht te geven. Zijn dilemma wordt wel benoemd, maar minder diep uitgewerkt dan mogelijk was. Daar had de film aan intensiteit kunnen winnen, vooral in de laatste akte.
Muziek en nieuwe nummers: krachtig, maar niet altijd noodzakelijk
De muziek is en blijft de motor van Wicked. De liedjes zijn degelijk tot sterk, de orkestrale arrangementen breed en emotioneel gericht. Toch sluipt er in dit tweede deel af en toe iets in dat aanvoelt als inhoudelijke vulling. Enkele toegevoegde nummers lijken vooral te bestaan om de speeltijd op te rekken en minder om het verhaal echt vooruit te duwen.
In een film die al aan de lange kant is, valt dat des te meer op. Wanneer een musical nummer zowel emotionele als narratieve functie heeft, voelt de tijdsvraag nooit als probleem. Wanneer een nummer vooral een herhaling is van een emotie die we al snappen, kan zelfs de mooiste zang net iets minder beklijven.
Voor fans van de stage musical vormen deze nummers waarschijnlijk een feest van herkenning. Voor het bredere filmpubliek kan het soms aanvoelen alsof de film even pauze neemt in plaats van voortstuwt.
Van Shiz University naar een digitaal Oz: visuele charme en gemiste kansen
Visueel mist Wicked: For Good soms de tastbaarheid van het eerste deel. Shiz University gaf eerder een herkenbare, bijna klassieke fantasy setting met duidelijke ruimtes, gebouwen en sfeervolle hoeken. In dit tweede deel verschuift de focus naar een groter Oz dat vaak digitaler en minder concreet aanvoelt.
De sets en kostuums zijn kleurrijk en verzorgd, maar de digitale afwerking geeft sommige scènes een vlakke, bijna steriele uitstraling. Daardoor voelt de wereld minder rijk dan je zou mogen verwachten van een film die draait om spektakel, magie en grootse emoties. Zeker bij grote studio producties hoop je op een vorm van visuele overrompeling. Die is er af en toe, maar niet consequent.
Toch zijn er momenten die blijven hangen. De body horror elementen rond Boq en Nessarose geven de film een donker randje dat perfect past bij het idee dat sprookjes niet alleen glans, maar ook pijn kennen. Op zulke momenten komt Oz tot leven als een wereld waar wonder en tragedie hand in hand gaan.
Dorothy buiten beeld: de bekendste scènes die je moet inbeelden
Een opvallende keuze is dat Dorothy’s avontuur grotendeels buiten beeld blijft. De gebeurtenissen die iedereen kent uit The Wizard of Oz worden voornamelijk via dialogen naverteld. Dat is inhoudelijk begrijpelijk omdat de focus bij Elphaba en Glinda ligt, maar het zorgt er wel voor dat een deel van de spanning indirect wordt.
We horen over de bekende momenten, maar we zien ze niet. Dit vraagt van het publiek meer verbeeldingskracht dan je zou verwachten bij een grote filmproductie. Wie de klassieke film goed kent, kan de lege plekken in gedachten invullen. Wie minder bekend is met de bron, zal zich mogelijk afvragen waarom bepaalde gebeurtenissen groot worden aangekondigd maar weinig visueel gewicht krijgen.
Doelgroep en beleving: gemaakt voor fans, gedragen door fans
Tijdens voorvertoningen en vroege screenings viel vooral één ding op. Het publiek, en dan vooral jongere kijkers, reageert uitbundig op Wicked: For Good. Er wordt zacht meegezongen, gelachen, gegiecheld en soms zelfs geapplaudisseerd tijdens grote momenten. Dit is een film die duidelijk gemaakt is voor een doelgroep die de musical al in het hart heeft gesloten.
Dat betekent ook dat de film minder toegankelijk is voor kijkers die geen enkele voorkennis hebben. Waar het eerste deel nog als ingang tot de wereld van Oz kon dienen, voelt dit vervolg meer als een verlengstuk van een bestaande liefde. Wie al fan is, zal rijkelijk beloond worden. Wie koud instapt, kan moeite hebben om echt emotioneel in te haken.
Bij Panda Bytes zien wij dit als een dubbel randje. Aan de ene kant is het prachtig om te zien hoe een film zijn eigen community versterkt. Aan de andere kant beperkt het de universele kracht die het verhaal had kunnen hebben als het iets breder was vormgegeven.
Thematiek: macht, beeldvorming en het recht om verkeerd begrepen te worden
Onder de glitter en de noten schuilt een thematische kern die verrassend volwassen is. Wicked: For Good laat zien hoe een samenleving iemand kan demoniseren op basis van angst, manipulatie en misinformatie. Elphaba is in de ogen van velen een monster, niet omdat zij iets werkelijk kwaads doet, maar omdat het politiek en sociaal handig is om haar zo neer te zetten.
Glinda’s rol belicht ondertussen de verleiding van publieke adoratie. Zij moet kiezen tussen populaire leugens en impopulaire waarheden, tussen comfort en integriteit. Dat is een thema dat naadloos aansluit bij de huidige tijd, waarin beeldvorming en sociale media vaak sterker zijn dan feiten en nuance.
Dat de film deze thema’s verpakt in muzikale pracht maakt het des te interessanter. Het laat zien dat een musical ook een scherpe spiegel voor de samenleving kan zijn, zelfs als die spiegel verpakt is in roze glitters en groene schmink.
Had Wicked beter als één epische film gewerkt
Bij het terugkijken op het geheel dringt één vraag zich sterk op. Was Wicked als verhaal niet sterker geweest als één lange film, in plaats van twee afzonderlijke delen? Dramaturgisch voelt het bijna onvermijdelijk. De eerste film bevat de opbouw, de tweede de ontlading. Pas samen vormen ze een narratief dat volledig klopt.
Als kijkervaring betekent het dat Wicked: For Good op zichzelf minder afgerond voelt. De emotionele uitbetaling is er wel, maar leunt zwaar op de investering die de kijker eerder al in deel één heeft gedaan. Wie beide films achter elkaar zou bekijken, zal misschien een vloeiender belevenis ervaren dan wie het tweede deel maanden later als losse release ziet.
Eindoordeel van Panda Bytes: oneven, maar oprecht en liefdevol
Als we alles bij elkaar optellen, komen wij tot een genuanceerde conclusie. Wicked: For Good is een oneven, soms overvolle film, maar ook een oprechte, liefdevol gemaakte afsluiting van een verhaal dat miljoenen mensen heeft geraakt. De zwakke plekken zitten vooral in de structuur, de lengte en de visuele afwerking. De sterke punten liggen bij de muziek, de hoofdrollen en de thematische onderlaag.
Voor fans is dit een onmisbare ervaring. Voor nieuwkomers kan het een lastige instap zijn, maar wie zich openstelt voor de emoties en de muziek, zal toch veel kunnen waarderen. Uiteindelijk is dit een film die durft te voelen, zelfs als hij niet altijd perfect vertelt.
En nu jij: hoe kijk jij naar Wicked: For Good
Wij zijn benieuwd hoe jij dit tweede deel hebt ervaren. Voelde het als een waardige afsluiting van het verhaal van Elphaba en Glinda, of had je liever één lang, compact epos gezien in plaats van een tweeluik? Welke scènes raakten je het meest, en welke nummers blijven nog in je hoofd hangen?
Laat het ons weten in de reacties en praat mee met de community. Bij Panda Bytes geloven we dat een film pas echt leeft wanneer erover wordt gepraat, gezongen en gediscussieerd. Oz mag dan een fantasiewereld zijn, maar de gesprekken erover zijn heel echt.
