Introductie:
Films die het publiek misten, maar de tijd glans gaven
Inleiding: 2007, het jaar waarin Hollywood groot durfde te dromen
2007 was een bijzonder jaar voor film. Het was de tijd van enorme creatieve tegenstellingen: terwijl meesterwerken als No Country for Old Men, There Will Be Blood en Ratatouille de harten van critici wonnen, produceerde Hollywood tegelijkertijd een reeks peperdure blockbusters die met donderend geraas onderuitgingen.
Het was een jaar van overmoed, van franchises die hun eigen hype niet meer konden bijbenen, en van regisseurs die vergaten dat een goed verhaal belangrijker is dan een groot budget.
Toch… wat zou de filmwereld zijn zonder zijn mislukkingen? Zonder de films die hun nek uitstaken, rare keuzes maakten en tóch probeerden te entertainen? Juist die projecten vertellen het echte verhaal van cinema: een wereld vol lef, passie en een flinke dosis chaos.
Bij Panda Bytes vieren we dat graag. Daarom presenteren we vandaag onze Top 7 Grootste Flops van 2007 die Tóch Leuk zijn zeven films die destijds werden uitgefloten, maar achteraf verrassend veel charme bleken te hebben.
1. Evan Almighty
Een moderne ark van Noach die zonk in zijn eigen goede bedoelingen
De verwachtingen
Na het succes van Bruce Almighty (2003) besloot Universal een spin-off te maken met Steve Carell, toen op het hoogtepunt van zijn populariteit dankzij The Office. Carell speelde een nieuwslezer die door God (Morgan Freeman) wordt gevraagd een moderne ark te bouwen.
Het budget liep volledig uit de hand ruim 175 miljoen dollar, waarmee Evan Almighty de duurste komedie ooit werd.
De realiteit
De film was vriendelijk, maar voorspelbaar. De grappen vielen flauw, de CGI-dieren zagen er duur maar levenloos uit, en het publiek bleef massaal weg. Financieel werd het een van de grootste verliezen van dat jaar.
Waarom tóch leuk
Omdat Carell onmogelijk onsympathiek kan zijn. Zijn oprechte, nerveuze charme tilt zelfs de flauwste scènes op. En Freeman als God is altijd prettig gezelschap. Het is een brave, warme film die beter werkt als familiefilm op een regenachtige zondag dan als bioscoop blockbuster.
2. The Golden Compass
Een prachtige wereld die vergat een hart mee te nemen
De verwachtingen
New Line Cinema hoopte na het succes van The Lord of the Rings op een nieuwe fantasyfranchise. The Golden Compass, gebaseerd op Philip Pullmans geliefde roman His Dark Materials, moest het begin worden van een trilogie.
Met Nicole Kidman, Daniel Craig en indrukwekkende visuele effecten leek dit een succesformule.
De realiteit
De film was visueel verbluffend maar inhoudelijk vlak. De filosofische thema’s uit het boek over religie, macht en vrije wil werden weggepoetst uit angst voor controverse. Wat overbleef was een dure, lege parade van CGI en pratende dieren.
De box office viel tegen en de geplande vervolgen werden meteen geschrapt.
Waarom tóch leuk
Omdat het er fantastisch uitziet. De kostuums, de stad Oxford vol steampunkdetails, en de sneeuwlandschappen met gigantische ijsberen maken het een feest voor het oog. Bovendien speelt Kidman de koude Mrs. Coulter met een heerlijk giftige elegantie.
3. The Invasion
Nicole Kidman (alweer!) en Daniel Craig vechten tegen buitenaardse vervreemding
De verwachtingen
Een nieuwe verfilming van het klassieke verhaal Invasion of the Body Snatchers, ditmaal als strakke thriller. Met Kidman en Craig opnieuw samen leek dit een veilige gok.
De realiteit
De productie werd geteisterd door problemen. Regisseur Oliver Hirschbiegel (Der Untergang) leverde een subtiele, intellectuele thriller af, maar de studio vond het “te traag”. Er kwamen reshoots onder leiding van de Wachowski’s, die er een actiethriller van maakten.
Het resultaat was schizofreen: half drama, half zombieactie. Critici waren meedogenloos en het publiek haakte af.
Waarom tóch leuk
Omdat het een fascinerende film is over angst en conformisme, met sterke hoofdrollen. Kidman speelt ingetogen maar intens, en de soundtrack van John Ottman is ijzingwekkend goed. Het is geen samenhangend meesterwerk, maar wél een intrigerende mislukking.
4. Grindhouse
Twee films, één flop, eindeloos plezier
De verwachtingen
Regisseurs Quentin Tarantino en Robert Rodriguez besloten samen een ode te brengen aan de foute exploitationfilms van de jaren zeventig. Grindhouse zou een dubbelprogramma worden: Planet Terror (Rodriguez’ zombie-extravaganza) en Death Proof (Tarantino’s vrouwelijke wraakthriller).
De marketing speelde in op nostalgie en B-filmcharme.
De realiteit
Het publiek snapte het concept niet. Twee films voor de prijs van één klonk leuk, maar de lange speelduur en het bewust rommelige karakter maakten het onverteerbaar voor casual kijkers. De opbrengst was teleurstellend.
Waarom tóch leuk
Omdat beide films fantastisch zijn op hun eigen manier. Planet Terror is smerig, grappig en vol over-the-top gore. Death Proof is traag, stijlvol en eindigt met een van de beste achtervolgingsscènes ooit.
Later werden beide films apart uitgebracht en groeiden ze uit tot cultklassiekers. Grindhouse was te vroeg, te raar, maar oh zo leuk.
5. Stardust
Fantasy met humor, sterrenstof en charme maar zonder publiek
De verwachtingen
Gebaseerd op Neil Gaimans sprookjesboek en met een droomcast (Claire Danes, Charlie Cox, Robert De Niro en Michelle Pfeiffer), was Stardust bedoeld als luchtig alternatief voor de serieuze fantasy-epossen van die tijd.
De studio hoopte op een Princess Bride voor een nieuwe generatie.
De realiteit
Hoewel critici lovend waren, bleef het publiek weg. De film was moeilijk te marketen: te sprookjesachtig voor volwassenen, te volwassen voor kinderen.
Waarom tóch leuk
Omdat het een heerlijke avonturenfilm is. De toon is speels, de humor scherp, en de chemie tussen Cox en Danes werkt perfect. De Niro als piratenkapitein die in het geheim van travestie houdt, is pure goudwaarde. Stardust werd later alsnog een cultfavoriet terecht.
6. Beowulf
Een motion-capture-epos dat zijn eigen gezicht verloor
De verwachtingen
Regisseur Robert Zemeckis, pionier van motion-capture met The Polar Express, waagde zich aan een volwassen versie van het epische gedicht Beowulf. Met Ray Winstone, Angelina Jolie en Anthony Hopkins in digitale gedaantes.
De realiteit
Visueel indrukwekkend, maar onpersoonlijk. De gezichtsanimatie zat nog in de “uncanny valley”, waardoor personages er net menselijk genoeg uitzagen om ongemakkelijk te worden. De film bracht wel geld op, maar bleef ver achter bij de verwachtingen.
Waarom tóch leuk
Omdat het er prachtig uitziet, zelfs nu. De actie is vloeiend, de sfeer middeleeuws donker en de muziek meeslepend. En Jolie als demonische verleidster Grendel’s moeder? Onvergetelijk.
7. Across the Universe
Beatles-liedjes, bloemen, oorlog en hippiedromen in één film
De verwachtingen
Regisseur Julie Taymor (bekend van Frida en de Lion King-musical) maakte een visuele musical die volledig draaide op de liedjes van The Beatles. Het klonk als een droom: romantiek, politiek en muziek in één kleurrijke trip.
De realiteit
De film was lang, chaotisch en te artistiek voor een mainstream publiek. De combinatie van realisme en psychedelica werkte niet voor iedereen. Critici waren verdeeld en de opbrengst viel tegen.
Waarom tóch leuk
Omdat het een visuele en muzikale droom is. Elk lied wordt met liefde gebracht, en de beelden zijn adembenemend. De film voelt meer als een ervaring dan als een verhaal en dat is precies de bedoeling. Across the Universe werd later een vaste favoriet bij muziekliefhebbers en romantische zielen.
Waarom 2007 een flopjaar met karakter was
2007 was een jaar waarin Hollywood groot dacht, soms té groot. Studio’s pompten geld in projecten zonder te begrijpen waarom het originele idee werkte. Tegelijkertijd kregen creatieve regisseurs vrij spel met wisselend resultaat.
The Golden Compass liet zien hoe angst voor controverse kunst kan verlammen.
Evan Almighty bewees dat humor niet te koop is met CGI-dieren.
Grindhouse toonde dat experimenten pas jaren later worden gewaardeerd.
Stardust en Across the Universe leerden ons dat sprookjes en idealisme hun publiek pas vinden als de storm is gaan liggen.
2007 was, kortom, een jaar van ambitie en imperfectie en dat is precies waarom het zo interessant blijft.
Het plezier van kijken naar flops
Een goede flop is als een ruwe diamant: hij schittert niet meteen, maar wie goed kijkt, ziet de glans. De films van 2007 falen met lef. Ze proberen iets anders. Ze zoeken grenzen op, breken conventies, of nemen zichzelf juist te serieus.
Je kunt Grindhouse kijken om te lachen, Stardust om te dromen, Beowulf om de technologie te bewonderen, of Across the Universe om gewoon even te verdwalen in muziek en kleur.
En eerlijk: in een tijd waarin Hollywood steeds veiliger speelt, zijn zulke mislukkingen verfrissend.
Conclusie: falen met flair
2007 was geen rampjaar, maar een jaar van moed.
Films als The Golden Compass, Evan Almighty en Across the Universe laten zien dat zelfs mislukking kan schitteren als het met passie wordt gemaakt.
Bij Panda Bytes vieren we die passie. Want in elke flop zit een vonk van iets bijzonders een glimp van wat had kunnen zijn.
Jouw beurt
Welke flop uit 2007 vind jij stiekem leuk? Verdedig jij Stardust tot de dood? Zing jij mee met Across the Universe? Of lach je nog steeds om Evan Almighty met zijn overijverige olifanten?
Vertel het ons in de reacties of op onze socials. We lezen alles, met liefde voor elke dappere mislukking.
